Personal Trainer speelt 24 uur in Paradiso: vreugde, uitputting, overwinning Personal Trainer speelt 24 uur in Paradiso: vreugde, uitputting, overwinning

Is het concentratie? Zijn het de zenuwen? De wenkbrauwen staan in ieder geval in een diepe plooi bij Willem Smit, frontman van Personal Trainer. Het is een halfuur voor showtime, een halfuur voordat ze een marathonshow van ongekende proporties zullen spelen. 24 uur wil de Amsterdamse band non-stop optreden in poptempel Paradiso, via een livestream op YouTube te volgen. De tagline: ‘Watch us struggle.’ Donaties zijn welkom. In de kelder van de poptempel lijkt Smit nog niet gerust op een goede afloop. ‘Sorry dat ik effe niet zo gezellig ben’, verontschuldigt hij zich nog maar eens.

Natuurlijk, de mensheid heeft voor hetere vuren gestaan. Er zijn doordouwers die bij min 29 °C een marathon lopen over een bevroren meer in Rusland, er zijn mafkezen die 198 uur non-stop radiomaken en er is zelfs een lijpo die 24 minuten lang zijn adem inhield onder water zonder… nou ja, een gruwelijke verdrinkingsdood te sterven. Met de goede begeleiding, gedegen training en sterke voorbereiding kan alles.

Maar Personal Trainer heeft één probleem, bekent Willem met zijn wenkbrauwen nog altijd in die diepe plooi. ‘Er zit niet zoveel voorbereiding in deze marathon. We hebben één repetitie gehad. Als ik dit nog eens zou doen, dan zou ik nog wel een extra repetitie inplannen. Dat weet ik nu al.’ Het wordt een uitputtingsslag, weet hij. Tuurlijk. Heeft hij mantra’s om erdoorheen te komen? Gaat hij mandarijntjes eten zodat het lichaam gierend van de suiker overeind blijft? ‘Zoiets. Ik heb geprobeerd erover na te denken, maar ehm… het is een sprong in het diepe.’ Of hij tegen weinig slaap kan? ‘Redelijk goed, maar niet iedereen uit de band is zo.’ Bassist Casper van der Lans grinnikt. Hij oogt ontspannen. ‘We beseffen nog niet helemaal wat we aangaan, geloof ik. Af en toe kreeg ik een lichte paniekaanval. Maar ik heb goed geslapen vannacht. Nou ja, ik ben wel veel wakker geworden. Wij allemaal, eigenlijk.’ Percussionist Kilian Kayser lacht. ‘Afgelopen jaar was zó veilig, zo huiselijk. Ik ben blij dat we eindelijk weer eens iets doen dat mis kan gaan. Zin in!’

Dus hoe duik je dan in zo’n urenlange show? Zoals je een marathon loopt, rustig effe warmdraaien om de spieren los te krijgen? Nee joh, Personal Trainer gaat er met gestrekt been in (letterlijk) en speelt vol overtuigingskracht ‘The Lazer’. Willem geeft echt alles al dat eerste nummer, schreeuwt, springt over het podium als een bezetene, zoals hij dat ook deed met die geweldige show op Noorderslag 2020, midden in de nacht op Best Kept Secret een jaar eerder en ook op Loose Ends. Het is wat die band zo leuk maakt: Personal Trainer speelt gitaarmuziek in de geest van Pavement, maar dan nog eens een stuk groovier en vreugdevol gebracht. Het is ook wat de band zo succesvol maakt: het bracht zijn muziek uit via het label van de bevriende Britse band Sports Team, had afgelopen jaar eigenlijk een hele mooie UK-tour in de agenda staan, een dikke berg Nederlandse festivalshows, maar ze werden uitgesteld en uitgesteld, verplaatst en verplaatst. Om al die verloren shows te compenseren, spelen de bandleden nu zo lang, kondigden ze vooraf met een knipoog aan. Al die energie moet eruit vandaag, en het lijkt wel alsof Willem het er al dat eerste nummer uit wil persen.

Na dat ene liedje, we zijn net geen 6 minuten onderweg (en nog 1434 minuten te gaan, mocht je het je afvragen), kijkt de frontman geschrokken op. Zijn hand gaat naar zijn kruis. Shit man, nu al uit de broek gescheurd! Echt waar! Ach ja. Theatraal laat Willem zich vallen op de grond. ‘Ik kan niet meer.’ En terwijl de wijzers van de klok op het podium traag rondkruipen, wordt de scheur in die broek steeds dieper en dieper.

Wat blijkt: Personal Trainer speelt niet één lange set, maar 24 keer een uur min of meer liedjes, en dan telkens iets anders gebracht. Er is een rust-rooster gemaakt zodat Willem zijn stem niet schor hoeft te schreeuwen en wie wil effe kan slapen (hoewel slechts enkele bandleden een kort uiltje knappen), maar vooral ook om de veelzijdigheid van Personal Trainer te laten zien.

Van een losvast collectief van Amsterdamse indierockmuzikanten had de band het afgelopen jaar net een vaste vorm aangenomen, een zevental dat elkaar uitstekend aanvoelt, kleine muzikale grapjes voor elkaar maakt en met een dikke glimlach speelt. Dan weer pakt de bassist er een synthesizer bij, dan weer zingt de percussionist terwijl Willem toetsen speelt, dan weer wordt ‘The Lazer’ gebracht als bluesshuffeltje met twang in de stem en honky tonk-pianootje. En dan weer als electro-rap-versie. En dan weer met uitgesponnen krautrockgrooves, waarbij die geweldige gitarist Cees Paris kan schitteren. Rond 11 uur ’s avonds is er een speciale bonte avond (nog 776 minuten te gaan, bijna op de helft!), waarbij alle bandleden zelf een liedje mogen spelen (dat intieme nummer van gitariste Franti valt in het bijzonder op, hoewel ze eigenlijk te verlegen was om het te laten horen).

In de chat van YouTube is het inmiddels ook beregezellig, en vol bekende gezichten. Lucky Fonz III: ‘Ik hoop dat ze goeie pep hebben.’ Excelsior-labelbaas Ferry Roseboom: ‘Hoe laat begint Welcome To The Jungle?’ Douwe Doorduin: ‘Ik doneer voor je pijn.’ En Eppoh Heermans: ‘Ik doneer voor een nieuwe broek voor Willem!’ Sports Team vraagt zich ondertussen af of het nog goed gaat met Willem.

Ja hoor. De band speelt door, heel de nacht, voor altijd. Ze doen een slowcoreset, eentje met knisperende elektronica en ergens rond zes uur in de ochtend zit een vrolijke cover van ‘Toppertje’ verstopt. Dit moet haast wel een record zijn, toch? ‘Nou ja’, weet de receptionist van Paradiso te vertellen, ‘er was eens een drummer in Paradiso die wel 50 uur lang heeft gespeeld. Bennie Groen is zijn naam, in 1968.’ Dikke knipoog. ‘Maar dat deed–ie vast niet alleen op broodjes pindakaas.’

Tegen de ochtend is de gekte behoorlijk toegeslagen. Tijdens de zoveelste uitvoering van ‘The Loozer’ kan bandlid Abel alleen nog maar gillen. ‘AIAIAIAIAI!’ Willem mompelt wat in ‘The Lazer’. Maar die lamlendigheid past wel bij Personal Trainer: ze zingen over een bepaald ongemak, over gevangen zitten in een dagelijkse sleur, over puur op spiergeheugen je routine af te werken zonder er nog echt wat bij te voelen. ‘I can’t keep track of time’, klinkt het. Zeg dat wel. Hoeveel uur hebben we nog te gaan? Oh, nog maar 60 minuten.

En eerlijk? Die allerlaatste set, dat allerlaatste uur, klinkt Personal Trainer weer geweldig. Nog bijna net zo goed als de eerste set, zelfs. Drummer Kick trilt helemaal, zijn handen zitten vol blaren en zijn spieren beginnen te verzuren, maar hij verslapt geen moment. Kilian gaat nog maar eens een rondje rennend door de zaal terwijl hij op zijn koebel slaat. En ook Willem staat met een dikke grijns te spelen. ‘Het was een meevallertje’, zegt hij. ‘Ik ben blij dat het voorbij is. Ik ben blij dat we het hebben gehaald’, zucht een ander met moede oogjes.

Maar een glaasje champagne? Een dikke group hug? Dat kan er nog wel vanaf. En dan óók nog het hele podium afruimen zonder zucht of steun. Ongelooflijk. Als je na 24 uur, 1440 minuten, 86400 seconden, nog zó begeesterd kan spelen, elkaar nog niet helemaal zat bent, dan ben je een wereldband. Een geweldige prestatie. En nu slapen!

Kijk hieronder het laatste gedeelte van de livestream terug en check de rest via de Facebook van Paradiso.