Onthaald worden als een rockster op Lowlands, zonder ook maar een noot muziek te zingen of spelen. Dat lukt alleen de hele groten. In de propvolle Julia wachtten iets voor twee uur zaterdagnacht 1250 mensen op Sergei Polunin, een van de beroemdste dansers van deze generatie en door een documentaire ook wel de ‘Amy Winehouse van de danswereld’ genoemd. Bij elk teken van leven op of rond het podium begon het opvallend jonge publiek keihard te krijsen. Hij toonde zich de man die eerder vliegt dan springt, met een bijna bovenmenselijke combinatie van kracht en souplesse. Toen hij zijn lichaam tegen de vloer stortte, roekeloos en verwrongen, ledematen schokkend, maakte hij zijn pijn voelbaar op meters afstand. Op het hoogste punt van zijn sprongen leek hij heel even stil te hangen, een fractie van een seconde zwevend in het niets, in de echo van het oorverdovende gegil.