Na een zomer oefenen is het dan zover: in vlaggenschip Studio K krijgt Nobody Beats The Drum vrij baan voor de nieuwe show van opvolger Currents. Ondanks een meer dan leuke en dankbare avond blijkt niemand opgewassen tegen een stiekeme roker. Nobody Beats The rookalarm dus. Baskerville heeft geluk, die na de storing met Henzel & Disco Nova hun eerste kindje krijgen.      

Nobody Beats The Drum
Het is altijd gek om met een ernstig deurbeleid volledig op het verkeerde been te worden gezet. Met een aanzwellende rij nauwelijks een half uurtje voor de show van Nobody Beats The Drum zeggen de bouncers dat het vol zit. Eenmaal toch gepasseerd (mensen zonder kaartje krijgen een eigen wachtrij of druipen af) is de zaal nog helemaal niet zo vol als aan de poort voorspiegeld wordt. Terwijl 9 indrukwekkende projectieschermen de zaal inpriemen draait een van de drie NBTD-ers Sjam Sjamsoedin als $jammie The Money alvast ferm warm. Aan de andere kant doet Henzel (van Disco Nova) hetzelfde ding, maar is er echt nog geen activiteit op de vloer te bespeuren.

Een kwartiertje later en terug naar Nobody Beats The Drum is het dan toch helemaal goed gekomen en is de bioscoopzaal maar nu even dansvloer afgeladen voor de aftrap van de Currents-tour. Na de try-out in Tivoli net voor de zomer en de laatste puntjes op de i van de productie moet het tweede album na vanavond definitief op eigen benen staan. Waar een optreden van NBTD de laatste jaren garantie biedt op stuurloze dansmassa's belooft het drietal met deze plaat meer lagen, opbouw en diversiteit.

Bij de veelbelovende opening met een soort minimalsound en de obscure projecties van rookmassa's en oude uitvindingen van lichtend voorbeeld en wetenschapper Nikolas Tesla worden we inderdaad meteen op een hallucinerende ritje in de achtbaan gezet. David Lynch zou zijn handjes er vast voor tegen elkaar krijgen. We bevinden ons duidelijk op de weg omhoog naar de eerste afdaling en met de tergende tikken van de trekkabel in gedachten weten we hoe geniepig de adrenaline zijn weg vindt door de aderen. Hoewel de visuals steeds mooier worden blijft de echte vrije val uit en blijven we steken op het dooie punt voor die afgrond.

Wellicht is het verwendheid, maar inmiddels hadden we allang met klamme oksels kunnen rondspringen. Als een signaal van boven valt dan ineens in alle zalen de electriciteit uit. De rookmelders werken te goed vanavond en blokkeren de achtbaan voor een onvervalste joyride. Sjam roept tevergeefs sorry door de microfoon maar gelukkig kan na een paar minuten een doorstart worden gemaakt. Ongemerkt en losjes komt binnen een paar seconden de mallemolen weer op gang en zien we op de schermen in 9-voud een meisje in silhouet stukken komkommer met een slagersmes meester maken. Bloedspetters spatten tegen het scherm terwijl het meisje wulps blijft fileren. Giorgo Moroder meets Quintin Tarantino zeg maar, erg intelligent. Deze obscure trip is de inlijsting van Blood On My Hands, een mix van De Staat, hiphop en hysterische electro. Zondermeer een van de beste nummers op het album.

Nu de technische dienst van pretpark Studio K zijn koffers heeft gepakt gaat de zaal ook echt mee en vergeten we al weer hoe abrupt die noodstop was. Nog een klein half uur rest ons voor we herboren uit het karretje mogen stappen. De visuele kant van Rogier van der Zwaag blijft een unique selling point van NBTD en ook al is de show door de black-out door midden geknipt, de stop motion show van afsluier Poisson Vert maakt dat het optreden toch met een climax eindigt.

Wat kan na deze vuurdoop als huiswerk mee naar huis genomen worden? Studio K voldoet weliswaar als mooie exclusieve locatie maar als een rookmelder een headliner de das om doet wordt het verlangen naar meer zekerheid en comfort opeens heel groot. Misschien zijn de schermen daarvoor te klein, maar in een bak als HMH of op zijn minst een hoger gelegen podium als Paradiso zou de Currents-show alle aandacht in de goede richting duwen.

Het publiek is in ieder geval vanavond erg lief voor de mannen en lijkt alleen maar strakker in het vel te zitten voor de resterende nacht. Ook al vind Nobody Beats The Drum dat het allemaal serieuzer wordt. De intelligentie en het uiterlijk van de groep wordt groter maar het publiek blijft er lichtvoetig en blij bij. RipTide en Beesmunt Sound System arriveren dus in een gespreid bedje om de zoete inval van vanavond compleet te maken.

Baskerville, Henzel & Disco Nova
Even verderop bij de geboorte van het eerste kindje van Baskerville en Henzel & Disco Nova blijft het ook vooral luchtig en blijven de plekjes voor een gereserveerde houding aan de zijlijn allemaal vrij. De korte set die zij gezamenlijk voorzetten is een afgeleide van de tour van Baskerville met beide heren en past perfect in deze iets compactere ruimte. Scheurend en gierend worden we met een goede afgewogen mix van electro, acid en technoplaten vanaf alle hoeken wakker gedrild. Uit onverwachte hoek blaast het luchtfiltersysteem -dat blijkbaar hier uitkomt- van bar naar booth een windkracht 3 de zaal in en geeft alle langharige bezoekers (fijne electromeisjes in hun element) vrijbrief om de liefde die nabij is te omarmen.

Studio K is vanavond plek van de presentaties maar vergeet hierbij soms haar eigen presentatie. Het publiek trekt duidelijk de kar en  compenseert hiermee het gebrek als podium om techniek structureel in te pas te laten lopen met de sfeer.  

Gezien: Nobody Beats The Drum Currents release en Baskerville, Henzel & Disco Nova EP release, 21 oktober 2011