Koningen van de Amerikaanse folkgolf waren ze, eind jaren '00. Na te zijn opgepikt via MySpace werd het titelloze debuut in 2008 een wereldwijde hit. En toen werd het stil rond Fleet Foxes. Was de koek zo snel op? Hadden we frontman Robin Pecknold verloren aan de universiteit? Moesten we het doen met Father John Misty, het nieuwe alter ego van Fleet Foxes-drummer Josh Tillmann, die zichzelf transformeerde tot een flamboyante dandy die in alles verschilde van zijn oude band?
En toch waren ze daar dit jaar ineens weer, Fleet Foxes, met een taai en complex album genaamd Crack Up. Robin Pecknold heeft nogal wat boeken versleten de afgelopen jaren, dat moge duidelijk zijn. Crack Up is daarmee een superambitieuze plaat geworden, die nog wel eens doet terug verlangen naar compacte songs als 'Mykonos' en 'White Winter Hymnal'. Maar terug is Fleet Foxes sowieso, met een kwetsbare headline show op Down The Rabbit Hole en twee shows in TivoliVredenburg. Hopelijk laten ze de fans niet weer zes jaar wachten voor nieuw werk.
Song17: De indie-acts met de langste adem regeren
Negen artiesten die na afgelopen jaar groter zijn dan ooit tevoren
Het lijkt wel 2009 in de Song van het Jaar. Acts als Grizzly Bear, LCD Soundsystem en Fleet Foxes zetten in 2017 de toon, net zoals bijna een decennium geleden toen ze hun grootste successen vierden. Ze passen naadloos in de trend dat de indie-acts met de langste adem de dienst uitmaken.
Fleet Foxes
Grizzly Bear
Ook Grizzly Bear keerde dit jaar terug na een muziek-hiaat van maar liefst vijf jaar. In de tussenliggende jaren werd getrouwd, gebaard (althans, door de eega's), gescheiden, verhuisd en wat het leven al niet meer vraagt. We zien in 2017 dus een volwassen Grizzly Bear terugkeren met het album Painted Ruins.
Toch wel een wezenlijk verschil met de jonge gasten die in 2009 wereldwijd doorbraken. Het was destijds het nummer 'Two Weeks' van hun derde album Veckatimest dat de oversteek naar het grote indiepubliek maakte. En meer dan dat zelfs, dankzij autofabrikant Peugeot, die het nummer in een commercial gebruikte. Het liedje kwam daarna al zwervend op de gekste plekken terecht, tot aan samples in liedjes van Childish Gambino en Chiddy Bang.
Misschien was dat gat van vijf jaar wel de beste manier om onder de hype vandaan te komen. Wat hype is iets dat totaal niet past bij deze normale-jongens-band. Painted Ruins voelt dan ook frisser dan de snelle opvolger Shields destijds, die vrij snel na Veckatimest uitkwam en toch een beetje voelde als een herhaling van zetten.
Future Islands
Voor Grizzly Bear is hun vijfde album een comeback, maar in zijn algemeenheid kun je wel stellen dat de meest prominente indie-acts van nu al heel wat kilometers gemaakt moeten hebben voor ze uberhaupt opgemerkt worden. Hoe dat komt? Goede vraag, maar het feit dat je echt goed moet kunnen spelen om overeind te blijven in deze wereld, speelt ongetwijfeld een rol. Waar in de dance en hiphop-acts vanuit het niets een wereld-act kunnen worden, volgen de meeste indie-bands de Future Islands-route.
De band uit Baltimore bloeide twee jaar terug op met hun vierde album, en dan vooral door een legendarisch tv-optreden (ja echt, legendarisch) bij David Letterman. The Far Field, dat begin dit jaar uitkwam, is het eerste album dat de band uitbracht als gevestigde act. En hoewel er niet zo'n crossovernummer als 'Seasons' opstaat, heeft Future Islands zich ook dit jaar weer laten zien als een band waar je van op aan kan, met sterke liedjes en een podiumpresentatie die je nooit meer vergeet. Future Islands is het malle dansje voorbij.
The War On Drugs
Maar zo groots als The War On Drugs werd het natuurlijk niet. Wie na hun debuut had verwacht dat die band de AFAS Live zou uitverkopen, was voor gek verklaard. Wie je verteld had dat ze die zaal twee dagen op rij vol zouden spelen, was voor dwaze profeet uitgemaakt. En toch is het na Lost In A Dream en het episch lange album A Deeper Understanding van dit jaar eigenlijk niet meer dan logisch.
Dat A Deeper Understanding zo lang is komt vooral door het eindeloze geduld van Adam Granduciel, die niet zelden een gitaarsolo als startpunt van een nummer neemt. Eindeloos laat ie het vervolgens door meanderen, mijmerend over herinneringen en de vervliegende tijd. Nooit barst de band vol in je gezicht uit, maar ze verstaan de kunst van het verleiden verdomd goed voor zo'n introvert clubje. The War On Drugs gaat de boeken in als de meest bescheiden smaakmaker van het jaar 2017.
Arcade Fire
Arcade Fire zette vanaf het begin al groot in, maar de rek is er nog steeds niet uit. Met single 'Wake Up' en het album Funeral losten ze in 2004 een weergaloos openingssalvo, maar zo'n grote hit als 'Everything Now' scoorden ze niet eerder. Dat wisten we al toen Arcade Fire in juni headliner was op Best Kept Secret en een van de beste festivalshows van het jaar neerzette. 'Everything Now' was toen koud verschenen en had al een voorzichtige anthem-status in de set.
Wat betekent het dat het vervolgens met het gelijknamige album helemaal mis ging? Want ja, dat Arcade Fire album is toch echt de grootste sof van het jaar en hun eerste echt matige plaat. Gelukkig heeft Arcade Fire genoeg oeuvre om zich zo'n misstap te kunnen veroorloven, en wie weet staan ze straks lachend met de Song van het Jaar trofee in hun handen. Want ach, waar heb je nog een album voor nodig in 2017?
LCD Soundsystem
LCD Soundsystem was eigenlijk vorig jaar al terug. Toen stond de band ineens als headliner op Lowlands, en zo'n prominente spot hadden ze nog nooit op een Nederlands festival gehad. Wat te vroeg verdwenen is, ga je op de een of andere manier toch meer koesteren, zo lijkt het.
Want 'af' was het verhaal LCD Soundsystem niet, hoe volmaakt de buiging ook was. LCD werd ten grave gedragen met een episch lang concert in Madison Square Garden, waarbij ze alles speelden dat ze ooit gemaakt hebben. Het was een band op zijn absolute piek, maar juist dat maakte de honger alleen maar groter.
Die honger werd door dat steengoede concert op Lowlands nog absoluut niet gestild, want daar stond nog geen enkel nieuw nummer op de setlist. Nu is er een heel nieuw album, dat het door zijn thematiek volkomen logisch maakt dat het toch van een comeback kwam. Altijd heeft LCD Soundsystem als een soort buitenstaander gereflecteerd op de muziekwereld, maar kan dat nog als je zelf verworden bent tot grootste insider? En nu spuugt James Murphy in 'Tonite' dus weer zelfverzekerd vanaf de zijlijn, de plek waar hij het best tot zijn recht komt. Welkom terug, en dat die verbeten passie maar mag blijven tot ie honderd is.
Protomartyr
Protomartyr voelt als een nieuwe band, maar de Detroiters hebben stiekem wel al vier albums op hun naam staan. Oké, de eerste viel werkelijk niemand aan deze kant van de oceaan op, terwijl op de tweede en derde alleen echte kenners aansloegen. Dit jaar maakte Protomartyr zijn debuut op Domino, en dat ook nog eens met een hele goede plaat.
Het geheim van Protomartyr is Joe Casey, een even onopvallende als charismatische frontman. Op Le Guess Who? stond hij als een autoverkoper in pak op het podium, hand nonchalant in de zak. Maar dan wel een bloedcynische autoverkoper, wiens American Dream in rook opgegaan is. Niemand siste zo hard naar de baas in het Witte Huis als Joe Casey. Een fascinerende nieuwe stem en stiekem een van de beste tekstschrijvers van het moment.
Real Estate
Real Estate kwam dit jaar met terugwerkende kracht in het nieuws via de #MeToo-discussie. Wat bleek: die gitarist die een jaar geleden uit de band gezet was had niet zozeer 'creative differences', als wel losse handjes als er vrouwen in de buurt kwamen. Het overschaduwt bijna hun uitstekende vierde album In Mind, dat dit voorjaar uitkwam.
In Nederland staat Real Estate in geen verhouding tot bands als The War On Drugs en The National. En toch, kijk eens op Spotify: de sprankelende single 'Darling' staat op Spotify al op 14 miljoen streams, veel meer dan de beste nieuwe nummers van die andere bands. Zo zie je maar dat streamingcijfers niet altijd alles zeggen. Real Estate maakt namelijk typisch van die fijne, compacte popsongs die in elke indieplaylist meekunnen. Dat is niet cynisch bedoeld hoor, want daar zijn ze namelijk wel heel goed in.
The National
Net als The War On Drugs stond The National dit najaar twee avonden op rij in AFAS Live. Maar bij The National verliep de doorbraak een stuk geleidelijker. De New Yorkse band had er al vier studio-albums op zitten voordat Boxer (2007) uitkwam en meteen zorgde voor een paar hits. ‘Fake Empire’ en ‘Slow Show’ zijn nummers die het tien jaar later nog steeds goed. De stuwende werking van The National graaft door en brengt het tot een echte doorbraak: High Violet (2010).
Twee albums verder blijkt de rek er nog altijd niet uit, blijkt met het subtiele album Sleep Well Beast, dat dit jaar uitkwam. En ondanks dat niet iedereen blij was met die AFAS-shows - er zat wat minder pit in dan voorheen - zette The National zichzelf toch duidelijk in de etalage om een zomerfestival in 2018 te headlinen.
Vanaf toen is het vijftal alleen maar groter geworden. Trouble Will Find Me (2013) zorgt voor veel tijdloze klassiekers, en plots was daar Sleep Well Beast (2017). Het album waar ze zichzelf opnieuw hadden uitgevonden. De plaat waarmee ze niet een keer, maar tweemaal de AFAS Live kunnen uitverkopen. Iets wat ze hiervoor misschien met moeite was gelukt, maar na Sleep Well Beast een koud kunstje bleek. De mannen hebben niet eens iets verbluffends anders gedaan, maar door te doen waar ze kneitergoed in zijn, behoort The National sinds 2017 tot een van de indie-grootheden.
Song van het Jaar 2017
Wat was dé Song van het Jaar 2017? Welk nummer luisterde jij eindeloos op repeat? Welk liedje was het mooist, het meest bijzonder of het moeilijkst te ontwijken? Stem nu op de song die jouw muzikale jaar heeft gemaakt. Stemmen doe je hier!
De top 100 en de winnaar worden bekendgemaakt op het Song van het Jaar festival, op 8 december in TivoliVredenburg. En dat is nog niet alles: er komt ook een hele lading toffe artiesten! Moss, Warhaus, Naaz, Sevn Alias en meer namen zijn al aangekondigd, en er komen er nog meer bij. Wil je erbij zijn? Dat kan! Kaarten kun je hier bestellen.