De druk op kaarten was zó ontzettend groot dat Wildeburg ze middels een loting verkocht. Werkelijk iedereen wil erbij zijn op het avontuurlijke festival waar je 60 uur non-stop kunt doordansen, als je dat fysiek zou volhouden. Die hype maakt Wildeburg nog grootser, maar ook wat ongebalanceerd. 3voor12 tuigt voor de eerste 24 uur naar Wildeburg.

Het is kwart voor zes ’s ochtends, en de duinpan staat nog HELEMAAL vol. Met een paar duizend man staan we er, euforisch de handen in de lucht bij elke track die Job Jobse weer instart. Tranceklassiekers als ‘Café Del Mar’, ‘Walk on Water’, ‘Sweet Dreams’ de ultieme Jobsieker ‘My Moon My Man’ in de Boys Noize-remix, vooral het laatste uur rijgt hij non-stop hits aan elkaar. De benen zijn al moe van een dikke twaalf uur door de natte zanderige heuvels ploegen, maar het hoofd wil nog lange niet naar bed, en met elke nieuwe plaat weet Job je te verleiden nog langer te blijven plakken. Nog een plaat dan. Nog eentje. Nou, nog een dan! En voor je het weet verandert het donkere wolkendek in een Perzisch tapijt van rood, en vervolgens steeds lichter blauw. Helaas zonder een betoverende zonsopkomst, juist met een paar druppels regen, maar het blijft een magisch moment. 

Heb je ooit met zoveel mensen in de openlucht staan dansen tot het ochtendgloren (en daar voorbij)?  In Nederland festivalland is Wildeburg al vier jaar een unicum. Overal moeten festivals het doen met eindtijden en strenge gemeentes die vinden dat je al in je handjes kan knijpen wanneer een evenement tot middernacht mag duren. Zo niet Wildeburg, op het meest absurde terrein in de Noordoostpolder, dat gewoon een dikke 60 uur lang non-stop doorgaat van vrijdagmiddag tot zondagavond met een scherpe line-up van dj’s (van Orpheu The Wizard, Mr. Scruff en Optimo tot Or:la en Anthony Parasole, van Mad Miran en KI/KI tot Move D en Acid Pauli) en steeds meer liveacts (Jungle By Night, DeWolff, Fresku, Typhoon en LA Priest). 

Deze vierde editie heeft het festival nogal een groeispurt doorgemaakt, met een capaciteit van een dikke tienduizend man is het voor het eerst de grote zus Into The Woods voorbij geschoten, kaartjes werden per loting verkocht (en waren mega-gewild) en het labyrintische terrein is er flink op uitgebreid. Nog altijd kun je verloren raken in de bamboebossen, een hoekje om kruipen en opeens oog in oog staan met een glinsterend robotbeeld van meters hoog. Je kunt op het uiteinde van een meterslange glijbaan stuiten waar nog net twee paar benen uit steken, na uren struinen opeens bij een spacey stage belanden met een Engels drop-thema of vloekend op zoek zijn naar het Ochtendgloren-podium (je hoort waar de muziek vandaan komt, maar hoe loopt dat verdomde paadje om er te komen?!).

© Timo Pisart

Karel

Liveacts die scoren

Voor het eerst kun je ook het water over, waar een extra camping is opgetuigd en het slowhouse-podium zit verstopt dat nog het meeste doet denken aan het Duitse festival Fusion – een grote inspirator voor Wildeburg. Maar er is meer te ontdekken: de Klooiklup en het Amsterdamse Skatecafé hebben een kolderieke eigen area opgetuigd waar je kleffe 80s nederhits, Snoop Dogg en Gigi D’Agostino kunt horen tussen liveshows door van bijvoorbeeld de Amsterdamse synthpopprins Karel. Die geeft vrijdagavond misschien niet zijn meest vurige optreden, maar heeft een paar coole nieuwe liedjes op zak (er schijnt al snel een nieuwe EP te komen!) en klautert er weer lustig op los. Wanneer hij eenmaal woest tussen de mensen door galoppeert, krijgt hij iedereen aan het springen.

Zo zijn er meer liveacts die op Wildeburg scoren: troubadour Lucky Fonz III opent de vrijdagmiddag met zijn charmante podiumhits ‘Zoenen’ en ‘Ik Heb Een Meisje’, om met zijn drumcomputer vervolgens (‘Japanse zonnestralen in de Nederlandse regen!’) een heel veld aan het dansen te krijgen. Typhoon speelt een ochtend later op dezelfde spot een akoestische show. De Zwolse rapper vertelt hoe hij vorig jaar op Wildeburg nog een praatje hield over zijn burnout (‘toen zat ik er nog middenin’), en hoe hij nu weer is herrezen als een fenix met dank aan god. Alleen saxofoon en akoestische gitaar als begeleiding is niet zo opzwepend als de Titanenband waarmee hij vijf jaar geleden menig festivalweide in de fik zette, maar het is goed om hem weer te zien schitteren na zo’n pittige periode en een nummer als ‘Surfen’ komt na een nachtje doorhalen keihard binnen.

Het stroomt leeg voor avontuur

Die liveacts zijn leuk, maar gevoelsmatig is Wildeburg toch vooral een dancefestival waar je komt om met glitters op het gezicht en de blote voeten in het zand te dansen. Bijvoorbeeld bij de Servische Tijana T die het gas erop trapt op de Helling. Zonder al teveel te willen knallen en goed te doseren krijgt ze het aan met The KLF, ijskoude italo en sicke raveplaten. Dan is Wildeburg pas echt aan.

Dan is het dansen geblazen op een hele vrolijke set van de Britse jazzveelvraat Mr. Scruff die zes uur lang op het strandje staat te draaien met zijn ringbaardje in een vrolijke grijns geplooid. Orpheu the Wizard neemt het van hem over met lekker zoetsappige disco met schmierende strijkers, weirde synthfunk en koebelbreaks. Niet zijn meest avontuurlijke set, maar perfect voor de eerste nacht Wildeburg. 

Muzikaal avontuur wordt op Wildeburg dit jaar sowieso wat weinig beloond, blijkt bij de Duitse Lena Willikens en Violet uit Lissabon. Zij draaien vrijdagnacht in het Bamboebos, maar zien het veldje steeds leger stromen. Heel jammer, want vooral ex-Salon des Amateurs-resident Lena Willikens blijkt weer eens meester van de suspense met krakende industrial, ratelende percussie van Zaliva D (wow!) en de ultieme mindfuck-house-banger ‘What’ van Bruce met zijn langgerekte gil. Willikens neemt elke keer weer een afslag naar links waar je verwacht dat ze rechtsaf zou gaan, om uiteindelijk toch bij een prachtige melancholische slottrack uit te komen. Violet – een van de grote ontdekkingen op Lente Kabinet eerder dit jaar – doet evenmin concessies in haar set. Neem haar eerste plaat al: in principe een four to the floor-houseplaat, maar elke vierde maat verschuiven de kicks opeens naar zulke onlogische plekken dat echt dansen onmogelijk is. Neem die maffe Jungle-remix waarvan vrijwel niks over is gebleven behalve dat ‘Can’t get enough’-kopstemmetje. Neem die bizarre drum ’n bass-platen waar ze vervolgens op overschakelt. Supervet, maar dit is niet waar het Wildeburg-publiek voor komt.

Er is een net iets te treffende Amsterdam Club Meme over Wildeburg. Daarop zie je Niels en Laura. Zij hebben 362 dagen per jaar een suffe kantoorbaan, maar op Wildeburg doen ze hun meest schreeuwerige neonkleurige outfitje aan, zetten een psychedelische zonnebril op hun neus en kunnen drie dagen lang ‘gewoon even zó lekker jezelf’ zijn terwijl ze zich vol gooien met geestverruimende middelen. Het festival kan er ook niks aan doen (ze schijnen inmiddels zelfs een anti-marketing-campagne te voeren), maar de hype rondom Wildeburg is inmiddels zo groot geworden dat de Nielsen en Laura’s vanuit Thuishaven hun weg richting Wildeburg iets te goed weten te vinden – en de weg door het scherpe programma juist iets minder. Zij zitten niet te wachten op de moeilijkdoenerij van Lena Willikens en Violet, zij willen gewoon Job Jobse op z’n Jobst zien. Om midden in de nacht voor een gigantische opstopping te zorgen bij de Duinpan wanneer Jobse toch wat te diepe acid-platen draait, en pas écht te gaan dansen wanneer hij ‘God is a DJ’ laat horen. Dat laatste uurtje Jobse is voor Niels en Laura hartstikke leuk, maar wie hem vaker heeft gezien weet dat–ie die hele rits aan hits helemaal niet nodig heeft om te vlammen.

Een paar uur later, wanneer de zon allang weer op is, liggen Niels en Laura weer even in hun tipi te tukken. Maar de echte Wildeburg-rauwdauwer staat er nog bij Manamana, een duo bestaande uit Map.ache (uit de Giegling-hoek) en Sevensol. Samen zijn ze al jaren residents bij het Duitse fijnproeversfestival Nachtdigital, en ze weten precies hoe ze de doorhalers door het ochtendgloren heen moeten trekken. Met mellow emoplaten, melancholische house die nooit te pushy wordt en heel veel melodie. Kom je daar als verse danser die de wekker heeft gezet weer aan, dan krijg je in een kwartier al drie knipogen en vijf kneepjes in de schouder van compleet wildvreemden die zich vrijer voelen dan ooit. Op die momenten is Wildeburg op z’n best. Nog twee dagen en nachten te gaan, wie weet of Niels en Laura zich dan alsnog volop in het avontuur durven te storten.