PP18: Foo Fighters is helemaal niet zo grappig PP18: Foo Fighters is helemaal niet zo grappig

Het begint vanavond goed. Het begint vanavond geweldig. Foo Fighters weet hoe ze in een keer zestigduizend man bij de lurven moet grijpen. En dat hoeft niet met een klassieker. Nee, de band opent gerust met ‘Run’ van hun laatste plaat, meteen al een signaal dat de band hier niet puur staat op basis van zeroes-nostalgie en oude hits, maar ook anno 2018 nog een van de grootste rockbands ter wereld is die er nog daadwerkelijk toe doet. ‘Run’ is zo’n doorjakkerende dodemansrit die drie metamorfoses doormaakt: een melodieus en emotioneel intro, een loeihard gekrijst couplet met verrassend zweepslag-reggaeton-drumritme (!) en een melancholisch rockend refrein. 

Het blokje daarna is al meteen net zo magistraal, en geeft alle context om zelfs de Bruno Mars-fan met een weekendkaartje even te doen herinneren dat Foo Fighters wel wat meer hits op hun naam hebben staan dan mr. Uptown Funk. Woeste rocker ‘All My Life’, post-grunge-popliedje ‘Learn To Fly’ en een uitgesponnen vlammend ‘The Pretender’. Natuurlijk wordt het nummer opgerekt tot een kleine tien minuten, zoals ze dat de vorige keer ook al op Pinkpop deden, en natuurlijk rent Dave Grohl als een dolenthousiaste golden retriever van links naar rechts over de stage, gekke bekken trekkend wanneer hij over die southern rock-riff soleert. ‘I fucking love rock ’n roll music!’, brult hij terwijl hij in een keer vijftig jaar rockmuziek aan elkaar rijgt. Of wij ook een beetje van rock ’n roll houden? Ja, natuurlijk, brult Landgraaf als uit één mond.

Maar ja, hoe moet je na zo’n sterke start verder? Bij ‘Rope’ slopen ze de vaart al volledig uit de show, maar vergeef je Dave nog dat hij zichzelf zoals altijd een beetje overschreeuwt. Je stoort je nog niet zo aan de kickdrum die zo zacht staat, en moet zelfs een beetje lachen tijdens de ellenlange drumsolo waar Grohl een kolderiek dansje op doet. Nog eens een gitaarsolo! Nog eens een drumroffel! Dat het drumpodium van Taylor Hawkins vervolgens ver de lucht in wordt gehesen terwijl er rook uit de bodem komt, dat is zelfs wel cool. Bij veel rockbands zou zo’n overdaad aan rock ’n roll-clichés een beetje vervelend worden, Foo Fighters lijkt dat te beseffen, maar is er zó enthousiast over dat ze er toch mee weg komen. Ja, en ze durven de draak met zichzelf te steken, natuurlijk. ‘We hebben 200 nummers uitgebracht, en we gaan ze ALLEMAAL spelen vanavond. Fuck yeah!'

HET CONCERT:
Foo Fighters, Main Stage, zondag 16 juni

HET PUBLIEK:
Heeft echt zin om zich van de sokken te laten rocken.

WAS HET GOED:
Soms was het magistraal, soms was het ongemakkelijk. 

HET NUMMER:
Het natuurlijk megalang uitgerekte 'The Pretender' dat weer vroeg in de set werd gepropt.

(Tekst gaat door onder de video en foto)

Maar daarna vliegen ze aardig uit de bocht, hoor. ‘Dit was het eerste festival waar ik ooit speelde, 27 jaar geleden’, zegt Grohl semi-oprecht. ‘Of nou ja, dat denk ik tenminste.’ Je wil hem dan nog zo graag geloven. Foo Fighters speelde pas tweemaal eerder op Pinkpop en bestond toen nog niet, maar Nirvana misschien? Nee. Of was hij misschien mee met Seattle-vrienden Pearl Jam of Soundgarden? Of zou hij dit toch elke avond opnieuw zeggen? 

Hetzelfde met die verplichte coverparade waar maar geen einde aan lijkt te komen. Ze brengen het alsof ze het ter plekke bedenken, maar je weet dat ze vrijwel elke avond opnieuw Van Halens ‘Jump’ aan ‘Imagine’ rijgen, Alice Cooper en ‘Another One Bites The Dust’ spelen, ‘Blitzkrieg Bop’ ook maar meteen doen. ‘Die eerste keer dat ik op Pinkpop was speelde The Ramones hier als headliner!’, kwebbelt Grohl. Tegen die tijd lult–ie maar wat uit zijn nek. Of zou hij misschien Pukkelpop bedoelen? 

Duimde je nog dat hij misschien een liedje achter het drumstel zou plaatsnemen, dan ben je nu teleurgesteld dat dat dan een houterige cover van ‘Under Pressure’ moest zijn. Terwijl Taylor Hawkins de vorige keer op Pinkpop juist nog zo’n mooie versie van ‘Cold Day In The Sun’ mocht zingen. Wat zou het idee achter al die covers zijn? Dat ze zich moeiteloos kunnen meten met deze groten der aarde? Dat dit hun grote voorbeelden zijn? Waarom spelen ze dan alles zo karikaturaal als Tenacious D? Nee, dat is niet waar, Tenacious D zou dat aanzienlijk leuker doen. 

De eerste twintig minuten lijkt het erop dat ze dé show van het festival gaan spelen. In evenzoveel tijd weet de band de set aardig te verkloten. Daarna is het publiek zo lamgeslagen dat ze zelfs ‘Monkey Wrench’ niet met een extatisch gejuich ontvangen. Gelukkig maakt het slotstuk weer veel goed, met ‘Best of You’ en ‘Everlong’, gloedvol gespeeld en tot ver over het veld meegebruld.

Arme Mike. De een tikkeltje merkwaardige fan staat al de hele dag vooraan tegen het hek geplakt te wachten op een van zijn favoriete bands – naast Faith No More, aan z’n shirt te zien. Om uiteindelijk door diezelfde band te kakken te worden gezet. Grohl laat hem uit het publiek trekken en zet hem op het podium neer: ‘Ik zag je staan, en telkens bij een sloom nummer kijk je zo van “IK WIL EEN SNELLE”.’ Dus plaatst Grohl hem op een stoeltje, om een liefdesliedje voor hem te spelen. ‘You just fucking relax! Wil je een drankje?’ Waarop Grohl een fles champagne voor ‘m haalt. ‘Kom op, Mike, neem een slok, dit is onze eerste date!’ Daarop sloopt Grohl niet alleen de emotie uit ‘Wheels’, maar begint hij ook nog eens Mike belachelijk te maken, met zijn oranje broek. ‘Hij ruikt alsof hij al een paar nachten buiten slaapt’, voegt Hawkins ook nog eens toe. Dit is gewoon gemeen, man. 

Gek is dat, wat Foo Fighters juist zo’n uitstekende band maakt is dat ze niet alleen hun anthems zo begeesterd spelen, maar je ook nog eens smakelijk kunt lachen om Grohl’s vele spontane grapjes. Tja, Grohl is ’s werelds meest menselijke rockster. Dat zijn grapjes vandaag eens compleet doodslaan, misschien maakt hem dat alleen maar menselijker. Maar dit was zeker niet de beste Foo Fighters-show ooit.

Volg Pinkpop op de voet in het dossier