BKS23: uiteindelijk laat Aphex Twin alles uit elkaar spatten BKS23: uiteindelijk laat Aphex Twin alles uit elkaar spatten

Hij is een alien die eens in de zoveel tijd op aarde neerdaalt. Een troll die er sardonisch genoeg in schept om z'n publiek totaal te vervreemden, de oren te laten bloeden. Richard D. James is een contactgestoorde, zieke dj, en hij gaat Best Kept Secret binnen een half uur leegvegen. Dat is wat we denken te weten, toch?

Wat te verwachten, op basis van z'n track record? Twaalf jaar geleden speelde hij voor het laatst in Nederland op Lowlands. Nog steeds wordt er met ontzag gesproken over STRP in 2009, toen-ie shockeerde met intense breakcore en visuals van mensen die elkaar vol in de bek scheten. Slechts af en toe komt-ie zijn schuilkelder uit voor een handvol shows, en tijdens z'n laatste run in 2019 pakte hij een TikTok-viral door nietsvermoedende valleygirls op Coachella de stuipen op het lijf te jagen met kindergehuil. Nieuwe muziek was er amper, terwijl-ie in 2015 nog z'n hele archief leegkieperde op Soundcloud. Hij is een ongrijpbare figuur, die door de jaren heen mythologische proporties aannam onder zijn fans. 

Maar nee dus. Richard D. James is een man van vlees en bloed, een dude die door de backstage loopt in korte broek en paardenstaartje. Vanachter die immense booth is er nauwelijks een glimp van 'm op te vangen, links en rechts van hem twee torens met LED-schermen. Een kubus die boven zijn hoofd zweeft. Er zijn lasers. Schermen links en rechts van het podium. Daarop zien we retro visuals: de verwrongen rapeface van z'n albumcovers, oude gear, nerdstuff. Röntgenfoto's van de skeletten van knuffeldieren. Geen gruwelijke visuals dit keer, want Aphex Twin is hier niet om te choqueren. 

HET CONCERT:
Aphex Twin, Stage One, zondag 11 juni

HET PUBLIEK:
Er zijn fans uit heel Europa. Christine and the Queens stond in het publiek te raven en zelfs muzikaal enigma Frank Ocean (!!!) werd gespot. Een grote groep vindt het vet, en een boel mensen staan waarschijnlijk ontzettend slecht te gaan.

WAS HET GOED:
Het was supervet. 

HET NUMMER:
Hij breekt de boel open met de stemmige dub techno van Andy Stott.

Als je bedenkt dat-ie ook gewoon een halfuur lang middenin z'n set breakcore had kunnen draaien... zou je dan zelfs kunnen stellen dat-ie voor zijn doen een toegankelijke set draait? Haha. Sure, hij draait een paar totáál geflipte, gruwelijke platen, maar hij doseert ze wel, bouwt er naartoe: hij begint rustig via behapbare ambient en elektronica (Tangerine Dream's 'Love On A Real Train', zijn eigen ambienttrack ‘Delphium’), om vervolgens even een stel seismische bassen door de subs pompen. Oh, is dat te heftig? Dan schakelen we toch terug naar IDM met fonkelende melodieën? Klinkt er opeens een binnenstebuiten gekeerde gabberplaat met overstuurde kicks. Draait-ie doodenge acid op drum 'n bass? Dan trekt-ie 'm weer terug naar de bloedmooie dubtechno van Andy Stott. Draait-ie alleen spul uit de oude doos? Nee, zeker niet. Hij draait Skee Mask en moderne bassplaten die je in kleine clubs als Garage Noord voorbij zou horen komen. Maar ja, het is nog steeds ontzettend niche muziek. Dansvloerplaten voor dansvloervreters, hier op de mainstage van Best Kept Secret.

Sure, genoeg mensen zullen hier op het veld staan en hier TOTAAL niks mee kunnen, want lekker doordansen hierop is totaal onmogelijk. Maar het is echt sick om zulke uitdagende muziek op zo'n geluidssystem te horen, om gezichtsmeltende muziek die je normaliter alleen in niche clubs hoort op zo'n mainstage te zien.

Tot het laatste moment blijft-ie geven en nemen, uitdagen en terugtrekken, totdat-ie in de laatste vijf minuten alles uit elkaar laat spatten met nietsontziende breakcore. Een boel mensen op het veld staat waarschijnlijk ontzettend slecht te gaan, maar vooraan gaat het helemaal los.