Amsterdam Woods lijkt in opzet en filosofie het meest op Into The Great Wide Open. De line up, het even helemaal weg-gevoel, kamperen op steenworp afstand, muziekfilms, goed eten en drinken. Maar dan niet wide, open en aan zee, maar dichterbij huis, midden in het Amsterdamse Bos. Directeur Joep Wijffels is nieuw in de festivalwereld. Buiten het organiseren van bandjesavonden tijdens zijn studie verloopt zijn carrière buiten de cultuur. Maar de drive om iets als Amsterdam Woods op poten te zetten was er altijd. Een paar jaar geleden ontstond het idee. Joep: "Ik zat in het Bostheater, keek goed om me heen en zag een buitenkans. Het verhaal was duidelijk vanaf het eerste moment. Amsterdam had nog geen eigen meerdaags popfestival, dat is eigenlijk gek. We kwamen snel uit bij het Amsterdamse Bos. Na drie jaar lobbyen met de gemeente Amstelveen, want die gaan over de geluidsvergunningen in het bos, werden ons, net als Dekmantel Festival, drie dagen toegewezen". 

Lisa de Jongh van Paradiso nam de hele programmering voor rekening. "De voorkeur ging uit naar hetzelfde weekend als ITGWO, zodat we bands konden benaderen om in één weekend ook op Amsterdam Woods te staan. Maar we zijn tevreden met deze opzet. Ik ben bijvoorbeeld heel blij dat we Villagers hebben. De IDFA-documentaires pakten goed uit en we hebben het idee dat de wat meer electronische acts als Weval en Klangstof hier prima op hun plek zijn".  

Naast zanger Marien Dorleijn schreeft bassist Koen van de Wardt de laatste tijd wat nummers voor hun band Moss. "Maar mijn liedjes zijn net te vaag en moody voor de band. Ik wil hierin voor 100 procent mijn ei kwijt kunnen", aldus Koen. Vandaar het zijproject Klangstof. Hun allereerste optreden op Grasnapolsky was meteen een succes en daardoor volgde deze zomer een reis langs diverse podia en festivals. Dat schept verwachtingen. De band speelt tussen zonsondergang en pikkedonker en daarom vallen de lome Radiohead-achtige liedjes heel goed. Van de Wardt stapt voor het eerst naar voren als frontzanger maar van imposante uitgesponnen teksten moeten ze het niet hebben. We kijken vooral naar een hele interessante ervaren band. Autonoom, creatief en spannend; de electronische flarden geven een prettige extra dimensie. We worden op een gegeven moment verzocht om hysterisch te gaan klappen omdat ze gescout worden door een Amerikaanse boeker. Nu afwachten dat dit rondje extra applaus die Amerikaanse tour op gaat leveren.  

Met hele goede optredens op Nederlandse bodem (dit jaar nog op Motel Mozaïque en Welcome To The Village) mag je een headliner als Villagers een veilige keuze noemen. Niet dat veilig dan meteen saai is. Een uurtje eerder vertelt een meisje bij Hydrogen Sea op het tweede podium dat al die liedjes van Villagers hetzelfde klinken. Haar zie je in ieder geval niet vooraan staan. Genregenoot Damien Rice is de koning van de moeilijke gitaarliedjes, Villagers-zanger Conor O'Brien is de kroonprins. Het sterke aan Villagers is dat de hele tent niet aan een potje janken en tortelduiven wordt gezet. Met sterke uptempo liedjes zoals Nothing Arrived en The Bell, die evengoed kippenvel bezorgen, zit de gang in de set er goed in. Klap klap met zijn allen. Tien euforiepunten.        

Dat Amsterdam Woods geen technokonijnen of de grootste Jan Smit-fans aantrekt is duidelijk, maar het moet het best spannend zijn wie je publiek is op je eerste editie. Dat is breed: we zien zowel tieners als vijftigers. Sympathieke Sander met Johan-shirt valt op in de massa en beloont ons met een scoop. Dat Johan (Jacco de Greeuw) weer muziek gaat opnemen. We kunnen een album verwachten. Vriend Gerben, met zijn 19 jaar achter elkaar Lowlands de festivalopa van de vier, en vriendinnen Naomi (met bloemetjes) en Marleen (met stipjes) vinden het erg aantrekkelijk dat het festival niet gehyped wordt. Gerben: "Wij vinden het leuk om naar betaalbare en goede festivals te gaan. Die zijn er hoor. We waren afgelopen maand nog op Haldern Pop in Duitsland, net over de grens bij Arnhem. Er stonden verrassend veel grote acts die wij heel goed vinden. Dat is hier ook gelukt".

Bands die zelf met een platte kar hun instrumenten backstage rijden, muntjes die je terug kunt geven voor geld, vriendelijke beveiliging en veel zitruimte. Heb je een zwak voor de charmes van een klein festival met grote acts dan had je een heel goed weekend op Amsterdam Woods. Het was huiselijk en gemoedelijk. Soms iets te, zoals midden op de dag op het hoofdpodium een documentaire over Fink vertonen, en Q&A met de band zelf. We hadden Fink zelf ook best willen zien spelen. En ja, we hebben inderdaad al die tijd gewacht op een popfestival in de hoofdstad. Dat is onbetwist een unique selling point. Dat hebben best veel mensen begrepen. De capaciteit van 2500 bezoekers werd op zaterdag bijna aangetikt. De verwachting - als er een tweede editie komt - is dat ze net als Dekmantel een groot naastgelegen grasveld erbij gaan trekken.