LL22: Zelfs Noisia en de zondagnacht komen tot een eind

‘Make some noise for Noisia, my dads,’ schreeuwt Skrillex in de microfoon. Eerlijk: je zou hem niet meteen herkennen. Het zwarte piekhaar is verdwenen of gaat in elk geval schuil onder een petje. Een baardje op het gezicht is erbij gekomen. Maar het is toch echt de dubstep-legende die ooit nog de Alpha plat draaide op het hoogtepunt van zijn roem in 2014. Daar herinnert hij zelf het publiek in de India ook nog maar eens fijntjes aan: ‘This is some Alpha shit in the India.’

De reden dat Skrillex hier staat, is natuurlijk dat de Groninger drum-’n-bass-groep Noisia dan toch eindelijk hun afscheidsshow mag spelen in de India. Drie jaar geleden wilden Nik Roos, Martijn van Sonderen en Thijs de Vlieger dat eigenlijk al doen, maar een zeker virus gooide roet in het eten. Lowlands 2022 is dus de tijd en plek geworden voor de allerlaatste set ooit van Noisia, en wel tijdens de zondagnacht in de India waar het genre traditioneel hoogtij viert. En dat het bij tijd en wijle emotioneel wordt, na twee decennia de wereld veroveren met keiharde bassen, overstuurde elektronica en een fijn gevoel voor regelmatig een catchy haakje, is natuurlijk geen verrassing. Twee uur lang laat Noisia werkelijk elke banger die ze ooit produceerden voorbijkomen, waarbij ze elke drop, elke gebroken beat, elk geluidje eigenlijk nog kennen, zo valt van hun lippen te lezen. Het podium staat overvol met vrienden en bekenden als Noisia meteen met een group hug het podium betreedt. Ook Huilende Rappers-tracks komen voorbij, en Kraantje Pappie is er om ‘Feesttent’ te doen (‘weinig mensen weten dat wij dit hebben geproduceerd').

Maar de grootste verrassing van de dag is natuurlijk Skrillex. Als mc laat hij geen kans onbenut om te tonen hoezeer hij schatplichtig is aan de Groningers, in een verhaal dat het midden houdt tussen een uit de hand gelopen TEDTalk en de allerlaatste dronken oom op je bruiloft die aan het eind van de avond óók nog tegen zijn glas tikt. Hij komt uit de baarmoeder van Noisia, zegt Skrillex, vanuit Nederland is de wereld veroverd. Hoogtepunt van de set is dat Noisia - zoals aangekondigd - afsluit met ‘Supersonic (My Existence)’, de gezamenlijke track met Skrillex die vrijdagnacht ook nog door Four Tet werd gedraaid in de Bravo. Genoeg bewijs dat Noisia gone but not forgotten is.

Noisia is nooit iedereens kopje thee geweest, en tijdens de allerlaatste show op Lowlands is dat niet anders. Gelukkig is er veel te kiezen. Zo wordt de Bravo de hele nacht weer aan gort gedraaid door onder meer Amelie Lens en Kobosil, maar kiezen wij voor de X-Ray. 

“Nee, dit is dus dezelfde gast die dus vanmiddag speelde, weet je nog? Vond je erg vet,” schreeuwt een gast in het oor van zijn maat. Dan Snaith’s band Caribou stond inderdaad opvallend vroeg gepland, maar onder zijn dj-alias Daphni is de Canadees natuurlijk te vinden in de nacht. Terwijl de laatste noten van headliner Stromae wegsterven, begint hij aan een set vol dromerige vocalen, eigen werk en het beste werk van beste vrienden. Het eerste uur lukt het hem dan ook prima om de overvolle, steeds minder zuurstofrijke X-Ray mee te nemen naar een melodieuze halfsluimer. Rechts vooraan staat een stelletje te dansen dat elkaar daarbij ten minste twee uur lang aan één stuk door in de ogen kijkt. Zelfs een beveiliger komt nog even checken of het goed met ze gaat. Waarschijnlijk zelden veel beter. 

Het begint al langzaam licht te worden als een paar bezoekers bij Coloray & Ineffekt vinden dat het wel tijd is voor een limbodans. Het lijkt op dat moment best een goed idee. Niemand weet hoe hij hier terechtkwam. Of het nog zondagnacht is, of maandagochtend. Of wat het verschil eigenlijk is. De Armadillow, sinds 2017 de nieuwe spot voor de doorhalers, staat ramvol nadat de rest van het nachtprogramma afloopt. Coloray - die vrijdag nog een hele toffe liveshow verzorgde in de X-Ray - en Ineffekt trakteren de ochtendvlinders op een set die verschuift van trancey bangers, 90s house en breakbeats met hits van onder meer Digitalism, Cassius en Dead or Alive. Ook artiesten van het Lowlands-programma komen voorbij, zoals Fred Again - ‘Turn On the Lights Again’ is hier een hoogtepunt - en PinkPantheress. 

Zo mag iedereen de mooiste momenten van het weekend herbeleven, voordat langzaam, echt bijzonder langzaam, het besef doordringt dat het voorbij is. Het is de meedogenloos opkomende zon die het verraadt. De voorzichtige twijfel in de ogen van je mede-dansers, zo vol in het licht ineens. Het voetje dat al lang niet meer zo bereidwillig het andere voetje volgt. Nog even met de ogen dicht dan, in limbo, voordat de werkelijkheid met brute kracht op je dak valt.