Het is halverwege de set als alles samenkomt en duidelijk wordt waarom Drake zo immens populair is. Vlak nadat hij de hele zaal de Meek Mill diss heeft laten scanderen – "Is this a world tour, or your girls tour?" –, verandert de Ziggo Dome in een groot feest waar iedereen staat de dansen op ‘Work’ en ‘Too Good’. Het beste is dat mannen Rihanna's teksten meezingen en vrouwen net zo hard de harde dissteksten meeschreeuwen. Het zijn de schijnbare tegenstellingen en het overbruggen daarvan waarin Drake uitblinkt.

Die tegenstellingen zitten overal: tussen het switchen tussen zingen en rappen. Tussen de typische hiphop-opschepperij en voor Drake zo kenmerkende onzekerheid en het zelfmedelijden. Tussen keiharde moshpits en smooth dansende stelletjes. Ze vormen de rode draad door de hele set. Tuurlijk, als hij opkomt zet hij zich meteen neer als de grote man. Met een hoop vuurwerk en vlammenwerpers opent hij met 'Still Here' en 'Started From the Bottom': tracks waarin hij zijn eigen grootsheid benoemt. Daarna komt een blokje onzekerheid, met ‘Keep the Family Close’ als hoogtepunt. Dan een blok feest met 'Hold on', die Rihanna-samenwerkingen en uiteindelijk weer de harde hiphop.

De hele show bevestigt Drake’s status van superster. Sterker nog, die is al duidelijk voordat je de Ziggo Dome binnenstapt. Al in de rij is de nerveuze spanning voelbaar die bij dergelijke concerten hoort. Gastjes die te jong zijn voor de bar drinken snel hun meegebrachte drank op, meisjes gillen om het gerucht dat ook Jonna Fraser in de rij staat. Een groepje van buiten Amsterdam is zo gefocust op de ingang dat ze pas na een half uur opvalt dat ze voor de Arena staan. 

Nog zoiets waarin je merkt waar Drake nu staat: de show zelf. Schijnbaar vond hij de productie zo belangrijk dat hij de vier shows in Nederland twee keer verzette. Met tweehonderd man werd de show in elkaar gezet. Niet goedkoop, en dat uitstellen al helemaal niet. Het resulteert in een enorm LED-scherm dat de achterwand vult, bewegende podiumdelen, een constante stroom van vuurwerk en vlammenwerpers, een enorme zon die in het midden van de zaal wordt opgeblazen. En dan hangen er boven de zaal ook nog een paar honderd lampen die afzonderlijk omhoog en omlaag kunnen, zodat ze patronen kunnen vormen. Als je nog twijfelde dat hiphop tegenwoordig pop is, dan is het met deze overdadige aankleding wel duidelijk.

Er zijn meer dingen die bevestigen dat Drake, meer nog dan de grootste hiphopper, vooral gezien moet worden als grote popster. Meer dan veel andere rappers gaat hij uitvoerig de interactie aan met het publiek. Hij legt de show stil, spreekt fans persoonlijk aan: ‘Jij daar op het balkon met het zwarte shirt, ik zie je wel. Thanks dat je er bent, man.' Hij is nogal een slijmbal, maar wel een die ermee weg komt. En zoals de Stones een halve band in de coulissen hebben staan als back-up, zo heeft Drake een tape met eigen vocals meelopen. Hij leunt er zelden volledig op en het is nergens storend. Maar het blijft lastig of zoiets nou gemakzucht is of juist professioneel.

Uiteindelijk gebeurt vanavond precies wat je hoopt: deze eerste Ziggo-show bevestigt de status van Drake. Op dit moment is er niemand die zo makkelijk schakelt tussen zang en rap, tussen over-emotioneel en keihard, van schuren op een zaterdagavond tot bezweet pits bouwen. En er is niemand die in ruim anderhalf uur zoveel recente hits kan laten horen. Genoeg reden om uit te kijken naar de shows die eind februari en eind maart nog komen, vooral omdat naar het schijnt zijn volgende mixtape dan uit is en Drake meer dan die ene nieuwe track die hij vanavond deed kan laten horen. Voor hij het podium af gaat fietst Drake er toch voor het eerst vanavond een moraal in: 'Kijk nog even goed om je heen hoeveel mensen van uiteenlopende afkomsten hier een goede avond hebben gehad. Dat is uiteindelijk het belangrijkst.' Suikerzoet en in deze show haast wat misplaatst, maar ach, de echte groten kunnen dat.