Album van de Week (41): Robyn Album van de Week (41): Robyn

Hoe lang moeten we het hebben over de acht jaar die Robyns nieuwe plaat van haar vorige scheidt? Toch wel even misschien, want acht jaar is een lange tijd, zeker nu het streamingtijdperk de popmuziek in een nieuwe versnelling gebracht heeft. We leven in een tijd waar sommige artiesten eerder twee albums per jaar uitbrengen dan eens in de twee jaar een album. Maar de soepelheid van Robyns terugkeer kan ook weer niet verbazen, aangezien de Zweedse haar carrière bouwde op de drang zich te onttrekken aan het systeem.

Ze begon haar carrière als tiener in de Zweedse popmachine. Haar eerste hit ‘Show Me Love’ schreef ze met hitkanon Max Martin - toen nog aan het begin van zijn carrière - en werd geproduceerd door diens voorganger Denniz Pop. Je hoort er het wereldsucces van Britney Spears in vooruit schallen. Maar zie je Robyn al wulps door een high school lopen zoals Britney dat een paar jaar later deed? Welnee. Robyn was helemaal niet van plan de wegwerp-ster te worden die bij dat type muziek hoort. Acht jaar later vestigde ze zich definitief als independent popzangeres. Haar timing bleek perfect. Het was een tijd waarin liefhebbers van alternatieve popmuziek en clubcultuur steeds meer met mainstream popmuziek flirtten. Dat was bij de meeste ‘echte’ popsterren een kwestie van cherry picking, maar Robyn creëerde een compleet oeuvre om te omarmen, ondersteund door een no-nonsense uitstraling die haar cool onderstreepte.

Die alternatieve clubcultuur hoor je ook goed terug op Honey, een album dat barst van de melancholie, maar toch steeds licht voelt. Openingsnummer ‘Missing U’ bijvoorbeeld is eigenlijk een bittere song over verlies, geïnspireerd door een uiteenvallende relatie en het overlijden van vriend en creatief partner Christian Falk (hij stierf aan alvleesklierkanker). Niet zomaar een liefdesliedje over een verdwenen geliefde dus, maar de synth-arpeggio’s nemen het liedje vanaf het begin over, en tillen de zware emoties als het ware op. De meeste songs die volgen hebben een softere touch. ‘Because It’s In The Music’ is een disco slow jam over hoe liedjes en mensen aan elkaar verbonden kunnen raken. En het sensuele ‘Honey’ kent de meest rijke productie van het album.

Maar het meest typerend voor Robyn zijn de tracks waarin je de dansvloer terughoort. ‘Send To Robin Immediately’ (een werktitel die definitief werd) lijkt simpelweg gemaakt om diep, diep in de nacht door een dj als laatste plaat gedraaid te worden, met een aanzwellende beat in het tweede deel als beloning. De productie komt dit keer van de Brit Kindness. ‘Between The Lines’, met zijn subtiele percussie, heeft al net zo’n early house feel, haast Moodymann-achtig. Zelf zegt Robyn erover: ‘Popsongs hebben hun pieken, maar bij clubmuziek draait het om de groove en om het gevoel dat je op het juiste moment op de juiste plek bent, alsof je surft op een golf. Dansen heeft mijn manier van luisteren naar muziek veranderd.’

Het is tricky, melancholische liedjes met vrouwelijke zang in combinatie met house producties en soms zelfs strijkers, maar Robyn vermijdt op wonderlijke wijze de clichés van de strandclub. Om vervolgens wel een liedje te schrijven over de clichés van de strandclub: ‘Beach2k20’, compleet met appjes heen en weer op weg naar een moeilijk te vinden Ibizafeestje. Het orgeltje dat er onder ligt is zo’n dikke knipoog naar Timmy Thomas’ ‘Why Can’t We Be Together’ dat het haast een sample lijkt. Opvallend hoe lang het op die vibe door meandert, om te benadrukken dat die zoektocht maar duurt en duurt. Een tikkeltje ironisch voelt het, bedoeld voor mensen die net als zij vaak genoeg op dat soort plekken komen. Het album sluit met ‘Ever Again’, de meest optimistische song van het album, waarin Robyn zweert nooit haar hart meer te laten breken. En ach, anders danst ze gewoon weer in haar eentje.