The Weeknd brengt superstrak Sin City naar de ArenA The Weeknd brengt superstrak Sin City naar de ArenA

Wat een weergaloos zicht: Abel Tesfaye alias The Weeknd loopt in slowmotion over een catwalk zo lang als het stadion zelf en heft zijn handen in de lucht terwijl gigaaaaantische vlammentongen vanuit de vloer naar boven schieten om het dak te likken. Hij draagt een zilveren masker (a la MF Doom, of liever nog: zoals superschurk Doctor Doom) en stuurt een peloton aan wit gesluierde danseressen aan. De enorme maan die aan het plafond hangt is inmiddels felrood gekleurd, en het intro van Kanye West-gospeltune 'Hurricane' (een orkest van overbelaste gitaarversterkers) versmelt in The Weeknd-giga-hit ‘The Hills’. Op het podium is een dystopische stad in puin te zien, met ruïnes van o.a. St Paul’s Cathedral (Londen), CN Tower (Toronto) en de Empire State Building (New York), en die gebouwen staan inmiddels ook al in lichtelaaie. ‘I just fucked two bitches 'fore I saw you’, zingt The Weeknd in zijn zijdezachte kopstem. En ook: ‘When I'm fucked up, that's the real me, babe.’

Welkom in zijn Sin City, de stad van zonde waar de seks pas sensueel wordt zodra je de handen om andermans nek klemt en de adem letterlijk beneemt (oh, waar dacht jij dan dat hij over zingt in openingsnummer ‘Take My Breath’?). Daar waar je cocaïne snuift totdat je je gezicht niet meer voelt (‘Can’t Feel My Face’). Daar waar echte liefde is: tegelijkertijd sterven aan een overdosis (‘Faith’). Dit is waar The Weeknd met de scepter zwaait (letterlijk!).

Eigenlijk is het ongelooflijk dat deze man met zulke nihilistische, duistere teksten kon uitgroeien tot de populairste popster ter wereld (letterlijk: met zijn 106 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify is hij op dit moment dé nummer 1 op de streamingdienst). En dat terwijl hij ‘camerashy’ is, zingt hij in oudje ‘Kiss Land’, het eerste echte rustpunt in de set. Dat is geen grap: rond de drie mixtapes die hij begin vorig decennium gratis online weggaf, wilde hij nog anoniem blijven, juist omdat hij twijfelde of hij wel het type masculiene r&b ster kon spelen zoals in 2011 nog de norm was. Ook in de Johan Cruijf ArenA verstopt hij zich heel lang achter dat superschurkenmasker. Ja echt, pas na zestien songs laat hij zijn gezicht zien!

En waar dit soort mega-spektakel-optredens normaliter gepaard gaan met grote schermen en slimme cameraregistraties die uiteindelijk zelfs de kern vormen van de show (zo zagen we onlangs nog bij Beyoncé en Harry Styles, maar bijvoorbeeld ook Rosalía), zijn er hier slechts schermen opgesteld voor de mensen die achteraan in de ArenA staan of zitten. Wie in een van de voorvakken staat (en daar dik honderd euro voor heeft gelapt), moet dus regelmatig op de tenen gaan staan om rond te turen: hmmmm, waar spookt The Weeknd nou weer uit op die best wel lage catwalk? Ah, daar is-ie, een klein wit stipje met een fonkelend masker!

(tekst gaat door onder de foto)

De belangrijkste kracht van de show: de slimme sequencing van zijn laatste album Dawn FM (gemaakt met hit-producer Max Martin en de experimentele Oneohtrix Point Never) weet hij ook op een hele slimme manier te verwerken in de setlist vanavond. Met een drummer en twee synthdudes (een ervan is inderdaad wizard Mike Dean!) vliegt hij erdoorheen. Hij begint meteen vlammend met de vierdubbele raket ‘Take My Breath’, ‘Sacrifice’, ‘How Do I Make You Love Me’ en ‘Can’t Feel My Face’. Wow, heb je ooit een optreden gezien waar zoooooveel vaart in zit? Dat weet hij te bewerkstelligen door continu songs met hetzelfde tempo en dezelfde vibe te bundelen, en die telkens in elkaar te lijmen alsof het een dj-set is. Als je die hits niet allemaal uit je hoofd kent, heb je soms dus nauwelijks door dat hij er drie in elkaar heeft gevouwen. Zo weet hij 35 songs in een kleine twee uur te stoppen, zonder dat het ook maar een moment gehaast voelt.

Die methode heeft ook zijn keerzijde: na slowmotion schuifelfunkballade ‘Out of Time’ (aangekondigd als zijn favoriete song op Dawn FM, hoewel hij hem vocaal vreemd genoeg een beetje afraffelt) en Daft Punk-samenwerking ‘I Feel It Coming’ volgt een vrij lang traag, melancholisch blok dat van 95bpm helemaal afdaalt naar 60. ‘Montreal’ klinkt vrij zeurderig (wel grappig dat The Weeknd zijn Serge Gainsbourg kanaliseert en een woordje Frans zingt), ‘The Knowing’ is alleen leuk voor de echte fans (aangekondigd als ‘exclusive’, omdat hij hem voor het eerst in tien jaar live speelt, en ook andere shows deze tour niet zong) en ‘Die For You’ is weergaloos, maar na tien van zulke songs heb je dringend behoefte aan speedbommetje.

Die volgt gelukkig in de zinderende finale van de show: eerst die schmierende midtempo popliedjes ‘Safe Your Tears’ en ‘Less Than Zero’, dan zijn grote synthpophit ‘Blinding Lights’ (in 2020 door de volgers van 3voor12 uitgeroepen tot de Song van het Jaar) en uiteindelijk ook nog afsluiten met ‘Moth to a Flame’, de banger die hij maakte met Swedish House Maffia. Eventjes verschijnt The Weeknd op het dak van een van die gebouwen in puin, en dan? Dan is The Weeknd opeens verdwenen. Foetsie! Hij neemt geen groot ovationeel applaus in ontvangst, geeft ook geen toegift. Echte fans hadden natuurlijk niet anders verwacht, want waar The Weeknd de ene na de andere lijn coke opsnuift als een stofzuiger, heeft Abel Tesfaye de harddrugs al lang afgezworen. Waar The Weeknd met een manische grijns heerst over zijn eigen Sin City, trekt Abel Tesfaye zich liever terug in zijn optrekje in Bel-Air, de villa die hij voor 60 miljoen overnam van Reinout Oerlemans. En waar ook Tedros, de duivelse nachtclubeigenaar die hij speelt in de serie The Idol, probeert alle macht naar zich toe te trekken… blijkt de grootste popster ter wereld gewoon een verlegen dude die zich achter het masker van een superschurk heeft verstopt.