Risico wordt beloond op stralend Lente Kabinet Risico wordt beloond op stralend Lente Kabinet

De indiefan die even niet heeft opgelet, kijkt gek op, vroeg op de dag. Na een generale-repetitie een paar weken terug, maakt Bruxas zijn live-debuut op het festival. Het is het nieuwe project van Jacco Gardner en de drummer van zijn band, Nic Mauskovic, live aangevuld met Tienson Smeets van Jungle By Night op percussie. Over ruim een maand verschijnt de eerste EP op Dekmantel, dit is alvast een voorproefje. Losse Zuid Amerikaanse ritmes, en dan uit een Korg net wat cheesy en scheve melodieën. Een hoog Studio Barnhus gehalte, maar dan met net wat minder hooks en hiphop-invloeden. Eigenlijk perfect voor library music-fans die de dansvloer in het vizier hebben gekregen. Geen muziek om mee te pieken, wel perfect om er vrijblijvend in te komen.

Niet eens veel later wordt er al wel vroeg gepiekt, met artiesten die al een stuk langer meelopen dan Bruxas. Het kan ook bijna niet anders, bij Soichi Terrada. De Japanner die vooral bekend werd door zijn soundtrack voor de Ape Escape cultgames, krijgt de volledige tent aan de lampen hangend met zijn clowneske set vol luchtgitaar solo’s, trancy synths en playbackende origami. Eigenlijk live veel te klunzig, maar zo aanstekelijk dat je er alleen maar in mee kan gaan. Totaal in een andere hoek, alhoewel ook met een Rush Hour-connectie, zit Sadar Bahar. De dj die al sinds eind jaren zeventig meedraait in Chicago krijgt het DJBroadcast podium ram en ramvol met soul, disco en soms opeens een harde house-track. Voor de helft met classics als ‘Stand on the Word’, voor de andere helft tracks waar alleen Bahar de tekst van kent. Telkens weer veegt hij in één beweging met een handdoek een singletje en zijn voorhoofd schoon, om zodra de plaat erop ligt zijn zijn vuist in de lucht te steken en uit volle borst mee te zingen.

Minstens zo leuk: De installatie van Steven de Peven. Hoewel de kunstenaar als Awanto 3 net weer een nieuw album uitheeft op Dekmantel, staat hij vandaag met een installatie midden op het terrein. Een roodwitte raket, waar je in kan zitten en die gelanceerd wordt. Na 5 minuten teksten als “Kijk uit, dit wordt een wilde tocht! Alleen échte astronauten kunnen dit aan! Zo hoog ben je nog noooit geweest!” en een hele bak kermisgeluiden uit de speakers, stijgt de raket met hulp van een heftruck toch zeker een meter op. Het heet ook niet voor niets de Koude Kermis.

Zo zonnig en gezellig het bij de meeste podia lijkt te zijn, zo koud en hard gaat het er aan toe bij het Red Light podium. Eerst al met Tolouse Low Trax, die trage wave vol ruw uitgeknipte samples laat clashen met metaal-achtige percussie. Alsof hij er nog niet aan toegekomen is om de fijne kneepjes van het produceren te leren, maar vooral in lijn met zijn eigen club Salon Des Amateurs, waar het juist allemaal niet geperfectioneerd hoeft. Het is een behoorlijke mismatch met de stralende middagzon, maar steengoed voor wie zich daar overheen kan zetten.

In eerste instantie net zo misplaatst, maar uiteindelijk nog veel beter is Powell. Nadat David Vunk tegen het einde alleen nog in zijn onderboek het hele podium heeft afgebroken met een soort van hooligan disco-set, krijgt Powell het voor elkaar om wat er nog over is van het Red Light podium nog verder af te breken. Onnavolgbare ritmes die om de paar maten weer worden afgekapt, ruwe electro, stervens vervelende samples; het is alsof Suicide in 2017 nog muziek maakt en de laatste dertig jaar aan dance in zich opgezogen heeft. En dan ook echt alles. De ritmes van jungle, glasachtige vocals uit italo, synths uit rave, stompe housebassen. Ondertussen spint Powell zelf met weggedraaide ogen en gespreide armen rond zijn as tijdens de breaks, zoekt hij arrogant oogcontact met het overgebleven publiek als ie het echt bont maakt, verstopt hij zich onder de tafel als hij een laag weg draait, om vervolgens alleen een vuist boven de tafel uit te steken als ie er toch weer een gestoorde beat uitramt. Geen muziek die je achteloos opzet, maar ongelooflijk.

En hoe idioot moeilijk de keuze is tussen de afsluitende sets (ook Palms Trax, Helena Hauff en Objekt sluiten een podium af), de meeste mensen komen voor The Black Madonna. Veel voller is het in de geschiedenis van Lente Kabinet nog niet bij een headliner geweest. Het is ook wel een verhaal: twee jaar geleden stond de Amerikaanse DJ nog op midden op de dag op een klein podium, en dat is ze nog niet vergeten. Sterker nog: ze ziet die set als haar internationale doorbraak. En nog mooier: ze vindt Lente Kabinet zo belangrijk, dat ze vandaag een privévliegtuig heeft geboekt, toen alle vluchten vanuit Engeland gecanceld werden. Ze moest en zou hier afsluiten. Met zo’n aanloop en verhaal, zijn de verwachtingen al snel torenhoog. Te hoog eigenlijk. Het eerste uur was wat vlak, maar het tweede uur zit vol met perfecte zomeravond hits: Franse disco, brullende house diva’s, en ondertussen zingt ze zelf alles mee, danst ze slidend achter haar draaitafel. Ze doet wat ze moet doen en meer, maar hoe onredelijk het ook is: je hoopt toch op meer.

Dan vatte de verrassingset eerder op de dag van Young Marco en Casper Tielrooij de dag mooier samen. Bij het houten kerkje dat er alleen voor het decor leek te staan, draaien de twee een set waar alles klopt. De laatste zon van de dag, rammelende house en krakkemikkige disco. En ondanks dat de set nergens aangekondigd stond, het podium nergens genoemd is, staat het veldje al snel vol. Het zegt iets over het festival, het type artiesten en het publiek. Hoe ver een artiest ook in zijn eigen niche zit en hoe veel risico's je als organisatie ook neemt: als het goede muziek is is er altijd een groot publiek te vinden.