Is er na twee jaar vol lockdowns nog ruimte voor nieuw Nederlands talent? Oh jazeker, op het digitale Noorderslag zagen we ontzettend veel kersvers talent én artiesten die grote stappen voorwaarts zetten. Dit zijn de aanstaande Alpha-vullers, de nieuwe festivalsensaties, de artiesten die je komend jaar live MOET zien zodra het weer kan. En kijk ook al heel veel sessies.
Elektronische pop-artiesten zijn vaak geneigd om op het podium redelijk getrouw te blijven aan de studio-versies. Zo niet S10. Óók niet in een videosessie: de intieme omhelzing van ‘Adem Je In’ wordt opeens een woeste dreun in je maag met een episch drum ’n bass-outro, nieuw nummer ‘Dans Mij Naar Huis’ heeft een dikke nu-metal-vibe en ook ‘Maria’ krijgt een stevig extra duwtje in de rug. In een week als deze komt ‘Maria’ opeens nog eens twee keer zo hard binnen: een lijflied waarmee S10 haar eigen lichaam claimt en mannen van zich af duwt. ‘ik weet, je voelt je niet veilig. Maar je bent niks verplicht. […] Je bent niemands bezit.’ Ze is al een paar jaar een van de meest eigenzinnige artiesten van Nederland, ze is er nu eentje die ook op het podium alle aandacht opeist. Zei iemand douze points?
Wat is POM een coole band, zeg. Dat heeft alles te maken met zangeres Liza van As. Ook op camera is ze zeer intrigerend. Minder fladderig en een stuk stuurser dan de andere catchy Nederlandse gitaarbands (EUT en Tape Toy) die de afgelopen jaren via het Popronde-circus op Noorderslag belandden en vervolgens heel wat festivals onveilig maakten. Het maakt POM wellicht wat minder toegankelijk, maar des te spannender.
De verrassing van de avond? Dat is sowieso Bnnyhunna, de Amsterdamse producer die als synthman met Yung Nnelg en Rimon meereisde, en nu zelf de spotlight claimt. Luister zijn debuut EP, een vijftracker met vrijwel instrumentale jams, en het is even de vraag hoe hij zorgt dat het van een livestream afspat. No problem: Bnnyhunna neemt gewoon een veelkoppige jazzformatie met achtergrondzangeressen op sleeptouw, die zijn tracks meer schwung geven en uitbouwen tot intrigerende jazz-paleisjes, lekker gelikt maar niet té. Oh, en dan is er ook nog een kickboxer. Hier worden rake klappen uitgedeeld.
Elke sessie zijn pirouettes en danspasjes beter in sync, elke show gaan ze nog net effe wat dieper door de knieën en elke keer zijn de uithalen zuiverder. We wisten al dat ze de tunes hadden, op het podium straalt er zoveel (professionele!) lol door bij de Haagse boys. Boaz pakt meteen de camera in opener ‘Ik Haat Je’, bij natteluierballad ‘Kinderwens’ is het continu gniffelen, en ‘Requiem’ is de beste setsluiter denkbaar, het is allemaal zóóó goed gedaan. Ze verkochten in het najaar al 17.000 tickets als doorbraakact in coronatijd, komende zomer kunnen ze gerust de Alpha inpakken. Dé festivalact van 2022.
Welke duivel er in Camiel Meiresonne is gekropen? Hij staat daar in een lege zaal voor een stel camera’s te swingen alsof hij voor vijfduizend man staat, meer begeesterd dan zo’n beetje alle andere artiesten die we vandaag zagen langskomen. Ok, jammer dat we nog eens de Eurosonic-sessie te zien krijgen, maar zoals we ook toen al concludeerden: je gunt die gasten een dikke hit en een spot op de mainstage van Pinkpop.
We kunnen het niet vaak genoeg zeggen: maar postpunk is HEET. Dit keer niet vanaf de andere kant van het kanaal, maar gewoon van eigen bodem. Al zou je dat op het eerste gezicht niet zeggen. Met een dikke mat in de nek en lange spillebeentjes banjert Lukas Jansen van Tramhaus over het podium. Losjes met de microfoon onder zijn snor bungelend. Met die spannende baslijn en diepe praatzang in 'I Don't Sweat' erbij.
Wie had dat gedacht: Merol, de koningin van de schunnige knipoog, mikt met haar nieuwe album op een wat serieuzer geluid. Weg zijn de viral-fähige bef-anthems en foefsafari-expedities, hier zijn liedjes over gemengde signalen en vervallen in slechte patronen, met een funk- en discopopjasje met fingersnaps en spacediscogeluiden. De vanzelfsprekende knipoog is een stuk subtieler, en Merol kan het goed hebben. Goeie catsuit ook.
Wat een ster is het ook he? Inmiddels al niet meer de ster van morgen, maar de ster van vandaag. Die rode lokken, dat rode pak en dan die gelikte liveband: het plaatje is compleet. Waar eerst nog wel eens een houterig dansje door de show heen sijpelde, heeft Froukje die eigenschap omarmd en eigen gemaakt. En dan is er nog dat duet met S10! Oef, daar wil je spontaan van gaan dansen.
Zeggen de namen ESG, Lizzy Mercier Descloux en Liquid Liquid je niks? Geen zorgen, alles dat je moet weten is dat Baby’s Beserk superdansbaar is, cool en een beetje wazig. Kunstacademie-pop, of liever: no wave met een flinke snuf house. Ze brachten al een single uit op het coole label Bongo Joe (geen wonder met Mano van The Mauskovic Dance Band in de gelederen), en het ziet er prachtig uit. Niet toevallig studeerde blikvanger Lieselot Elzinga mode aan de Rietveld-academie.
Zet die meid op een festivalpodium en niemand houdt het droog. Lichtjes in de lucht en gaan. Want de liedjes zijn klein, maar de hits groot. ‘Dat Heb Jij Gedaan’ prijkt inmiddels al weken bovenaan de hitlijsten en in Groningen maakt de Utrechtste de verwachtingen meer dan waar. Wedden dat jij ook vochtige oogjes krijgt als je dit live ziet?
Rockstad Den Haag scoort vandaag ook punten met een elektro-poëet genaamd Prins S, wiens hallucinante odes aan de nacht gek genoeg ineens iets nostalgisch hebben. Want hoe ging dat ook alweer, in de kou in de rij voor de club terwijl je vrienden hun drugs vast innemen en jij zo strak staat van de knaldrang dat je buiten vast met iemand gaat tongen? Prins S is een cultfiguur in wording, zo'n act waar iedereen het de volgende dag over heeft. 'Op een feest de hele dansvloer onder braken: kan je niet maken!'
Wat een olijk duo, die twee van KUZKO. Met kneuterige dansjes, alpacaknuffels en hartjesbroeken slepen Danique en Sam je mee in hun kleurrijke synthpop wereld. Klinkt cheesy, is het stiekem ook wel een beetje. Maar minder leuk? Nee hoor, dit is mega leuk. ‘Pills’ is net zo verslavend als dat het klinkt en je betrapt jezelf binnen de kortste keren op een big smile.
Het zijn stijlvolle songs die de Namibisch-Belgische Shishani brengt met haar nieuwste band, Miss Catharsis. De insteek van de band grijpt expliciet terug op de roots van de zwarte muziek, van de soul, jazz, en rock, en de liedjes gaan expliciet over de ervaringen van vrouwen van kleur, maar wat vooral opvalt is hun super elegante sound.
Sommige broers kunnen met elkaar kletsen in een taaltje dat niemand anders verstaat, met binnenpretjes, inside grapjes en eigenaardige hersenkronkels die voor henzelf volstrekt logisch voelen. Dat doen de vier broers (van twee moeders) van 4B2M eigenlijk ook: hier een vierstemmig a capellakoortje, daar een doowop-knipoogje, opgefokte drums, een overstuurde orgel, instrumentale krautrock-freakouts. Veel te raar eigenlijk voor het predikaat ‘supergroep’ en de ene hersenkronkel is geslaagder dan de ander, maar vaak ook hartstikke cool.
Bob uit Zuid komt uit Amsterdam Zuid, vist naar karpervissen en huilt nooit. Met zijn autobiografische, geinige liedjes leer je Bob binnen vijftien minuten van binnen en buiten kennen. Met een dikke Amsterdamse tongval spuugt-ie de gevatte teksten in de camera en paradeert de rapper over het podium alsof hij nooit anders deed.
Lachen, gieren, brullen bij de grote karaokeshow van NONCHELANGE. In comicsans staan de teksten geprojecteerd achter de Zwollenaar zodat je geen enkel grapje hoeft te missen. Als-ie vervolgens een ‘muziekrecensent’, compleet met Sportlife-perspas, uit het publiek pikt is de show compleet. Alleen nog een handjes-in-de-lucht moment bij ‘Iedereen Is Lelijk’ en we kunnen gelukzalig naar huis.
Soms werp je een blik op een act en weet je het gewoon: tja, die heeft het gewoon, dat je ne sais quo. De Amsterdamse is een heuse blikvanger die van het scherm spat, lekker natuurlijk over het podium beweegt, en die psychedelische droompopliedjes, die zo duidelijk lonken naar de vroege Tame Impala? Die zijn winning. Aan haar zang mag ze nog wel even schaven, maar de potentie is duidelijk.
Het startschot van de avond wordt gelost door Elephant, een Rotterdamse band die charmeert met uptempo droeftoeter-indie à la Andy Shauf en Wilco. Prijsliedje is ‘Medicine’, dat melancholie combineert met een lekker loom briesje.
Bandje, het is ook een onwijs denigrerende benaming om een serieuze pop-act te reduceren tot een naschools klooi-projectje. WIES was in ieder geval niet onder de indruk van Rutte’s opmerking dat muzikanten in ieder geval weer met hun “bandje” kunnen optreden. Ze goten het in de sterke nieuwe track ‘Bandje’. Daarin laten ze hun snedige Nederpop weer bovenop de kleinkunst botsen. Extra punten voor het Rutte-fragment aan het begin, en die melodica in ‘Barman’.
Hoe onderscheid je je als alle acts door dezelfde professionele cameracrew vastgelegd worden? Nou, door de productie juist terug te schroeven. De Haagse rockers van Wodan Boys hebben een eigen cameraman mee die in één shot alles vastlegt. Als een extra bandlid rent hij heen en weer over het podium. Die up-close energie werkt uitstekend, want dat is wat je wilt bij deze muziek. De band is op zichzelf niet zo origineel, maar hun tunes zijn zo catchy en ruw dat je er vol in wilt duiken.
Al een dikke tien jaar blazen Paceshifters de boel omver. Van het Amerikaanse SXSW tot aan een coronafriendly campingtour afgelopen zomer. Nu staan ze op Noorderslag voor een lege zaal, er is dit keer niemand om omver te blazen. Je zou denken dat zo'n energieke act dan wat dood slaat, maar die gillende vocals en dikke bak aan gitaargeweld barst dwars door je scherm heen. Het meest indrukwekkende? Drummer Jesper Albers die zingt terwijl-ie de longen uit zijn lijf drumt.
Weet je nog, Klyne? Dat duo dat met hun electropopsound opeens miljoenen streams pakte, en op sleeptouw werd genomen door Years & Years? Nou, nu gaat producer Ferdous solo, en waar Klyne al snel wel érg gladjes klonk, brengt Ferdous zijn minimale electropop een stukje verfijnder, met snuffen r&b.
Vorig jaar trok Sophie Straat alles uit de kast, inclusief roze bakfietsen en tikibar. Dit jaar pakt ze het wat soberder aan: geen maffe decorstukken maar een glanzende vleugel en een serieuzere blik. En dat staat de Amsterdamse goed. Het is allemaal wat volwassener en met een stuk minder praat intermezzo's is haar show in een muzikaal hogere versnelling gezet. Met hit 'Tweede Kamer' als absolute winnaar.
Da's mooi balen voor Loupe: door het drassige geluid worden hun liedjes bij tijden een zompig moeras, zakken de langlijnen weg in het geluid. Da’s zonde, want hun dromerige indie kent een mooie dynamiek: het klinkt soms charmant poppy, maar ze zijn niet bang om even lekker te rocken, en het is bovendien uitstekend gezongen. Met deze sessie mogen ze gewoon op herkansing in de popzalen straks.
Donald Majid zette dansvloeren in vuur en vlam met Mauskovich Dance Band, maar met zijn nieuwe project tapt hij uit een heel ander vaatje. Zijn elektronische ballades zijn eigenlijk bedoeld voor de late late night, maar vanavond zorgt hij voor de aftrap van de avond. Het begin is wat stroef, maar de sessie eindigt met een prachtige ode aan de dolende nachtvlinders waarmee hij zich graag omringt, 'Psychonauten'. Don Melody spiegelt zich graag aan dandy's als Gainsbourg en Shaffy, maar hij is wel degelijk een avonturier van nu.
Het showcasefestival was gratis online te volgen, met sessies opgenomen door de NTR in samenwerking met NPO 3FM, voor uitzending op NPO 3, NPO 3FM en het digitale festivalplatform – 3fm.nl/ESNS – gehost door VPRO 3VOOR12. Hier kijk je ook nog veel meer sessies terug.
Kijk ook de tv-uitzending ESNS 2022 van de NTR, waarin de Popprijs en de ESNS Kickstart awards werden uitgereikt.