De Staat trekt visuele trukendoos open in Ziggo Dome De Staat trekt visuele trukendoos open in Ziggo Dome

Ugh. De livestream bevriest. Alweer! Het is de vierde keer in drie kwartier. Eerder ging het om kleine haperingen, nu lijkt het beeld echt te zijn vastgelopen. Net zagen we Torre Florim de camera nog beetpakken in ‘Help Yourself’. Normaliter loopt hij dan richting publiek en filmt de zweterige koppies die meebrullen, met dit streamingconcert in de Ziggo Dome hebben ze daar iets slims op verzonnen. Op het gigantische LED-scherm verschijnen überfans die via een Zoom-call meekijken én live meezingen.

Geinig trucje, hoor, maar het beeld hangt al een kleine minuut stil op het bevroren hoofd van Florim, die zijn microfoon richting een fan op het LED-scherm duwt. Laadbalkje in het scherm. Zo werd een internetshow van Kensington in juni ook al geplaagd door verbindingsproblemen. Een van de grootste irritaties van livestreamingconcerten. Daar betaal je dan 11 euro voor!

Wacht even. Er gebeurt iets geks. In het bevroren beeld verschijnt een tweede Torre Florim. Hij grijnst zijn meest duivelse grijns, maakt vervolgens wat clowneske bewegingen zodat het besef echt indaalt: ja, we zijn gefopt. Het vastgelopen beeld was onderdeel van de show. Zo speelt De Staat anderhalf uur lang constant met de vraag: wat is een streamingconcert? En wat zou dat nog méér kunnen zijn?

Er zijn al heel wat grote streamingshows geweest in deze gekke periode. Dit is een van de laatste in de serie Larger Than Live van Mojo, waarbij artiesten als De Jeugd van Tegenwoordig, Frenna, Maan en Typhoon in de Ziggo Dome speelden. Aanvankelijk bedacht als streamingconcerten in coronatijden, maar bij veel van de shows mochten alsnog 2400 bezoekers aanwezig zijn. Zo niet bij De Staat, waar slechts honderd prijswinnaars welkom zijn. ‘Dit wordt geen regulier De Staat-concert dat toevallig ook wordt gestreamed en gefilmd’, beloofden ze vooraf al via Twitter. ‘We ontwerpen een show specifiek als livestreamervaring, met een regisseur, cameracrew en een paar gekke nieuwe dingen die we zullen uitproberen. Zou dom kunnen worden, of geweldig. Waarschijnlijk allebei.’

We zijn het inmiddels wel gewend van De Staat. Met hun tweede album tourden ze al met een groteske machine op het podium, daarna werd elke tour weer ambitieuzer geregisseerd, met meer ruimte voor theatrale trucs, LED-schermen en vleesdraaikolken (!). Het hoogtepunt: die headlinershow op Lowlands van vorig jaar.

Zo iconisch als Lowlands 2019 wordt het in Ziggo Dome niet. Maar het is inderdaad zowel dom als geweldig. Het lijkt wel alsof de regisseur een ristretto teveel heeft gedronken en als een maniak door zijn Instagram-effecten zit te scrollen. Werkelijk ieder nummer krijgt een ander visueel grapje mee. In ‘Make The Call’ worden bandleden Torre, Jop en Rocco live naast elkaar gemonteerd via een green screen. ‘Mona Lisa’ wordt geschoten in een enkel duizelingwekkend shot dat drie minuten lang om de band heen draait (met popups van closeups van de bandleden). In ‘Fake It Till You Make It’ krijgt de show zelfs een Lynchiaanse verwijzing mee: het nummer gaat alsmaar door, terwijl de band duidelijk al is gestopt met spelen.

Sommige ideeën zijn wat minder geslaagd: het zwartwit bij ’Tie Me Down’ met LUWTEN voelt als een lelijke stijlbreuk en in het zesdubbele splitscreen in ‘Wait For Evolution’ is helemaal niks meer te zien.

Veel grappiger is de danceoff tussen Torre en Rocco in ‘Pikachu’. Synchroon staan ze kolderieke danspasjes uit te voeren. Expres een beetje houterig. Die doen ze altijd, ja. Maar nu duurt het nog langer en verschijnt er een berichtje op het scherm: via een muisklik kun je in een poll aangeven wie jij vindt dat er beter danst. Zo verandert de Ziggo Dome plotsklaps in het toneel van een tv-spelshow: een host kondigt met bulderende stem (is dat Ide Koffeman van Down The Rabbit Hole?!) de uitslag aan terwijl de lichten flitsen. En de winnaar is….. Rocco, met 58 procent! Weer klinkt een luid gejuich, een applausband die De Staat tussen elk nummer door laat horen.

Wat zouden ze bij ‘Witch Doctor’ doen? Normaliter is het een live re-enactment van die gestoorde videoclip waarbij het publiek als een draaikolk om Florim heen begint te rennen. Kijk, daar gaat Florim. Hij loopt op een drafje door die imposante lege Ziggo Dome. Hij neemt plaats op een podiumpje in het midden. In de zinderende climax van het nummer strekt hij zijn armen in de lucht, precies zoals hij anders zou doen. En dan zoomt de camera uit. Daar staat dus helemaal niemand om hem heen. Geen bezeten mensenmassa die in anderhalf uur gek is gemaakt door De Staat en nu in een vleestornado verandert. Geen brullende horde fans die smeken om meer. Helemaal niemand. Verderop staat het handjevol prijswinnaars, verplicht vastgeplakt aan hun plek. 

Het is een ijzersterke climax van een speelse show, en tegelijkertijd een treurige reminder dat het nog wel effe gaat duren voordat we weer in een bomvolle Ziggo Dome tegen elkaar aan kunnen schuren. Zelfs met een streamingconcert weet De Staat de grenzen weer iets verder op te rekken. Missie geslaagd.