En daar had het publiek alle reden toe. Want vanaf dat de eerste noot wordt aangeslagen, valt er een warme deken van melancholie over ons heen. De strot van Mark is werkelijk weergaloos, en de combinatie met de lievige Isobel komt ook live goed uit de verf. Ze heeft haar Cello uiteraard meegenomen, en nu wil het toeval dat ik een zwak heb voor meisjes met Cello’s. Dus dat streepje heeft ze alvast voor.
De muziek van het duo pakt je bij je strot en laat je niet meer los. Dat is het sterke op plaat, en dat is ook het sterke punt op het podium. Het klinkt allemaal zo perfect dat het haast lijkt alsof ze gewoon een cd’tje hebben opgezet. Nu is dat ook gedeeltelijk waar; het achtergrond orkest staat gewoon op band. Dat scheelt weer ruimte in de tourbus.
Maar de avond heeft een enorm zwaktepunt. De podiumpresentatie van het Rare Stel van de Popmuziek is namelijk echt ondermaats. Zo erg zelfs dat iedereen om me heen zich hardop afvroeg op ze misschien ruzie hadden. Of misschien zijn ze geen sneeuw gewend, en waren ze verstijfd van de schrik. Hoe het ook zei, tijdens het hele optreden werd er geen woord gezegd. Niet tegen het publiek, niet tussen de bandleden onderling. Ho! Stop! Dat is niet waar! Isobel vroeg iets over een Nederlandse uitdrukking, en Mark bromde ‘Thank you’ na het laatste nummer. Ze kunnen het dus wel.
Een tweede gevarenpunt is die van de eenheidsworst. De nummers leunen allemaal op een melancholisch, somber gevoel. En dat kan uitgewerkt raken. Zoals Herman Finkers ooit al zei: “Je kunt niet de hele avond serieus zijn.” Op een gegeven moment heb je het gezien, dan wil je weer een nummer met power. En dat bleef hier, tot de toegift, een beetje uit. Als er in de toegift een aantal stevigere nummers voorbij komen, komt ook de zaal weer een beetje tot leven. Een vrouw naast me doet zelfs een poging tot een dansje.
Concluderend was het een aardige avond. Muziekaal is het zo goed als perfect, en de sfeer van de muziek kunnen ze precies overbrengen. Maar door de belabberde podiumpresentatie wordt daar echter niets aan toegevoegd. Eigenlijk had je met de CD en een mimespeler een net zo leuke avond gehad. En had je ook nog iets leuks gehad om naar te kijken.
Isobel Campbell & Mark Lanegan. Gezien zondag 23 november 2008, Mezz, Breda