De mensen die waren afgekomen op de opening van het Graphic Design Festival werden verwelkomt in een feestelijke stemming met een drankje dat iets weg had van champagne. Na enkele korte speeches over het groeiende grafisch klimaat in Breda, betrad het Commodore 64 Orchestra het podium. Het publiek werd in een klein uur meegenomen in de wereld van gamemuziek van ’s werelds best verkochte computer aller tijden. Voor de kenners een feest der herkenning, maar ook voor het overige publiek bleef genoeg te ontdekken. De mooie orkestrale arrangementen waren vol en goed uitgebalanceerd. De originele tracks werden perfect weergegeven en tijdens het één na laatste nummer gingen de harten van de Commodore fans harder kloppen toen daar ineens de authentieke geluiden voorbijkwamen. Ook de visuals die The C-Men projecteerde op de twee schermen riepen bij velen een glimlach en nostalgie op. Helaas was niet iedereen geboeid en merkte dirigent Bas Wiegers terecht op dat ‘wie wilde babbelen, maar naar het café moest gaan’. Gelukkig bleven de meeste bezoekers binnen en ook stiller, zodat het orkest het repetoire naar behoren kon afmaken en er voor de kenners nog veel nostalgische momenten bleven te genieten. Omstreeks half elf kwam er een omslag, zowel in publiek als in muziek, al sloten de eerste tracks van de Snob dj’s goed aan op de computerbeelden die de hele avond geprojecteerd bleven. Een uur later was het de beurt aan het Amerikaanse Guns ‘n’ Bombs, al was er slechts één van de twee. De reden daarvoor bleef voor iedereen een raadsel (enkele reacties: ‘dit is toch een duo?’, ‘waar is Bombs?’). Wat jammer was, was dat deze dj onaangekondigd aan zijn set begon en dus veel hipsters uit het publiek pas later opmerkte dat er ‘iemand anders’ aan het draaien was. Maar de goede luisteraars merkte het al snel: deze beats waren veel rauwer en nog dansbaarder en bouwde alleen maar verder op. Daarnaast was deze dj met zijn lange haar, jong gezicht en roze koptelefoon op zichzelf al een opvallende verschijning. Geconcentreerd mixte hij zijn tracks aan elkaar op zijn met stickers beplakte laptop. Ook al was dit qua aankleding wellicht de soberste Poptrash, de muziek maakte heel veel, zoniet alles goed. De pompende ritmes en extreem lage frequenties verbaasden en verrukten, de zaal golfde en danste non-stop. Deze van ver overgevlogen artiest wist te boeien en maakte zijn status van ‘bekendheid’ (in de ondergrondse kringen) meer dan waar. Toen zijn redelijk korte set voorbij was, riep dj Sick Boy de zaal in ‘Give it up for Guns ’n Bombs!’ en gelukkig gaf het publiek massaal gehoor, waarna Sick Boy zelf het draaien overnam op de door hem bekende manier, zodat het nog lang druk bleef op de dansvloer. Het feit dat ze zaal goed vol stond, bewijst dat het concept Poptrash in Breda goed werkt. Het is weer wachten tot juni! Gezien: Poptrash met Guns ’n Bombs, Snob dj’s, dj Sick Boy: Mezz, Breda.