Afgelopen jaar was het jaar van The Kik. Met ‘Simone’ scoorde de Rotterdamse formatie een hitje en mocht de band elke laatste vrijdag van de maand opdraven in De Wereld Draait Door als huisband. Vrijdag 29 december stonden de Rotterdammers, strak in pak, in de kleine zaal van het Paard van Troje. Een uurtje Rotterdamse humor, beatmuziek en liefdesliedjes.
Zanger Dave von Raven heeft overduidelijk iets te diep in het glas gekeken als The Kik vrijdagavond opent met het aanstekelijke ‘Springlevend', de titeltrack van het gelijknamige album dat in mei 2012 werd uitgegeven.
Het geheel klinkt energiek en melodieus. De Rotterdammers hebben plezier in wat ze doen, dat is duidelijk. Von Raven springt alle kanten op en duwt zo nu en dan zijn gitaar in het gezicht van toetsenist Paul Zoontjes.
Na elk nummer neemt het vijftal rustig de tijd om een praatje te maken en grappen te maken over elkaars geslachtsdeel of over de psychotische, Rotterdamse wielrenner Wim Koopman, waar de band het nummer ‘Van wie hij is en wie hij was’ aan opdraagt.
‘Simone’, de enige hit die de band toe nu toe scoorde wordt ergens midden in de set verstopt. Uit het publiek wordt een Simone het podium opgetrokken die het hele nummer vrolijk meeklapt, maar toch wat verdwaald lijkt.
De set wordt aangevuld met korte soundbites uit ‘De Vogeltjesdans’ en de carnavalskraker ‘Mien, waar is mijn feestneus gebleven?’ van Toon Hermans. Het oogt wat plat, maar dit is wel waar The Kik zich onderscheidt van andere gitaarbands. Ook het moddervette accent uit de Maasstad werkt flink op de lachspieren.
Toch valt niet te ontkennen dat dit een zwakte is van de nieuwbakken beatband. Als de set niet zou worden aangevuld met carnavalskrakers en covers vult de band, gezien het hoge tempo, amper een half uur.
Als de band na een klein uur spelen sluit de band af met ‘Verliefd op een plaatje’, wat toch een hoogtepunt blijkt te zijn. Dansbaar en swingend. Wie hier zijn heupen stil kan houden moet ongetwijfeld iets aan het gehoor hebben.
Soms oogt The Kik ordinair en plat, maar dat is tegelijkertijd ook de charme van de Rotterdammers. Ze doen waar ze zelf zin in hebben en dat is ongelofelijk leuk.