De logistiek in de Melkweg heeft zeer te lijden van de verbouwing van The Max, waardoor de garderobecapaciteit erg beperkt is. Het voorprogramma, de formatie Matik, wordt daardoor door veel bezoekers gemist. Dat geldt niet voor hoofdact Goose, want het duurt lang tot de Belgische band het podium betreedt. De vraag van de zanger ‘zijn jullie er klaar voor?’ wordt met een onvervalste en altijd charmante Vlaamse tongval uitgesproken. De temperatuur in de zaal is inmiddels behoorlijk opgelopen als het geluid van Goose over het publiek wordt uitgestort. De band bestaat uit 5 man waarvan er 3 toetsen spelen, afgewisseld met gitaar en bas. Goose maakt electrorock die erg dansbaar is, met catchy refreinen en een vuige en drukke sound door het distorted toetsen en gitaarwerk. Regelmatig klinken er bekende geluiden uit vroegere tijden. Door jaren ’80 toetsenlijntjes, maar vooral het gierende synthesizerloopje van Pullover van de Rotterdamse Speedy J uit begin jaren ’90 duikt regelmatig op. Het nodige is gekopieerd, maar wat maakt dat uit, want het klinkt verdomd lekker en maakt je aan het dansen. De band weet goed wat ze aan het doen is. De zanger overtuigt en Goose heeft een goed geluid. Ook het publiek reageert enthousiast en staat binnen een paar nummers op de muziek te springen. Door de krachtige, groovy baslijnen en het effectief gebruik van dynamiek worden de nummers en het publiek naar een climax gebracht. Dat de muziek door veel mensen uit het publiek al bekend is blijkt wel uit de reactie op sommige nummers die met gejuich worden ontvangen. Goose brengt haar grotestadsmuziek met veel inzet. Net als je denkt dat de nummers toch wel wat oppervlakkig zijn en wat op elkaar lijken wordt er afgewisseld door metal-achtig drumwerk, een lekkere hook of een origineel geluid. Het maakt dat de muziek van Goose niet briljant is, maar wel de prijs voor dansbaarheid en aanstekelijkheid verdient.