Goldband in AFAS Live: uitstekend klooiende kameraden Goldband in AFAS Live: uitstekend klooiende kameraden

Waar zit ‘m de magie toch in bij Goldband? Ze hebben de hits, hun vele knaldrang-bangers raakten post-corona een gevoelige snaar in Nederland. Ook de ene na de andere albumtrack wordt vanavond bij hun grootste Nederlandse show tot nu toe (en hierna nog twee te gaan!) als anthem ontvangen door het studentikoze publiek. Maar meer nog is het die wonderlijke combinatie van slimme voorbereiding en een totale speelsheid. Kijk dan hoe Boaz in het refrein van ‘Dansen op de Regenboog’ opeens Karel tongue in cheek tegen de grond mept. Kijk dan hoe ze richting het slot van ‘Kinderwens’ hun armen wiegen alsof ze baby’tjes in slaap proberen te krijgen. Kijk dan hoe ze in ‘Ja Ja Nee Nee’ de ingestudeerde danspasjes doen maar erbij lachen alsof ze dit net hebben bedacht, en in het refrein van ‘Noodgeval’ op dezelfde bekkenslag gebroederlijk kolderieke pirouettes draaien over die lange catwalk. Hoe Milo en Boaz in elkaars armen gehaakt heen en weer zwieren terwijl Karel de shine pakt, en Wieger zich dramatisch dood laat vallen na ‘Requiem’.

Knap hoor, dat het Haagse trio bij hun eerste van drie AFAS Shows al zo losjes met het gigantische podium weet om te gaan. Veel Nederlandse acts die voor het eerst die kolossale zaal naast de ArenA aandoen, houden de touwtjes net te stijfjes in handen en weten daardoor maar moeilijk op te stijgen. Zo niet Goldband: Boaz, Milo en Karel staan twee uur lang gebroederlijk met elkaar te klooien, en dat slaat over op het publiek. Die speelsheid zagen we afgelopen jaar al op Lowlands (de concertregistratie is inmiddels 1,5 miljoen keer bekeken!) en tijdens een neverending clubtour, toen ‘Noodgeval’ een jaar na release wist uit te groeien tot megahit. In de clubs wilde de boel nog weleens ontsporen, maar hier maken Boaz, Milo en Karel een wat scherpere indruk: ze weten waar ze de circlepits willen, waar de shirts uit moeten en waar uiteindelijk de boys crowdsurfend door de zaal moeten gaan.

Hun productie is doeltreffend: ze hebben ‘een vrije interpretatie’ van de Scheveningse pier op het podium gezet, inclusief metershoog reuzenrad. Daarachter een enorm LED-scherm dat vooral de zee laat zien, dan weer met onweer en bliksem, dan weer met een vrolijk zonnetje. Slechts af en toe flitsen camerabeelden van de show zelf voorbij, met de jongens larger than life uitvergroot. Naast producer/glamrockgitarist Wieger Hoogendorp (die elk tweede liedje wel weer een lekker dik aangezette solo uit zijn gitaren) ook op het podium: drummer Isaï Reiziger (ook in de band van S10, ex-GIAN en in een verder verleden: Rondé) en een nieuwe bassist (‘hij was de stagiair van Wieger!’). Samen geven ze de disco, synthpop en trance-tunes van Goldband een wat meer rocky cadans, een oempfh die niet misstaat op zo’n groot podium.

En natuurlijk zijn er gastartiesten: Sophie Straat klimt op het podium voor stem-op-een-vrouw-anthem ‘Tweede Kamer’. Boaz grappend: ‘Begrijp ik nou goed dat je op elke vrouw mag stemmen behalve Caroline?’ En Maan schuift aan voor ‘Stiekem’, de grote romantische radiohit over heimelijke liefde. Om het laatste refrein Karel diep in de ogen te kijken en een lieve zoen te geven. Het grappigst: ‘Hotel Scheveningen’ is een hertaling van ‘Hotel California’ met een stel Haagse rockers erbij. Spike van DI-RECT en de boys van Son Mieux komen gebroederlijk naast Wieger Hoogendorp staan (die speciaal voor de gelegenheid een Gibson SG met dubbele hals uit de kast heeft getrokken).

De focus ligt in de setlist verder vooral op dat debuutalbum Betaalbare Romantiek, maar halverwege de show trakteert Goldband ook op een nieuw liedje: ‘Rommel’ is een Goldband-hit in de dop, een verslavende oorwurm waarin de boys vertellen hoe moeilijk ze van allerlei verdovende en stimulerende middelen af kunnen blijven. ‘Ik kan niet stoppen met het nemen van die rommel’, zingen ze uit volle borst.

Met een dikke lach achteraf, want ‘we hebben dit nummer veel te hoog ingezongen’ en die hoge noten halen ze live op het podium niet altijd even makkelijk. De uithalen in slotsong ‘Psycho’ zijn zelfs vals en schor, na twee uur knallen. In die zin is dit geen perfecte show, maar hey, liedjes over kapotgaan en doorhalen móéten ook niet perfect uitgevoerd, daar moet de boel een beetje ontsporen. Dat is nu juist wat Goldband zo verslavend leuk maakt.