Fiel Garvie stond geafficheerd als new-wave rock of iets dergelijks, maar wat ik hoorde waren toch voornamelijk kalme, mooie, romantische liedjes. Het deed me een beetje aan The Cranes en Helium denken. Een erg aangename verrassing, deze band. Bearsuit was verschrikkelijk leuk, maar leek het publiek nogal te overdonderen met hun compleet geschifte kakofonie aan geluid. Ondanks de superaanstekelijke muziek stond het publiek erbij als een beoordelingscommissie en werd er geen voetje van de vloer gelicht. Opener Istuko got married zette de toon: van handgeklap naar dwarsfluitgetoeter naar loeiende gitaren. Zo zit elk nummer van Bearsuit zo barstensvol fantastische spontane vondsten dat ze overal mee weg lijken te komen. En snoeziger dan zangeres Lisa Horton komen ze niet: ze krijst met evenveel plezier de microfoon omver als dat ze lieflijk a capella samenzingt met de andere bandleden (On your special day). Rauw op het Amsterdamse dak moest er door het publiek toch wel een soort barrière van bizarheid overwonnen worden, maar het optreden was er niet minder om. En gelukkig stonden de twee andere bands om het hardst mee te applaudisseren vanuit het publiek. Magoo is een band die ik steeds uit het oog lijk te verliezen totdat ze plotseling weer vanuit het niets ergens opduiken. The soateramic sounds of Magoo uit '97 heb ik grijsgedraaid, maar totdat ik hun album Realist week toevallig ergens op een stoffige platenbeurs vond was dat album het enige wat ik van ze kende. En nu stonden ze dus zomaar in Amsterdam. Het was wel even wennen, die eerste paar nummers. Magoo leek heel erg te klinken als welke andere rockband ook, terwijl ze op hun platen juist zo lekker dwarslagen. Maar het optreden had gewoon even tijd nodig. Natuurlijk werd er weer een veilige afstand geschapen voor het podium, en toen hierover een opmerking werd gemaakt door zanger Andrey Rayner was Lisa van Bearsuit de enige die meteen naar voren stormde. De rest van het publiek volgde met grote aarzeling. Met elk volgend nummer werd het optreden beter, en bij het intro van knaller East polar opposite can dream sloeg de vlam pas echt in de pan. Grootste tegenvaller: het duurde allemaal zo kort. Per stuk speelden de bands misschien net een krap half uurtje vol, terwijl elk van de drie optredens wat mij betreft nog veel langer had mogen duren. (artikel van fireflies.nl)