De keuze pakt redelijk verkeerd uit. The Xcerts zijn erg rommelig en missen ook nog eens de gunst van het aanwezige publiek. Vanaf het eerste nummer verzuipt de band in hun eigen (harde) gelaagde geluid. Een schamel applaus valt hen ten deel, meer is inderdaad ook niet verdient. De muziek is een slap aftreksel van wat moet doorgaan als ‘distorted pop. Zanger/gitarist Murray Macleod heeft enkel dooddoeners als ‘how are you breda’ en ‘cheers’ om uit de hoge hoed te halen.. next

 

Het doorstaan van eerder genoemde kastijding maakt het aanbreken van Laura&co-tijd een verlichting. Vrij vroeg in de set zorgt “You bring me down” voor het eerste hoogtepunt van de avond, waarna een aantal nieuwe tracks en oudgediende “Stitch me back” volgen. Afsluiter vóór de gebruikelijke encore “I wish I was someone better” heeft zelfs iets machinaals door de roffels in de drums en de baritongitaar. Ansell, ondertussen onder het vampierenbloed als gevolg van een Halloweengrap, balanceert op het randje van de rek in zijn snarevel. De act zelf heeft in vergelijking met eerdere optredens een visuele make-over gehad door het gedimde rode licht, backdrop en schemerlampen. Bij aanvang van ADHD, slotnummer, neemt een klein deel van het jonge publiek bezit van het podium om samen met de band mee te gillen in het refrein. Prima show.

 

Gezien: Blood Red Shoes, 31 oktober, Mezz