Ineffekt en het mooiste/lelijkste moment van Lowlands Ineffekt en het mooiste/lelijkste moment van Lowlands

We zijn een jaar verder, en nog altijd wordt hij door mensen aangesproken. ‘Oh my god, die set was zó sick.’ Er zijn kids die zelf dj wilden worden, na die set. Er zijn mensen die in hun dromen nog altijd terugkeren naar dat moment. En inderdaad, als Rick Bouwkamp (22) alias Ineffekt er zo aan terugdenkt: het was ook heel bijzonder. Hij draaide op maandagochtend de állerlaatste slot van Lowlands 2022, samen met zijn bestie Coloray, op de stage die nooit slaapt: de ArmadiLLow. Een dikke vier uur lang, van 4:30 ’s nachts tot 9 uur ’s ochtends. Het moment dat ALLE andere stages worden gesloten, en de echte strijders samenklonteren rond dat piepkleine podiumpje midden op het terrein. Tegelijkertijd het mooiste en lelijkste moment van Lowlands. 

‘Ik zal het nooit meer vergeten’, vertelt Bouwkamp met een weemoedige glimlach. ‘Het was überhaupt mijn eerste show op Lowlands. Dat er nog zoveel mensen samenkomen, op zo’n tijdstip, en er nog écht voor willen gaan? Zoiets ga ik waarschijnlijk nooit meer meemaken. Ook omdat het Lowlands is: je kunt ook PinkPantheress draaien, Robyn, Charli XCX. Mensen krijgen dan instant nostalgie: oh my god, weet je nog, twee dagen geleden, toen we nog fris waren en daar vooraan stonden? Ik als popfan vind het heel leuk om daarop te anticiperen, op dancefestivals kan dat niet op die manier. En ik wist precies wat mensen wilden: een euforische explosie van mooie momenten, nog even mee zweven op de euforie van drie dagen festival. “Ik wil écht nog niet naar huis.”’

En tegelijkertijd… ging Rick op het moment zelf eigenlijk best wel slecht. Hij was letterlijk ziek van de zenuwen. Hij had niet geslapen, want op welk tijdstip ga je nou naar bed als je om 4.30 moet draaien?!  ‘Het was fysiek heel taai. Je moet eigenlijk gewoon trainen om op zo’n tijdstip te draaien. Ik gebruik geen drugs, geen alcohol. En ik als… weet je wel… superster-dj, had gewoon een bakje pasta van thuis meegenomen, zodat ik een warm pastaatje had wanneer ik trek zou krijgen. Maar iemand heeft die gewoon meegenomen uit de booth. De ArmadiLLow is qua productie bijna een soort illegale rave. Er staat daar niemand te controleren: hey, hoor jij hier wel thuis?’

Als je daar als nuchtere zenuwpees staat, is het zicht op de ArmadiLLow maandagochtend zelfs een beetje dystopisch, alsof je in een aflevering van The Last of Us bent beland. ‘Het is een hele kleine stage, eigenlijk een soort kijkdoos. Je ziet overal mensen staan op plekken waar ze niet horen: op bankjes, verhogingen, in de planten. En ze zijn allemaal van de kaart. Het voelt niet écht. Ik vond het echt heel vet, maar ook fucking zwaar. Ik moest af en toe even achter de stage gaan zitten om op adem te komen. Achteraf heb ik gejankt van ontlading. Toen dacht ik: “Ik doe dit nooit meer.” Maar laatst stond ik van 5 tot 7 in WAS en vond ik het te gek. Toen besefte ik dat ik het eigenlijk prima aan kan om zulke ochtendsets te doen.’

Op een onbewust level gaat zijn dit weekend verschenen EP High Hopes precies over momenten zoals deze, en specifiek: over de manier waarop verwachtingen kunnen botsen met realiteit. ‘Mijn eerste plaat moest vooral cute en wholesome en blij en regenboogjes zijn. Dit is héél anders. Het is niet per se een verdrietige plaat. Het is ook niet per se een euforische plaat. Maar het is toch een plaat waar heel veel emotie in zit.’ 

Zeg dat wel. Met zijn debuutalbum Kora werd Ineffekt in 2021 al genomineerd voor de 3voor12 Award, en High Hopes voelt echt next level. Je hoort zijn voorliefde voor vooruitstrevende popacts als Caroline Polachek op 2-step-single ’Two of Us’ met Luna Morgenstern, de werktitel voor het übercoole ‘The Light’ was ’Two Shell meets deadmau5’ en ‘What I Mean’ is een stevige 4x4-rammer vol sirenes en maffe percussie. Het is een van de allercoolste Nederlandse dancereleases van het jaar. Hoewel, dance?

Ineffekt wilde een clubplaat in popcontext maken, vertelt hij, en dat straalt door in alles wat hij vandaag zegt. Hij is een dancesnob die al 50 keer in De School was te vinden voordat hij überhaupt oud genoeg was om binnengelaten te worden, maar wel eentje die uiteindelijk liever voor de grote massa draait dan voor de twintig snobs linksvoor. Hij is verzot op POP, kan uren praten over de albumrelease van Travis Scott, en kijkt tegelijk met analytische blik naar de carrières van Young Marco, Peggy Gou en Bambounou. 

Zijn grote voorbeeld: de Amerikaanse dj Avalon Emerson, die komende Lowlands direct ná hem en Coloray in de Bravo draait en een van de eerste grote pleitbezorgers van Ineffekt was. Ze draait zijn tunes regelmatig in haar sets, nodigde hem al eens uit om op haar ADE-feest te komen draaien, uiteindelijk speelde hij zelfs een paar synthlijntjes in op haar indie-debuutalbum en hij heeft een remix van haar ‘Karaoke Song’ gemaakt die over een paar maanden uitkomt. ‘Het allermoeilijkste als dj is om mensen aan je te binden. Mensen komen op een party, vinden je leuk, maar gaan ze dan ook Ineffekt de artiest checken? Die link probeer ik te leggen. Om dat te doen, moet je ook zorgen dat je eigen tunes een prominente plek in je set krijgen. Avalon Emerson heeft dat echt heel goed gespeeld met haar clubhit ‘One More Fluorescent Light’, nu is er ook een hele hype rondom de remix die ze voor Nathan Micay heeft gemaakt. Ik zie mensen op Reddit die obsessed zijn met die tracks. Als het je lukt om met je eigen werk zulke anthems te creëren, dan ben je niet meer per se een dj, dan ben je echt een artiest. Dat is ook mijn ambitie. Ze heeft me weleens gezegd dat je al het advies van de wereld kan krijgen, alle slimme strategieën en trucjes aanhouden, maar je kan het succes uiteindelijk níét forceren. Je moet gewoon blijven maken, en zie maar wat eruit komt. En niet teleurgesteld raken wanneer je verwachtingen niet uitkomen, het loopt altijd anders dan je denkt.’

(tekst loopt verder na het kader en de foto)

Mede dankzij de support van Avalon Emerson en de goede ontvangst van Kora schoot Ineffekt na de pandemie opeens uit de startblokken. Al het weekend dat de wereld weer open ging, had hij twee gigs. Hij stond op een festival, liep door de drukte en merkte: ‘Dit trekt mijn brein niet.’ Zo ontstond een paniekstoornis, die zo erg werd dat hij niet meer naar buiten durfde omdat hij bang was dat er íéts ergs zou gaan gebeuren. Dat heeft twee maanden geduurd, daarna ging het weer beter.

Sindsdien heeft hij een ingewikkelde relatie met dj’en. Enerzijds is er niets dat hij liever doet en zodra hij eenmaal over de technische kant begint te nerden, is hij niet te stoppen. Maar anderzijds vindt hij het supermoeilijk om in het moment te genieten. ‘In de periode dat ik veel gigs kreeg, was ik net klaar met therapie en kwam ik net van die paniekstoornis af. Comfortabel zijn op het podium, dat staat nog niet in mijn woordenboek. Ik vind het nog altijd lastig om niet in mijn hoofd te gaan zitten voor en tijdens mijn dj-sets. Ik heb me echt drie dagen heel rot gevoeld toen ik wist dat ik op Best Kept Secret ging draaien. Toen ik op het podium stond, had ik zoveel zenuwen dat mijn schouder vast ging zitten. Gaandeweg kwam ik er wel los van, achteraf kon ik er alsnog mega van genieten. Maar dit zijn dingen waar je vooraf niet op anticipeert, maar het is wel de realiteit. En waarschijnlijk hebben veel dj’s daar last van, maar ze zeggen het gewoon niet.’

Kortom: best spannend dat hij en zijn bestie Coloray komend weekend hun terugkeer maken op Lowlands, ditmaal zaterdagnacht in de gigantische Bravo-tent waar wel 11.000 man in passen. ‘Mijn grootste angst is niet zozeer dat hij niet vol staat. Ik weet precies hoe het eraan toe gaat in de Bravo, dat iedereen er zin heeft om te dansen, dat sommige mensen straks de nacht van hun leven gaan hebben. Mijn grootste angst is dat we daar dan staan, en het op het moment vet vindt, en achteraf niemand doorhad dat wij dat dan waren. We zijn zó’n stipje op de horizon. Maar we gaan alles eraan doen om het zo sick mogelijk te maken, om te zorgen dat mensen ons niet vergeten. Of ik er in het moment van ga genieten? Ik denk dat dat nog teveel gevraagd is, maar de ontlading achteraf, dat we dit gewoon weer gedáán hebben, dat we iets vets hebben afgeleverd? Dat is ook al een grote overwinning. Iedere keer dat ik een grens moet verleggen vind ik dat superspannend, maar daardoor krijg ik steeds meer vertrouwen in mezelf. Het is net exposure therapie.’