Het is halverwege de set als alles samenkomt en duidelijk wordt waarom Drake zo immens populair is. Vlak nadat hij de hele zaal de Meek Mill diss heeft laten scanderen –"Is this a world tour, or your girls tour?" –, verandert de Ziggo Dome in een groot feest waar iedereen staat de dansen op ‘Work’ en ‘Too Good’. Het beste is dat mannen Rihanna's teksten meezingen en vrouwen net zo hard de harde dissteksten meeschreeuwen. Het zijn de schijnbare tegenstellingen en het overbruggen daarvan waarin Drake uitblinkt.
Die tegenstellingen zitten overal: tussen het switchen tussen zingen en rappen. Tussen de typische hiphop-opschepperij en voor Drake zo kenmerkende onzekerheid en het zelfmedelijden. Tussen keiharde moshpits en smooth dansende stelletjes. Ze vormen de rode draad door de hele set. Tuurlijk, als hij opkomt zet hij zich meteen neer als de grote man. Met een hoop vuurwerk en vlammenwerpers opent hij met 'Still Here' en 'Started From the Bottom': tracks waarin hij zijn eigen grootsheid benoemt. Daarna komt een blokje onzekerheid, met ‘Keep the Family Close’ als hoogtepunt. Dan een blok feest met 'Hold on', die Rihanna-samenwerkingen en uiteindelijk weer de harde hiphop.