Voor The Frames-begrippen is het laatste album The Cost ook letterlijk zware kost. Liedjes als Song For Someone, Sad Songs en When You’re Mind’s Made Up zijn geen ‘normale’, vrolijke liedjes, maar laten je nadenken over het leven. The Cost is dan ook geen écht toegankelijke plaat, maar als je er eenmaal inzit, laat hij je niet meer los. Terug naar Paradiso, alwaar voorprogramma Bell X1 prachtig speelde, maar de zaal helaas niet stil kreeg. Zanger Paul Croonan, begeleid door Dave Geraghty op gitaar en Dominic Phillips op basgitaar, speelde een keur van liedjes van hun albums, waarbij Flame en Rocky Took A Lover, beide van het laatste album Flock er het beste uitkwamen. Opvallend is dat Croonan soms teksten van andere liedjes in z’n eigen liedjes doorvoerde. Zo was een zinsnede van Heroes van David Bowie te horen en ook, heel even, Boys of Summer van Don Henley. Als ode aan de wat luidruchtige zaal werd op cynische wijze Enjoy The Silence van Depeche Mode gebracht. Al met al speelde Bell X1 zeker niet slecht en zijn ze verder nog op 19 maart, versterkt, te bewonderen in de bovenzaal van Paradiso. Dan de hoofdact van de avond, The Frames. In een gekke bui is Glen Hansard alles in staat te doen en ook dit maal was het een show om van te genieten, zo niet om van te smullen. Beginnend met People Get Ready was de zaal gelijk in de goede stemming om er een mooie avond van te maken. Er werd hier en daar al uitbundig gedanst en met The Cost en Keepsake waren de stevige en toch ook rustige nummers ook van de partij. Ook krakers als God Bless Mom en het blok Finally-Revelate-Fake mochten er zijn. De normale setlist was dan ook van grote klasse, zeker met een afsluiter als A Caution To The Birds. De prachtige eindzang liep over op de zaal, die de band het podium af begeleide en nog geen minuut later Colm Mac Con Iomaire weer het podium op begeleide om vervolgens een solo op zijn viool te spelen, genaamd Blue Shoes. Een ge(s)laagde solo, waarbij Colm elk stukje op zijn viool opneemt, weer afspeelt én eroverheen speelt. Vervolgens komt Glen Hansard zelf het podium oplopen, om het prachtige Leave te spelen, een liedje dat hij samen met Damien Rice heeft geschreven. De toegift werd afgesloten met Lay Me Down, Sad Songs en Fitzcarraldo, alle drie in prachtige uitvoeringen. Dan komen de heren nóg een keer om Paradiso even te laten schudden met een sterke versie van Pavement Tune en aan het eind weet Glen Paradiso heel Paradiso mee te krijgen, door fluisterend I Want My Life To Make More Sense mee te geven. De zaal fluistert genoegzaam mee, en omarmt de vrolijke, aandoenlijke band uit Ierland dan ook met duizend armen. Omdat bij The Frames niets te gek is, en voornamelijk bij Glen Hansard, wordt Star Star door hem liggend op het podium gespeeld. Het levert een prachtig gezicht op, waarbij iedereen meezingt en de avond al lang niet meer stuk kan. Vervolgens weet hij na Star Star een heel verhaal op te ratelen over het feit dat de band altijd al in Paradiso heeft willen spelen en dit versterkt werd door Daniel Johnston, die er ooit op Crossing Border speelde, een optreden, dat toen ook bekeken werd door de band. Om stijlvol af te sluiten werd dan ook gekozen voor Devil’s Town, een liedje van Daniel Johnston. The Frames staan elke keer weer garant voor een sterk optreden, maar dit keer leek het erop alsof de band een tikkeltje beter speelde dan vorige keren. Al met al, dus weer een geslaagd concert!