Adrianne Lenker hoeft zich niet meer helemaal te geven: ‘Ik voelde me 2D’ Adrianne Lenker hoeft zich niet meer helemaal te geven: ‘Ik voelde me 2D’

Toen Adrianne Lenker zeven jaar oud was zag ze voor het eerst een film die haar de stuipen op het lijf joeg. Welke film, vraag je? Dat kan ze je wel vertellen. Het was Deep Impact, een apocalyptische blockbuster met Morgan Freeman over een enorme komeet die de complete mensheid dreigde te vernietigen. Het was nogal een angstig jaar in Hollywood, want in hetzelfde jaar voorspelde Bruce Willis ook al de Armageddon. Toeval? Of past het bij de decadentie van het rijke welvaartsbestaan dat de grootste angst toch echt een ogenschijnlijk onafwendbaar onheil van buiten deze wereld is? Hoe het ook zij, de kleine Adrianne Lenker lag er nachten van wakker, plotseling beseffend dat dat kon: één steen uit de ruimte en iedereen zou dood zijn!

Wat doe je als kind van zeven met zo’n angst? Juist, dan roep je om je moeder. Geen wonder dat het incident terugkomt in ‘Real House’, een verzameling jeugdherinneringen die Adrianne Lenker als een brief aan haar moeder bezingt. Over die keer toen ze veertien was en plots naar het ziekenhuis moest. Haar vriendinnen renden hard weg, haar vader was kwaad, maar haar moeder bleef erbij toen ze een prik kreeg. Of het moment dat ze een echt huis kregen na jarenlang in een camper gewoond te hebben. Het zijn terugkerende verhalen uit de dynamische jeugd van Adrianne Lenker. Ze heeft er vaker over verteld: ze werd geboren toen haar ouders in een religieuze sekte zaten, leidde daarna een zwervend bestaan toen haar ouders het geloof radicaal de rug toekeerden, tot een paar jaar later het gezin uiteen viel in een scheiding. Het waren bepalende jaren voor de Big Thief zangeres, waar ze steeds op terug grijpt. ‘Ik heb het gevoel dat ik steeds hetzelfde liedje probeer te schrijven. Ik krijg het net niet te pakken, maar ik kom wel steeds dichterbij…’

Adrianne Lenker lijkt enorm op haar moeder, zie je op de vele foto’s die je vindt als je op haar Googlet. Ze hebben exact dezelfde gezichtstrekken. ‘Vind je dat? Dat beschouw ik als een groot compliment’, zegt Lenker. ‘Mijn moeder was - en ís - een prachtige vrouw. Ze was vroeger zo mooi dat passerende auto’s een U-turn voor haar maakten. Bij tankstations kwamen mannen naar haar toe om te smeken of ze met haar uit mochten. Dan zat ik naast of achter haar in de auto en dacht ik: awkward. Zij was dan altijd heel vriendelijk: ‘ooooh, dat is zo lief, maar nee dank je.’ Achteraf heb ik wel met haar te doen. Haar schoonheid was zo verblindend dat mensen soms haar karakter over het hoofd zagen. Mijn moeder is een super lieve vrouw, ik heb haar nooit kwaad horen spreken over een ander. Ik merkte als jong meisje al dat ze bepaalde vrouwen afstootte door haar uiterlijk. Je voelde jaloezie. Gelukkig heeft ze nu bad ass vriendinnen.’

Met eenzelfde gevoel staat Adrianne Lenker soms zelf op het podium. ‘Ik wil mezelf heus niet ‘knap’ noemen’, duidt ze, ‘Maar als muzikant heb je ook altijd te maken met een perceptie van je uiterlijk. Mensen dichten je masculiene eigenschappen toe, en poëtische, ze denken je te kennen op basis van wat ze zien. Ik kan echt overweldigd worden door de hoeveelheid projectie.’ Lenker is geen klassiek knappe popster à la Taylor Swift, maar haar waanzinnige uitstraling is inderdaad een van de belangrijke kwaliteiten van haar Big Thief. Ze heeft charisma, iets raadselachtigs en tegelijk wekt ze het gevoel dat ze op het podium haar ziel aan je blootgeeft, super kwetsbaar. Met die balans worstelde ze best wel na de grote doorbraak in 2019. ‘Pas toen door covid alles stil viel merkte ik dat ik zonder het door te hebben in survival modus zat, ik voelde me 2D.’

De lockdown was voor Adrianne Lenker een blessing in disguise, zegt ze. Ze had de tijd om voor zichzelf te zorgen, om na te denken over gezonder touren en ook gezonder ‘kunst maken’ in het algemeen. ‘Ik heb een stap terug genomen van mijn kunst. Ik hoef niet altijd mezelf helemáál te geven. Ik stop mijn hart in mijn liedjes, maar je kunt me nooit echt leren kennen door ernaar te luisteren. Je kent mij niet, je kent mijn kunst, het zijn schilderijtjes met een frame erom. Wat een opluchting was dat, toen ik van dat gevaarlijke gevoel af kon dat ik mezelf steeds opnieuw weg moest geven.’

Die afstand tot haar eigen werk leidde gek genoeg tot een super intiem klinkend album. Ook het geliefde Big Thief liedje ‘Vampire Empire’ staat erop, maar dit is de eerste, pure versie. Het voelt soms alsof je letterlijk bij de muzikanten in de ruimte bent. Die muzikanten waren vrienden Nick Hakim, Mat Davidson en Josefin Runsteen. Ze nestelden zich in een studio in de bosrijke Double Infinity studio, met enkel akoestische instrumenten, van gitaar tot piano tot viool. Op de achtergrond een haardvuur, als je heel goed luistert kun je zelfs de vogels horen, Adrianne’s hond die aan de deur krabt en haar broer die in de keuken aan het kokkerellen was. ‘Je zou denken dat dit de eenvoudigste manier is om muziek op te nemen, maar ik had er jaren voor nodig om hier te komen. We hebben gespeeld en opgenomen zonder koptelefoons en zonder terug te luisteren, geen clicktracks of overdubs. Speciale credits daarvoor gaan naar onze geluidstechnicus Phil Weinrobe, die heel precies wist hoe hij de microfoons moest plaatsen. Ik ben pas gaan luisteren toen iedereen vertrokken was. Ik voelde een siddering toen ik het resultaat hoorde.’

5 mei speelt Adrianne Lenker in het Concertgebouw in Amsterdam, in augustus speelt ze met haar band Big Thief op Lowlands.