ADE25: Club Raum gaat voor 55 uur-durende extase-marathon ADE25: Club Raum gaat voor 55 uur-durende extase-marathon

Die krioelende massa van halfnaakte, dampende lichamen rond de kluisjes en chill-bankjes. De mist die er hangt, de permanente schemering daar in de gangen. En dan het trappetje op richting de Studio, de kick die steeds harder wordt, de eerste adrenaline-explosie. Het is even acclimatiseren als je zondagmiddag om 15.00 Club Raum binnenloopt, maar dit is toch zo’n beetje het allerbeste gevoel ter wereld?

Het feest is al een volle 40 uur aan de gang en in full swing. Er zijn al verhalen over Oceanic die zaterdagochtend vroeg FKA twigs draaide op de dansvloer, DJ Nobu die afsluit met tranceclassic ‘1998’, tegenstrijdige berichten over de geweldige set van Moopie en de wat tegenvallende b2b van electro-fanatici Afra en Helena Hauff (of juist andersom!), over Sandrien die classics als Grace Jones over de dansvloer smijt, over Chloé Caillet die kennelijk niet op tijd kwam opdagen voor haar b2b met THC, maar vervolgens wel in de club wordt gesignaleerd, over dj's die uren na hun eigen sets nog zijn blijven kleven. Dit is al de helft van de voorpret: de vele appgroepen en Reddit-threads waar ravers elkaar afwisselen. Gaat de ene net naar huis, komt de ander binnendruppelen om verslag te doen vanaf de dansvloer.

Op deze ADE-zondag is het Angel D’Lite die bij binnenkomst een bronstige house-set geeft voor een zee van dansers rondom de booth. ‘Electrify me!’, klinkt het, en de statische elektriciteit gaat als een bliksem door de Studio. ‘Come on, pump your body!’, gaat het in een van de meer cheeky hiphouse-tracks. En ‘Last night a dj blew my mind’, zingt Robert Owens op haar slotplaat, een van de grote stemmen der house.

Je kan het je haast niet voorstellen, maar het is pas een jaar geleden dat Club Raum voor het eerst een weekender organiseerde. Dit is de zevende, de langste bovendien met een dag en nacht erbij: 55 uur gaan ze door, van vrijdag tot maandagochtend. De line-up? Een visitekaartje van alles wat de club in de afgelopen anderhalf jaar heeft neergezet, vol residents en vaste waardes, en betrekkelijk weinig ‘nieuwe’ namen. Je kunt het muzikale recept als vaste RAUM-ganger dus redelijk uittekenen. Boven is het deze vooravond housen geblazen (Bashhka vlamt heerlijk!), beneden klinkt techno van Guy Blanken alias Talismann en daarvoor al van Freddy K, de technogigant met een Protect The Dolls-shirt (heel goed!) die eigenlijk Alessio Armeni heet (op zich ook een goede dj-naam?!), het liefst met alleen maar vinyl draait en helaas vandaag nogal geplaagd wordt door overslaande platen. Tuurlijk, dat kan gebeuren, hoort erbij als vinyl only-dj, maar drie keer in twee minuten? Dan ben je als danser je groove totaal kwijt. Als je vers binnen komt rollen na een koffietje en croissantje, maar ZEKER ook wanneer je een doorgehaald ratje bent met 70.000+ stappen op de teller. Dan kan een keertje struikelen al fataal zijn.

Eens elders rondsnuffelen dus. Dan valt het nieuwe, sympathieke FLINTA-hurktoilet op de eerste verdieping op, waar je achter een gordijntje je behoefte kan doen als je het vervelend vindt om tussen de mannen in de rij te moeten staan. Een verademing die de sfeer echt ten goede komt, zeggen mensen die er gebruik van maken. En oh ja, de nieuwe clubruimte! De Arena, heet-ie, speciaal voor deze weekender zo ingericht. Voor de doorgewinterde RAUM-gangers is de ruimte vooral bekend als chillplek, nu brengt de zaal een mooi extra smaakje mee: hier mag overdag wat experimenteler worden gedraaid.

Die ruimte is echt cool ingericht: speakers in alle hoeken, de dj-booth helemaal in het midden op een verhoginkje en daarboven een hele lijpe lamp. Voor de nerdjes: het is een peperdure Minuit Une zoals die ook in de Panoramabar hangt, die met een spiegel en lasers de hele ruimte kan onderdompelen in het licht. Daaronder zien we Raum-resident TWIENA en OG Karin shinen. Die eerste gaat voor Zuid-Amerikaanse en Caribische ritmes met de impact van techno (en vice versa?). Veel dj’s in die hoek zouden gaan voor abruptere overgangen en hak op de tak-mixes, maar TWIENA heeft echt een goede flow te pakken. Wanneer ze dan eindelijk een bonafide billenschudder of opgefokte bubbling-plaat opzet, staat de Arena dus volledig op z’n kop (en gaat het kleurrijke figuur in neon-visnet-hemdje lekker staan bootyshaken achter haar). OG Karin is vervolgens de grote verrassing, een van de onbekendere namen van de line-up, die by far de meest fantasierijke, creatieve set van de dag geeft en daarmee vast naar een plekje in The Nest op Dekmantel solliciteert. Op de lowtempo reggaeton wordt nog wat lauwtjes gereageerd, op de weirde Portugese batida van DJ Marfox met z’n hysterische panfluiten staan mensen al te hossen, laat staan op de Braziliaanse accordeon-gekte en moombathon van Munchi (ken je die nog nog nog?!). Het aantal BPM gaat al gauw door het dak, en daarin lijkt OG Karin minder bezig met het lezen van het publiek, en meer met welke haarspeldbochten ze zelf wil maken. Om vooruit, toch te eindigen met ‘Gasolina’ (!) en Sister Nancy.

Ja, wat gaat Job Jobse daarna doen, hè?! Hij én KI/KI zijn huisvrienden van SPIELRAUM, waren afgelopen jaar headliner op Lowlands en zijn eigenlijk RAUM wel ontgroeid, zou je zeggen, toch keerden ze vorig jaar beiden terug in de club én dit jaar weer (KI/KI draaide hier gisternacht nog). Na die gig op Lowlands wil hij nu weer wat meer de underground in, vertelde hij op Draaimolen al, en deze set is daar ongetwijfeld onderdeel van. Dus begint hij op betrekkelijk laag tempo en medium energieniveau (mooi dj-grapje: eerst de track ‘Keep Control’ draaien en dan ‘Lose Control’). Om bij twintig jaar oude platen uit te komen die bíj́na doen denken aan de tijd van Joost van Bellen’s electroclash-feest RAUW in Club 11, waar Job ooit als 16-jarige jongen als flyerboy begon. Die Tiefschwarz-plaat is zelfs heel erg RAUW, en ehm… Daarna slaat Job een beetje door. Tuurlijk, supervet om ‘Von Dutch’ in de club te horen. Maar daarna meteen door naar Mason’s ‘Perfect (Exceeder)’, eroverheen klappen met de LSDXOXO-Benny Benassi-mashup van ’Satisfaction (Sick Bitch)’ én dan door naar ‘Calabria’?! Vanuit Madonna en een The Knife-remix uiteindelijk uitkomen bij een house-remix van Feist-tune ‘My Moon My Man’ en daarop de Boys Noize-remix/RAUW-klassieker stapelen? Ja, het is memorabel, het is AAN, maar die hoeveelheid bangers had Job veeeeeeeel zuiniger mogen doseren, zeker in de context van zo’n weekender voelt het een tikkie misplaatst om halverwege de laatste avond al zoveel energie te geven.

Fafi Abdel Nour’s house-set voelt daarna toch een beetje slap (kan hij ook niks aan doen). Liever de techno-kelder in, waar Berghain-resident JakoJako van snelle kicksalvo’s naar prachtige melodieën, een betoverende piano-plaat en dan weer zagen en zoemen gaat. Echt geweldig, stijlvolle en avontuurlijke techno om uren op door te glijden. Oh kut… zoals dat gaat op zo’n weekender, wordt de tijd vloeibaar als de klokken van Dalí en sta je opeens zonder moeite 12+ uur in de club. De stappenteller gaat voorbij de 50.000, de perceptie wordt waziger, die joint was misschien toch niet zo’n heel erg goed idee, de koude minestrone-soep al helemaal niet, en had ik die anekdote nou al verteld over die lamp uit de Panoramabar? Ja? Oh, ok. Wat zeg je? Of ik een biertje wil? Nee, doe maar een kokoswater.

Met het laatste restje energie door naar de niet te slopen, onklopbare Carista, Na twee ADE-gigs op haar eigen United Identities-feestjes (in DOKA en RadioRadio) en een set in het Concertgebouw voor ZeeZout, is dit nummer vier (en ongetwijfeld gaat ze zo nog door naar Slapfunk). Wat een spierballen laat ze rollen met Kenny Dope, bassy platen van Rhyw, Sam Binga en Sister Zo, ravetunes en die geile electro van de opkomende Nederlandse producer JSPRV35. Wauw. Maar goed…. Het is tijd om te gaan. Toch? Ja. De handdoek gaat in de ring, ADE 2025 is voorbij. Tenzij je morgen nog zo’n bikkel bent die naar een van de vele afterhours-feestjes durft, in Tilla Tec, BRET, Garage Noord of bij No Clubs. Mij niet gezien, eerst maar eens drie dagen in bed doorbrengen.