Na een radiostilte van bijna een jaar staat Mad Monkeys, het geesteskind van Giovanca-bassist Danny La Haye, eindelijk weer op het podium. De eigenzinnige electropunkband uit Breda lijkt toch meer dan een pretproject te zijn en in het najaar mogen we hun eerste album genaamd ‘Apha Are You Happy’? verwachten. Het optreden van Mad Monkeys wordt geopend met een dansact van twee jongedames die door hun gothic lolita-stijl en hun manier van bewegen sterk doet denken aan Gwen Stefani's Harajuku Girls. Hoewel de meiden tonen dat ze prima kunnen dansen maakt het gebrek aan originaliteit dat hun toegevoegde waarde niet erg groot is. Na niet al te lange tijd verdwijnen de danseressen, eerst achter de monitors en daarna van het podium om plaats te maken voor de Monkeys zelf en kan het langverwachte optreden beginnen. Onmiddellijk valt op dat bassist Danny door het touren met Giovanca zich heeft ontwikkeld tot een waar podiumbeest; hij weet zich perfect te presenteren en geniet ogenschijnlijk. Het frontmanschap van zanger Thomas Rademakers (ex-Embrace Fire) raakt hierdoor ietwat in het geding, maar door zijn natuurlijk charisma en scherpe stemgeluid weet hij dit redelijk te compenseren. In ruim een half uur tijd presenteren de heren werk uit heden en verleden, waarbij nieuwkomers 'Renegade Shoes' en 'Enola Gay' eruit springen. De Mad Monkeys tonen zich gedurende hun optreden sterke en inventieve muzikanten en vullen hun show aan met aantrekkelijke visuals. Ondanks alles hapt het publiek niet echt toe en moeten de jongens genoegen nemen met slechts een paar dansers en een matig applaus. Deels valt deze lauwe reactie te wijten aan het feit dat de rauwe electropunk met venijnige zang, welke bij vlagen doet denken aan Death From Above 1979, niet poppy genoeg is voor het Vive la Fête-publiek. Maar ook lijkt Mad Monkeys op het podium van Mezz niet meer te zijn dan de som der delen. Het synergetische effect dat nodig is voor een goed optreden blijft uit; de band, de muziek, en de visuals en danseressen vormen simpelweg geen samenhangend geheel. Desondanks is Mad Monkeys een interessante band met een duidelijk eigen geluid en potentie. Wellicht dient de band zich eerst te richten op de basis en minder op omringend visueel spektakel wil hun ware potentieel naar voren komen.

Bij een optreden van Vive la Fête weet je wat je kan verwachten. De mix van electro, synthpop, wave en kitscherige rock die de Belgische act presenteert, blijkt al een jaren een succesformule. Het eerder dit jaar uitgekomen album ‘Disque d'Or’ is alweer het zesde album in tien jaar tijd van het extravagante duo en klinkt, op een enkele uitzondering na, als vanouds. Ook op het podium toont Vive la Fête zich hetzelfde als voorgaande jaren. De band zet in Mezz wederom een strakke en energieke show neer waarbij een schaarsgeklede Els Pynoo anderhalf uur lang op haar tenen over het podium zwiert en paradeert alsof ze net een fles champagne naar binnen heeft geklokt. Toch verveelt Vive la Fête niet, al is het alleen al omdat het in Breda verdomde fijn is wat meer Frans te horen dan ‘ou est le coffeeshop?’. Mommens en Pynoo, die voor een extra sexy effect zich voor een ventilator heeft gepositioneerd, worden bijgestaan door een sterke band die eveneens strak in het pak is gestoken om de campy look van de band te waarborgen. Alles klopt aan deze act en Mezz laat zich dan ook gewillig dansend meevoeren langs nieuw werk en 'gouwe ouwen' als ’Maquillage‘ en ’Tokyo‘. Wanneer tijdens de toegift, die onder andere bestaat uit ’Ne Touche Pas‘ en ’Iggy Pops I Wanna Be Your Dog‘, als het publiek wordt uitgenodigd op het podium, staat dit binnen mum van tijd vol met swingende Bredanaars die soms zelf ook even de microfoon pakken. Vive la Fête toont zich in Mezz als een strawberry margarita: een foute variant van een klassieke cocktail, maar stiekem o zo lekker. Want een beetje fout is het allemaal wel, en de teksten die Pynoo zucht, schreeuwt en kirt moeten vooral niet te serieus worden genomen. Valt er dan niets aan te merken op het optreden van de Belgische electroclashiconen? Slechts dat het optreden met anderhalf uur wat aan de lange kant is. Zelfs een goede truc kan na eindeloos herhalen zijn aantrekkingskracht verliezen.

Gezien: Vive la Fête en Mad Monkeys. Mezz, donderdag 25 september 2009.