De afsluiter van de zaterdagavond kwam, hoe kan het ook anders, uit Vlaanderen. De vijf mannen met de gelikte pakken van A Brand maken dansbare rock met maar liefst drie gitaren, die klinken als synthesizers. Hoe dat kan? Ze leggen het uit aan 3VOOR12/Breda. 

Het is vijf over half tien ‘s avonds voordat A Brand de zaterdagavond gaat afsluiten op Breda Barst. Gitarist Dag Taeldeman en drummer Frederik Heuvinck schuiven na het optreden aan en er worden enkele ‘pintjes’ op tafel gezet.

Jullie verwierven bekendheid in de tijd dat Franz Ferdinand net doorbrak. De muziek van A Brand hing daar toen qua genre dicht tegenaan. Waarom zijn jullie niet meegegaan in die hype?
Dag Taeldeman: “Allereerst kan ik daarover zeggen dat wij al veel langer bezig zijn dan Franz Ferdinand, dus het is niet zo dat wij in eerste instantie muziek maakten die op hen geïnspireerd was. Wij wilden eigenlijk muziek maken met drie gitaristen, een bassist en een drummer, waarbij het lijkt alsof er synthesizers en andere elektronica aanwezig is. En die dansbaar is natuurlijk.

A-merk of een merk, hoe zit de naam nu in elkaar?
“Oh ja het mag allebei van ons, het is ooit bedacht als ‘a brand’, maar op de radio zegt men al snel A-brand, van A-merk. Wij als bescheiden import-Antwerpenaren willen niet meteen stoeffen en er een A-merk van maken.”

Jullie meest recente plaat ‘Judas’ is een stuk dansbaarder dan jullie voorgaande werk.
“Daar is heel goed over nagedacht. Het is ook echt als synthersizerrock bedoeld en dat komt tot stand met een gedubde bas in de studio die we dan een heel klein beetje vals stemmen. De drie gitaren worden dan weer zo qua toonhoogte en partij ingedeeld dat het net een blazerssectie is, dan krijg je dat volle geluid. De nieuwe plaat heeft ook van alles, van echte rock ('You Can’t Help It') tot aan dansplaten ('The Bubbles') maar wel allemaal met het A Brand-geluid."

Spelen jullie liever outdoor of indoor?
“Dat zijn eigenlijk twee compleet verschillende werelden,” zegt het duo. “Indoor heb je meer contact met je publiek, is het intiemer. Op een festival bereik je een groter publiek, en vooral als je ’s avonds speelt, als het publiek al gedronken heeft, kan het erg gezellig worden. Hoewel niet iedereen op een festival voor jou komt, zoals dat in een club wel het geval is. We doen wel zowel indoor als outdoor dezelfde set, daar passen we geen nummers op aan.”

Wat is jullie meest memorabele moment op een festival?
“We zijn ooit onze bassist bijna verloren! Een tijd terug stonden we op SXSW in de Verenigde Staten. We deelden daar een kleedkamer met Queens of the Stone Age en na het optreden besloten we het met zijn allen op een drinken te zetten. Fred (bassist Frederik de Lepeleere, red.) was die dag jarig en besloot een fles wodka van Josh Homme te pakken en die achter elkaar leeg te drinken. Op een bepaald moment moesten we naar onze slaapplaats en Fred wordt altijd een beetje eigenwijs als hij dronken is. We moesten over een brug en hij liep naast de reling, met als gevolg dat hij in de rivier terecht kwam. We hebben met man en macht getracht hem weer uit het water te halen. Hij was bewusteloos en is met de ambulance afgevoerd. We hebben de hele nacht in het ziekenhuis gezeten en ’s ochtends kwam een arts ons vertellen: “Het is een wonder, hij mankeert niets!” Ik geloof dat we nog nooit zo opgelucht zijn geweest. Het enige dat hem er nog aan herinnert is een litteken!”