Hatsiekadee, zo eenvoudig kan het soms zijn, en zo stonden op vrijdag de gitaarversterkers, drumkit en Philicorda orgel opeengehoopt in een klein hoekje, waarbij het trio nog net genoeg ruimte had om het in redelijke getale opgekomen publiek te trakteren op hun welbekende furieuze… euh… trash? Garagerock? Soul? Blues? De stijl van Green Hornet valt niet onder één noemer samen te vatten en dat maakt deze band nou juist zo interessant, zoals ze ook bewezen op hun vorig jaar uitgekomen plaat Soulscum. Zonder basgitaar, maar wel met een ritmische linkerhand van organist André die dit gemis ruimschoots goedmaakt, heeft Green Hornet een repertoire dat de luisteraar meeneemt van rustige instrumentals tot puntige garagepunk, waarbij André dan zijn plek achter het orgel verlaat om ook een gitaar ter hand te nemen. Het optreden in De Diepte was zoals een optreden van dit soort bands behoort te zijn: heet, zweterig, hard, enthousiast, vuig en laat: omstreeks middernacht klonk het startschot voor hun puike rock ’n rollshow. Helaas bleek dat de zanginstallatie niet erg hard kon, waardoor vooral de zang van gitarist Olaf nauwelijks over kwam. Toen de vriendin van een van de bandleden over het gebrek aan vocalen klaagde, reageerde de verantwoordelijke man achter de knoppen laconiek en riep dat ze niet een batterij versterkers mee hadden moeten nemen alsof ze op Pinkpop stonden te spelen, hetgeen tot een vermakelijke discussie leidde. Door dit technisch probleem bleek echter wel dat veel nummers van Green Hornet zo sterk zijn dat ze zelfs zonder zang zeer aanstekelijk klinken. De band speelde er in ieder geval zeker niet minder om, rockte professioneel de tent plat en stopte af en toe alleen even wanneer drummer Koos naar de bar rende om snel een bier te bestellen. Voor degenen die de volgende dag niet op het Sleaze Fest aanwezig konden zijn was deze avond in ieder geval een flinker pleister op de wonde.