Nosaj Thing heeft een echte fan. Ze staat op de eerste rij en als ze haar hand omhoog doet, verschijnt de schaduw ervan op het scherm achter hem. Om de paar minuten kirt ze het uit van plezier, zo hard dat iedereen het over de muziek heen moet horen. Gelijk heeft ze, want zo'n melancholische en tegelijkertijd opwindende liveset is een grote zeldzaamheid, en dan mag je je best een beetje laten gaan. Een half jaar geleden stond Nosaj Thing in de bovenzaal van Paradiso tijdens 5 Days Off, op Amsterdam Dance Event staat hij in de grote. Die is weliswaar lang niet vol, maar zo is er wel ruimte voor een groot scherm met visuals, die zijn set een stap verder brengen. De producer staat op een klein podium voor het grote podium, wat de zaal meteen een stuk kleiner maakt en de setting intiem.

Nosaj Thing knipt en plakt, vervormt en verdraait. Hij versnelt en vertraagt zijn pas regelmatig, maar in tegenstelling tot de set van genregenoot Flying Lotus donderdag is die van Nosaj Thing strak geregisseerd. Onder zijn hiphop- en dubstepbeats liggen onvaste maar kraakheldere melodieën, die hij net zo verschuift als zijn ritmes. Het lijken soms net samples uit indiefolksongs à la Bon Iver, soms waait een vleug klassieke muziek langs. Sommigen noemen het barok, maar dat suggereert ten onrechte dat Nosaj Thing een vol, pompeus geluid produceert. Dat is allerminst het geval, en dat is nu juist de kracht van zijn set. Het is intens en lichtvoetig tegelijk. Na nog geen drie kwartier is Nosaj Thing door zijn materiaal heen. Hij wil nog best een toegift geven, maar het enige wat nog op zijn computer staat is Gin & Juice van L.A. helden Snoop en Dre.

In de bovenzaal volgt dan nog een uitvoerig toetje dat je allesbehalve lichtvoetig kunt noemen. Africa Hitech is een nieuwe act op WARP, maar wel een die bestaat uit twee oude bekenden: Mark Pritchard (Global Communicaton, Harmonic 313) en Steve Spacek (van de Britse elektronica-act Spacek). Ze stoppen de dub terug in step en de drum in bass. In eerste instantie lijken we met een dub-duo te maken te hebben, maar gaandeweg transformeert het tot een avant-gardistische vechtmachine met geluid als wapen. Hun bassen zijn zo luid dat de glazen letterlijk van de rand van het podium trillen, de beats ratelen en spatten in de zaal uiteen als bermbommen.

De eerste drie kwartier van de set zijn het meest overtuigend. Het meest eigen ook. Daarna wordt het een draaimolen van genres die nauwelijks bij te houden is. Een blok drum 'n bass, een kwartiertje breakcore, wat dancehall. Spacek heeft een microfoon waar hij af en toe iets in roept, of beter: toast. Daar lijkt alleen niet echt een idee achter te zitten. Gaandeweg wordt de set dan ook wat vermoeiend. Als Pritchard dan ook nog op disco overschakelt, Spacek een beetje doelloos achterlaat en de zaal steeds verder leeg ziet lopen, gaat de avond als een nachtkaars uit. Al zou je ook kunnen zeggen: dan begint de nacht. Het is half een, de grote zaal is al vol en dan staat er ook nog eens een rij tot aan de Wagamama voor wat een massieve Oi! avond belooft te worden.