ADE25: Kinky CODA is inmiddels dé zondagtraditie ADE25: Kinky CODA is inmiddels dé zondagtraditie

Dat feest heet CODA en het wordt gehost door PAX-ROMANA (een sex positive queer collectief) en Ratherlost (een technoplatform dat graag de diepte zoekt). Niet zomaar een feest dus, maar een intense marathon waar zowel de vrije geesten als de Shazam-nerds hun hart aan kunnen ophalen. Als je tegen elf uur 's avonds (vertraagd door een freakin’ boom op het spoor) door de grote plastic flappen de oude garage aan de Basisweg binnen stapt, kolkt het feest je werkelijk tegemoet. Brildrager? Vergeet het maar de komende vijf minuten. Niet zo gek, er zitten dan immers al negen uren op. De vloer in de grote zaal is gevuld met warme lichamen, vrijwel allemaal gekleed in zwart, al is het duidelijk een pré om de lichaamsbedekking te beperken. In de booth is DJ RED in full swing, in de rij voor de play room staan stellen en groepjes vrolijk te keuvelen tot ze aan de beurt zijn. 

Niet laten afleiden, we kwamen voor Xiaolin, dus meteen de tweede zaal in. De Colorfloor, een clubruimte die een zekere cult following heeft van mensen die speciaal daarvoor naar Lofi komen. Wordt in de grote zaal vandaag techno in grote blokken geserveerd, in de kleine hoor je voortdurend bizarre tracks die uit elkaar barsten van dynamiek. Wat dat betreft is Xiaolin een geval neus in de boter, al heeft ze nog maar een halfuurtje van de oorspronkelijke drie over. De producer uit Hong Kong maakte grote indruk op Draaimolen met haar viool en synths, als dj blijkt ze ook uitstekend uit de voeten te kunnen, met flink veel drive en een stuk hoger tempo dan haar liveset. De mensen op de eerste rijen dansen niet met alleen hun hoofd en hun heupen, maar met hun hele lichaam, alsof we ons midden in de Summer of Love bevinden.

Het tempo gaat wel duidelijk omlaag bij de live-set van de Sepehr, een Iraanse Amerikaan die rondhangt in kringen rond Dark Entries en rauwe house met dystopisch zwevende synths en wavey basslines maakt, met heel af en toe een Perzische ondertoon, die goed is voor een zekere melancholie.

De man na hem blijkt zomaar de dj van de avond, de relatief onbekende Priori. En dat zegt wat, want recht tegenover hem staat Rødhåd zijn splijtende precisietechno te serveren. De Duitser laat zijn kicks als bulderend onweer over je heen denderen (indrukwekkend als altijd!), terwijl Canadees Priori je meeneemt van microhouse naar tracks met maximale impact. Zo laat hij tracks van bleepfreak Levon Vincent en de speelse Wighnomy Brothers uitmonden in ‘Masterplan’ van The Hacker en oogst hij gejuich met een waanzinnige acid plaat van The Micronauts. Er zitten hele obscure namen tussen, maar ook spannende keuzes uit de oeuvres van legendes. Hij landt hem met een schitterende vocale houseplaat van Marina van Rooy.

Dat geldt ook voor de set van Objekt en CCL. Mooi duo om naar te kijken is het: Objekt met buitenaards strakke jukbeenderen en een mod-kapsel met lange bakkebaarden, CCL valt op met hun spierwitte haar op een avond dat zwart de boventoon voert. Allebei staan ze bekend om hun weerbarstige percussie en loeizware bassen, maar daar weten ze verrassend naadloos een track van Armand van Helden in te passen. Geen ‘My My My’ of ‘Bonkers’, maar het vieze ‘I Can Smell U’, een ronduit geile percussietrack die nog maar eens een streep zet onder de grondtoon van deze avond. ‘You know I see lust in your eyes, that deep bass kick, vibrates your thighs. You move through the sound, you can't deny, you won't look my way when I pass you by, but I can smell you.’ Hun beste keuze is trouwens een Carl Craig-plaat die zijn naam eer aan doet: ‘Demented (Or Just Crazy)’. 

Verdomd, laat je nou dit stuk verzanden in een opeenvolging van namen en titels? En hadden we deze ADE niet collectief afgesproken dat we onze telefoon in onze zak zouden houden om meer in het moment te zijn? Ja, het is zo’n avond dat je van elke plaat wilt weten wie hem gemaakt heeft, maar je moet jezelf ook af en toe even losrukken van de Colorfloor en dolen door het pand, door het minimale rode licht. Gedesoriënteerd worden door de strobes, een colaatje of toch maar een Jägermeister pakken, tegen mensen met uitgelopen make-up aan lopen in het donkere gangetje tussen de twee zalen. Tussen het publiek door om vooraan te belanden bij afsluiters DJ Nobu en Wata Igarashi, die samen een psychedelische trip van vijf uur aan het bouwen zijn, met meer open freakbreaks dan Rødhåd en minder instant beloning. Tracks die over elkaar heen vloeien en een geheel gaan vormen. Precies wat dit diepe tijdstip wel kan gebruiken, het versterkt het gevoel van oneindigheid, zo diep in de nacht. Al zullen ze zich helemaal aan het einde ook wagen aan een euforische trance klapper van Binary Finery. 

Je kunt ook nog achter de dj’s langs lopen, langs kooien waar mensen in dansen en donkere hoekjes waar mensen zich onzichtbaar wanen. Buiten, op de binnenplaats, wordt het stilletjes wat rustiger. Zijn de vele chillers inmiddels afgehaakt, of hebben ze zich nog één keer naar de dansvloer gesleept? Het begint intussen langzaam licht te worden, en het einde is nog lang niet in zicht hier. Objekt en CCL staat gepland tot 8, Wata en Nobu zelfs nog een uurtje langer. En op de vloer gaat al de hele avond het sterke gerucht dat JakoJako nog toegevoegd wordt om het af te maken. 

Als buitenstaanders je vragen naar het belang van ADE, beginnen ze vaak over Armin van Buuren of over of dj’s dankzij ADE kunnen doorbreken. Over het grote geweld, over dj’s die een logo hebben, over feesten die een merk zijn. Allemaal ruis, de echte waarde van ADE ligt in dit soort avonden, hier en even verderop in club RAUM. Dit is waar je voor naar ADE gaat, niet voor een pop-up dj op het station, op een boot of in een schoenenwinkel. Dit zijn de momenten waar Amsterdam bewijst dat het een echte clubstad is, met een onovertroffen vibe op de vloer en een hele berg Shazams voor de volgende ochtend. De stad neemt intussen genadeloos het leven weer over. Over de drukke Westrandweg razen mensen alweer naar hun werk. Op het station haastig doorstappende mensen die naar hun telefoon staren. Alsof er niets gebeurd is.