Mee in de tourbus van Mozes and the Firstborn Mee in de tourbus van Mozes and the Firstborn

Zondag 17 februari, 5.16 pm, in de buurt van Commerce, Georgia

'Vijf minuten. Toilet, frisdrank, sigaretje. In die volgorde en zo snel mogelijk. Dit is hoe onze pauzes er de afgelopen twee weken uit hebben gezien. De ritten waren lang, het weer hielp niet mee en de vrije dagen waren schaars. We hebben ruzie gemaakt, tranen gelaten, elkaar eens goed omhelsd en er om gelachen. Kortom, we zitten midden in het tourleven en we hebben een beste tijd. Op een dag als vandaag is dat makkelijk uit het oog te verliezen: ik lig al vijf uur half slapend in een muffe bus terwijl het buiten nog steeds even grijs is als aan het begin van de rit. Ook daar moet je van leren genieten. Met Either/Or van Elliott Smith op de koptelefoon ga ik twee weken terug de tijd in.

Veertien dagen geleden daalden we vanuit Boise, Idaho via Salt Lake City af naar Denver, Colorado. Het warme, bijna lenteachtige weer was een fijne opsteker voor iedereen. Na een goede, ietwat sloppy gespeelde show in de Larimer Lounge besloten we met zijn allen eens flink te gaan feesten. De Larimer Lounge was de eerste waar we ooit in Amerika hebben gespeeld (toentertijd met BRONCHO), dus reden genoeg om eens ouderwets hard te gaan zuipen.'

'Met de vele uitspattingen van Denver nog in ons achterhoofd vertrokken we naar het Midwesten van Amerika. Het leek alsof we een week lang iedere dag dezelfde snelweg afraceten. Niks, maar dan ook hélemaal niks, dat enig opzien baarde. Desondanks speelden we hier toch enkele van onze beste shows ooit. The Riot Room in Kansas City was een goed begin van deze run: op een ijskoude maandag in een halfvolle maar overenthousiaste zaal lieten we ons van onze beste kant zien.

In Davenport, Iowa speelden we live bij de Daytrotter Sessions. Twee muziekliefhebbers pur sang die al zo’n vijfhonderd livesessies met opkomende bands op hun naam hebben. Na Davenport speelden we in de legendarische zaal 7th Street Entry in Minneapolis, het extreem koude Milwaukee en in St. Louis, waar we onze eerste heftige ruzie hadden. "Ruzie maak je alleen met de mensen van wie je echt houdt", aldus Arnon Grunberg in het Marathoninterview dat we vandaag in de auto luisterden.'

'Chicago was een van de vele hoogtepunten van deze tour tot nu toe. In een bomvolle zaal lieten The Parrots (onze Spaanse tourkameraden) en wij zien dat Europeanen ook weten hoe je een retestrakke rock-n- roll-show neerzet. Het bericht dat een sneeuwstorm de volgende dag onze reis naar Columbus, Ohio zou bemoeilijken liet ons even koud. Dit moest gevierd worden.

Helaas hadden wij Europeanen dit enigszins onderschat. Een vrij gemiddelde rit van zes uur veranderde in een barre tocht van tien uur waar we soms niet harder dan 30 km/u konden en vele omgekantelde medeweggebruikers tegenkwamen. Gedurende de middag werd het duidelijk dat we de get-in-tijd bij lange na niet gingen halen. Na overleg met de promotor werd besloten de show in de Ace of Cups (zaal waar onze helden van Guided by Voices menig maal rockten) te cancellen en op zoek te gaan naar een ander podium. Lang leek het erop dat de promotor een andere zaal had gevonden, maar op het allerlaatste moment trok deze zich terug. Ik was toevallig in contact met een fan via Instagram die naar de show kwam. Of hij een huisshow kon doen? Ja, hoor, dat kon. Om half tien stonden we in klein keldertje te rocken voor een man of dertig. Misschien niet de beste, maar toch zeker wel de meest memorabele show tot nu toe.'

'Na Columbus reisden we kriskras langs de oostkust. Van Boston via Philadelphia naar Washington DC. Daarna weer terug naar New York City waar Corto uit lunchen ging met Arnon Grunberg. Die avond speelden we een ietwat teleurstellende show in Rough Trade NYC. Het kwam er gewoon niet helemaal uit. Ja, dat hoort er ook bij. Lang konden we er ook niet bij stilstaan, want de volgende dag moesten we met een bonkende kater elf uur afleggen naar Carrboro, North Carolina. Hier speelden we een show met de tienerband JIMMY. Hun jeugdig enthousiasme werkte aanstekelijk en deed ons denken aan onze eigen begindagen.

Gisteren speelden we in Carrboro. Vandaag dalen we dus nog verder naar het zuiden af om via Atlanta door Texas weer richting het westen te trekken. Nog een dikke week Amerika en dan weer terug naar ons geliefde Europa, waar we met De Staat op pad gaan en onze eigen clubshows gaan spelen. Meer hierover in twee weken. Ik sluit mijn ogen en geef me over aan 'Say Yes', de afsluiter van Elliott Smith’s Either/Or. Inderdaad. Zeg maar ja.'