London Calling zit erop: de top 5

Mistroostig wegdromen met Marika Hackman hoogtepunt, natuursamples van Cosmo Sheldrake goede tweede

Pim Brasser ,

We maken de balans op, en het moet gezegd: het was deze editie goed zoeken naar echt veelbelovende bandjes. Daarom maken we geen top 10 maar een top 5, met de 5 acts die je de komende tijd in de gaten moet houden.

1. Marika Hackman
Marika Hackman is zo'n meisje dat altijd boos kijkt, maar met zulkte mistroostige liedjes is dat niet zo erg. De bas staat prominent in de mix, waardoor de nadruk op haar zang komt te liggen. Goed idee, want haar stem is helder, soms prachtig tegen het valse aan. In Deep Green is haar zangtalent het beste te horen. Ze gaat van dromerig laag moeiteloos naar hoge kopstemachtige zang.

Met zo'n stem wordt het onmogelijk saai, maar er is ook nog de drummer, die de vrijheid neemt lekker veel en ongebruikelijke ritmes te drummen. Ondergetekende droomde in ieder geval lekker weg, vergat even de tijd en moest rennen naar de grote zaal om op tijd te zijn voor het volgende optreden.

2. Cosmo Sheldrake
Cosmo Sheldrake uit Londen gebruikt vooral samples en trekt regelmatig de natuur in om geluiden op te nemen, vertelde hij ons deze maand al. Inspiratie vinden in de natuur mag dan een cliché zijn, niet als je het vertaalt naar elektronische songs met keelzang over konijnen en eencelligen. Het leuke is dat hij alle samples die hij gebruikt van tevoren introduceert. Zo bestaat een track puur uit samples van vissen die door koraalrif zwemmen. Sheldrake heeft zelfs samples van bergen en de zon. In een volgend interview toch maar eens vragen hoe het sampelen van een berg in zijn werk gaat.

3. Slaves
De twee Britten van Slaves zijn boos. Heel boos. Een drum, twee bekkens en een gitaar, maar een bak herrie dat de heren maken. De kleine drummer gaat compleet op in zijn eigen boosheid, de gitarist springt het hele podium over en speelt en passant een paar riffs voor de geluidsman. Goede teksten ook: "I love you more when you're angry, 'cause you're so boring when you're nice.' De woede is aanstekelijk, en slaat zelfs over op het gemeleerde London Calling-publiek, waarvan de meeste mensen toch niet maandelijks bij een punkconcert aanwezig zullen zijn. Op het moment dat de extreem zware riff van The Hunter erin knalt en je alleen nog maar silhouetten ziet door het flikkerende rode licht, is het duidelijk: Slaves boekt een glorieuze overwinning.

4. The Districts
De garagerock van The Districts met lome zware riffs en scherpe zang doet regelmatig denken aan onze eigen Mozes and the Firstborn, maar is nog energieker en harder. Het spel van het viertal heeft iets soepels, hoe ze achteloos schakelen tussen ronkende gitaarerupties en rustpunten. De drummer varieert veel, wat bijdraagt aan de georganiseerde chaos. Het hoogtepunt is de break-up-song Lyla, dat rustig begint met maar met intense zang, vervolgens langzaam maar zeker compleet ontspoort (zoals alle liedjes van The Districts), en eindigt in een prachtig stil moment van liefdesverdriet: "It's only when I see you turn to go that I know I need your love to stay."

5. Soak
Zou haar eerste serieuze relatie net uit zijn? Soak is een 18-jarig meisje, maar je krijgt het idee dat ze al heel wat liefdesperikelen meegemaakt heeft. Ze staat in haar eentje met een akoestische gitaar op het podium, die ze heel spaarzaam gebruikt. Zelfs het geklik van een camera is storend. Als ze zingt lijkt het soms of ze huilt, zowel door de snik in haar stem als door haar dramatische gezichtsuitdrukking. Het is zware kost. Een uptempo nummer kun je bij Soak vergeten, maar toch blijven veel mensen stil staan luisteren. Haar scherpe en toch kwetsbare stem komt ook regelmatig goed binnen. Enkele sippe tienermeisjes in het publiek kunnen de liedjes al meezingen.