#ADE13: Stepkids

Potpourri van de Seventies sound

Anne Caroline Slump ,

Tis weer eens wat anders; op het podium staan met Alicia Keys & Lauryn Hill of gewoon lekker simpel spelen voor 30 man in de kleine zaal van de Paradiso. We hebben het over de Stepkids. Als individueel bandlid speelden ze alle drie met de grootsten der grootsen. Maar gister stonden ze als psychedelische driemansformatie in de Amsterdamse poptempel.

Oh god... rode capes, seventies outfits en glitter all stars. Als dat maar goed komt. Ik krijg altijd jeuk van dit soort bandjes die denken grappig te zijn door zich te verkleden als karikatuur. Wellicht is het mijn Friese nuchterheid die op dit soort momenten de overhand neemt. Doe maar gewoon, denk ik altijd, want dan doe je namelijk al gek genoeg. Zoiets.

Zodra ze beginnen te spelen ebt dat gevoel langzaam weg. Psychedelische rock, soul, funk, jazz, krautrock is wat je krijgt van Stepkids. Klinkt wellicht heel ingewikkeld allemaal maar 't valt reuze mee. Gewoon lekkere funky, dansbare luistermuziek.
Het drietal trapt af met Shadows On Behalf & Suburban Dreams, 2 nummers van het eerste album. En hier merk je eigenlijk al hoe veelzijdig de band is. Als je ook maar enigszins denkt in de gaten te hebben waar de opbouw van hun set naar toe gaat, dan heb je het mis. De bezoekers worden constant op het verkeerde been gezet. En dat maakt het eigenlijk super entertaining en fris. Vooral de cheezy danspasjes zijn grappig.

De rode draad blijft dat funky 70s geluid dat constant is en steady as a rock. Maar hoe funky de band ook is, toch lukt het niet om de aandacht even goed vast te houden. Een uur en 15 minuten is dan stiekem best lang voor relatief middelmatige liedjes.