15. Reykjavíkurdætur wil naakt rondlopen
Hiphop, door vrouwen, met een enorm feministische boodschap. O, en dan ook nog met lompe eurodance beats. Ze hebben hun beste nineties-pak uit de kast getrokken, kronkelen over de grond en strooien met middelvingers.
Kijk: Reykjavíkurdætur in sessie

14. Goat Girl: de allercoolste
Er zitten slimme gitaarhooks onder de chaos, en bovenal zijn deze vier sleaze queens de allercoolste die je dit weekend op het podium gaat zien.
Luister: Country Sleaze

13. Headbangen en meeblèren met knappe knapen The Amazons
Megahit in de pocket, ruig genoeg voor die ene ouwe rocker, en verzorgd genoeg voor de H&M-meisjes.
Kijk: The Amazons in sessie
 

12. Sturm und Drangsal
Uitgekiende, wavey songs die zelfs het ergste muurbloempje aan het dansen krijgen.
Luister: Allan Align

11. Roosevelt doet het zonder hoge noten
Alleen maar hits die stuk voor stuk zijn gemaakt voor een indie disco-party.
Kijk: Roosevelt live bij 3voor12 Radio

10. Freaky gefröbel van Viagra Boys
Kijk, ik snap wel dat je Viagra Boys opzij had geschoven vanwege die achterlijke bandnaam. Iets met melige onderbroekenpunk, ofzo. Maar deze zeven Zweden hebben in werkelijkheid een heerlijk smerige groove punk sound, met twee drummers en een nogal overdreven grommende bas. Special spice vanavond in Vera is een sax, die de ene keer voor nog meer sub zorgt, de andere keer voor freaky gefröbel. Maar bovenal is er een zanger met vervaarlijke tattoo's over zijn hele lichaam (en heel groot: MUERTE op zijn sleutelbeenderen) die absurde teksten uitspuwt in spoken word vorm. (AdV)
Kijk: Viagra Boys in sessie

9. Tommy Cash: de allerleukste novelty-act van de avond 
Tjongejonge, wat doet Tommy Cash z’n best de gekste freakshow van Eurosonic te geven. Dat lukt best aardig: de weirdo uit Estland komt op in een schattig bloemenjurkje, heeft z’n beetje haar in een knotje gestoken en likt zijn vlassige snorretje terwijl hij, nou ja… Rapt? Krijst? En dat over nogal brute EDM-trap-producties die zo 2014 zijn dat ze al bijna oldschool te noemen zijn. Die Antwoord op z’n Ests, zeg maar, dankzij een nogal bedenkelijke viral video die breed werd opgepikt. Tommy Cash is de allerleukste novelty-act van de avond, maar die titel ontstijgt-ie tegelijkertijd ook niet echt.
Luister: Winaloto

8. Bonzai maakt zich op voor Lowlands
Als achtergrondzangeres van Naomi en vocalist bij Mura Massa zijn we Bonzai al eens tegen gekomen. Maar dat ze zoveel coolheid met zich meebrengen in Simplon is alsnog een verrassing. Producties die enorm Brits klinken dankzij junglebreaks en kraakheldere maar donderende dubstep bassen. Drie gasten nemen dat deel voor hun rekening, zodat zijzelf alle ruimte heeft om het hele podium te gebruiken. Wild dansend, het ene moment rappend als Missy Elliot in haar hoogtijdagen, dan weer smooth en verleidelijk zingend. En alles met een schaamteloze zelfverzekerdheid. Alles is in huis om de plafonds op Pitch of de X-Ray op Lowlands te laten druipen van het zweet. (RHH)
Luister: Where Are U Now

7. Accordeonvirtuoos Mario Batkovic laat zijn instrument kreunen en kraken
Een accordeon op Eurosonic! Dat moet wel om zo'n bloedirritante folkpunkband gaan, toch? Of een malle Ierse songwriter, misschien? Neen, de Bosnisch-Zwitserse Mario Batkovic is een virtuoze accordeonist die eerder al op Le Guess Who? stond en binnenkort terugkomt voor Grasnapolsky. Hij laat in het bovenzaaltje van het Grand Theatre zijn instrument kreunen en kraken als een driemaster op volle zee. Je gelooft nooit wat voor geluiden hij eruit haalt: steeds dieper grommende klanken, dan weer serene ijle motiefjes die vliegensvlug heen en weer schieten en percussieve patronen. Zijn minimalistisch-klassieke composities hebben iets dieptriests. Misschien ook omdat hij er zo'n getergd, doorleefd gezicht bij trekt en zijn hoofd soms laat schokken alsof hij een beroerte krijgt. Hoewel de soundcheck van de volgende band al veel te goed hoorbaar is, is het een prachtige, onverwacht ontroerende show. (TP)
Kijk: Mario Batkovic in sessie

6. EKKAH: Luchtig, verrassend en goed!
Wat een verademing dat EKKAH: twee stereotype Engelse meisjes, maar van een totaal andere soort. De één het type pittig-met-zwarte-pony, de ander blond in glitter-hotpants en 80’s secretaresse-colbertje. Ze worden gesteund door een drummer die weet hoe je discoklappen uitdeelt en een bassist die zijn vingers heerlijk vettig over zijn hele hals laat glijden. Die blonde heeft stiekem ook nog een lekkere rauwe sax solo in de vingers, en zingen doen ze allebei een stuk trefzekerder dan Wyvern Lingo een uurtje eerder. En dat hadden we toch anderso verwacht. Ze hebben verrassend veel sterke discopopsongs op hun repertoire. Luchtig en goed voor een grote glimlach.
Luister: Can't Give Up

5. Op de kaart: Death Alley
Het is in Vera aan het eind van de avond zo schoon dat je er van de grond kunt eten. Of een gevallen contactlens terug in je oog kunt stoppen. Niet natuurlijk. Maar het gebeurt wel. Dat laatste dan. Op het podium staat Death Alley zijn klassieke hardrock boogie te raggen. Die willen zichzelf definitief internationaal op de kaart zetten. Zeker, heel Death Alley is gegroeid. Er staat een onweerstaanbare classic rock 'n roll band te spelen op de plek waar het hoort: Vera. Maar het is vooral Oeds die hier staat te bewijzen dat ie de beste gitarist van Nederland is. Overdreven? Echt, kom een keer kijken, en dan vooral vooraan als ie zijn eigen Maggot Brain staat te spelen als een bovennatuurlijk roofdier. Het komt uit zijn tenen en toch is het immens beheerst. Echt heel knap en van internationale allure. (AdV)
Kijk: Death Alley in sessie

4. De geloofwaardige grandeur van Thomas Azier
Je zou kunnen betogen dat de muziek van Thomas Azier grenst aan grootheidswaan. De enorme, galmende popsongs overstijgen zijn status als artiest, en überhaupt dat van de bescheiden mens. Maar Azier vertrok natuurlijk niet naar Berlijn en Parijs om in de pas te lopen. Wat zijn grootse gebaren toch draagbaar maakt, is een fundamentele kwetsbaarheid die in zijn songs en zijn performance ligt. 'I got it down, I figured it out,' zingt hij, het vraagteken in zijn dictie. De show vanavond in de 3FM Stage is pas de tweede met het materiaal van zijn tweede album, dat hij maakte met vooral zijn broer Isa, die zenuwachtig in de kou bij de geluidsman staat. Maar zijn zenuwen zijn onterecht, want Azier laat hier een heel volwassen set zien met een volledige band en doordacht lichtplan. Thomas Azier past in al zijn grandeur in de behoefte aan grootse maar geloofwaardige popmuziek. Hij sluit zijn set met een modern chanson genaamd 'Babylon' waar we nog veel van gaan horen. (AdV)
Luister: Talk to Me

3. Anna Meredith werkt als een gek
De muziek van Anna Meredith is op papier een ontzettend slecht idee. Gooi de lompe misthoorns en ratelende hi-hats van Hudson Mohawke in de blender met een gitarist die óf Steve Reich-patroontjes priegelt óf een Steve Vai solo overal door heen gooit, een op hol geslagen klarinet, een tuba in plaats van bas en dan constant overschakelend van avant-garde naar stampende dance, om vervolgens weer een Broken Social Scene-achtige uitzinnige poptrack er door heen te gooien. Denk je dat even in. Niet om aan te horen toch? Integendeel. Geen idee hoe dit kan, maar het werkt als een gek. Voor de dansende meisjes vooraan, zichzelf te serieus nemende snobs daarachter en voor de rest in het uitpuilende Grand Theatre. Non-stop juichen. (RHH)
Luister: Taken

2. The Moonlandingz op een andre planeet
Krautabillyfreakrockpsychblues. Begrijp je wel? Nee? Het is je vergeven als je net terugkomt van The Moonlandingz in Vera. De vijfkoppige band is een zijproject van Fat White Familys Lias Saoudi die natuurlijk ook hier de show steelt. Getooid in niet meer dan een glitterstring en gele poncho, gooit de Engelsman achteloos een biertje het publiek in, op zijn buik swastikas getekend, op zijn voorhoofd 'LEAVE'. Zijn geslachtsdeel blijft in het broekje, zijn stem perst hij er des te meer uit. Vera wordt overladen met een barrage aan ijzersterke songs boordevol goede melodieën, doordrenkt in reverb. De prettige vervreemding is compleet met mantra's als 'every man has a gloryhole', The Moonlandingz zijn geland en laat ze alsjeblieft voorlopig niet terugkeren naar hun eigen planeet. (BvD)
Luister: Black Hanz

1. Declan McKenna komt precies op het juiste moment
Achttien is hij pas net. En hij heeft het geluk aan zijn broek hangen. Precies op het juiste moment komt de Engelsman Declan McKenna met zijn maatschappijkritische indiepop. BBC List of 2017, Megahit met 'Isombard'. Wat betref zijn liveband: een beetje zoeken is het, een paar nummers rammelen nog. Maar het publiek in de Vrijdag is blij dat ze hype van het moment live kunnen zien, de rijen buiten zijn enorm. Grootste troef zijn de vrolijke indieliedjes waar de toetsenpartijen verneukeratief slim in elkaar zitten. Hij heeft een paar frisse en geweldig spelende meisjes in zijn band, maar de grootste blikvanger is hij toch echt zelf. Zelden zie je een zo'n jong gastje zo zelfverzekerd op het podium staan, met de kwaliteit een mooi af popliedje te bouwen én dat lichtjes te verstoren. Deze jongen is er klaar voor. 
Kijk terug: Declan McKenna in sessie