Maar goed, zoals gezegd leiden alle wegen vannacht naar Antal, en hoe vaak je je ook waagt aan het geweld dat in de Bravo wordt aangericht, straalt de X-Ray vandaag een magnetische aantrekkingskracht uit. Vanaf het moment dat hij inzet met die eerste, spirituele jazzplaat en daarna overgaat op warme saxofoongrooves, weet je dat de Rush Hour-baas de X-Ray vandaag meeneemt in een set zoals we het hele weekend nog niet hebben gehoord.
Smoordruk is het, en dat is omdat Antal een kleine stage als de X-Ray eigenlijk allang ontgroeid is. In 2014 nam hij de X-Ray ook al voor zijn rekening samen met Hunee, die afgelopen weekend ook al de gigantische Bravo stond te bewerken, maar de notoire crate-digger koos er juist voor om de intimiteit wederom op te zoeken in de X-Ray, waarin de energie van het publiek gemakkelijker te peilen is. Tijdens zijn 5,5 uur durende set voel je dan ook dat dat constant is waar hij mee bezig is: het bewaken van zijn eigen grenzen. Antal duwt en stuwt wanneer hij kan, schakelt terug wanneer hij dat nodig acht en schiet iedere kant op waar hij zelf zin in heeft. Soul, disco, jazz-funk, acid, house, italo, downtempo, platen die hij uit iedere uithoek van de wereld heeft gevist, soms stevig aangezet, dan weer vredelievender, maar de verbindende factor zit hem in het middenrif, de onlosmakelijke groove.
En het laatste uur, ja, dan sta je zomaar uit volle borst mee te zingen met Sophie Lloyd’s ‘Calling Out’, met opgestoken armen en hartjes in je ogen te dansen op 'Fotonovela’ van Ivan, cheesy luchtpiano te spelen op Kasso’s italo-tune ‘Walkman’, kruipt het kippenvel je even over de armen bij de eerste tonen van gospelsong ‘Wake Up Singing’. En het beste van allemaal? Het beeld van Antal zelf, die met uitgestoken armen door de rook van de X-Ray prikt terwijl hij het allemaal van achter de booth orkestreert. Zelden zag je hem zo uitbundig genieten van zijn eigen set.
Ja, en na die emotionele climax kun je je nog even begeven naar de vierentwintiguurstent, de ArmadiLLow, waar Job Jobse met vroege house en tranceplaten de zon omhoog draait, en Awanto3 afsluit voor de laatste mensen die zich niet kunnen losrukken van het weekend. Maar aan alle goeie dingen komen een eind, en vanaf klokslag twaalf uur moeten we weer een heel jaar afwachten tot de volgende editie. Met een traantje in je linkeroog weliswaar, maar misschien is het ook maar even beter zo. Deze nacht was één langdurige piek waar je best even van mag bijkomen.