HET CONCERT:
Vintage Trouble, Pinkpop 3FM Stage, zondag 12 juni 2016
Pinkpop: Vintage Trouble doet precies wat het belooft
… en absoluut niet meer dan dat
‘Het is nog een beetje vroeg voor al deze smerige songs. Maar jullie zijn er in elk geval al nat genoeg voor.' Ty Taylor van Vintage Trouble heeft wel voor hetere vuren gestaan dan dit buitje op Pinkpop. Al snel zijn alle bezoekers de regen vergeten door Taylor, die het festival volledig op stelten zet.
DE ACT:
Rhythm & blues-band uit Californië die zo ongeveer halverwege de vorige eeuw gestopt is om nieuwe invloeden op te doen. Chuck Berry, Otis Redding, het zit er allemaal in. Frontman Ty Taylor maakt naast de band veel muziek voor televisieseries. De serie Vinyl bijvoorbeeld gezien? Dat liedje ‘Cha Cha Twist’ dat Lester Grimes – de getroubleerde bluesman in de serie – zingt, is dus eigenlijk van Taylor.
HET NUMMER:
‘Blues Hand Me Down’, vandaag al als tweede gespeeld. Niet dat die song nu zo veel origineler is dan de rest van het repertoire, maar het is in elk geval een stuk steviger en heeft zowaar een goed, catchy refrein (daar ontbreekt het bij de rest van de songs nogal aan). Vooral daardoor is ‘Blues Hand Me Down’ een heel prima opwarmer voor de festivalgangers, die een beetje beteuterd staan te kijken in hun poncho’s.
HET MOMENT:
… maar daar krijgen ze niet de kans voor van Taylor, die zich ontpopt tot een publieksmenner pur sang. Al snel heeft hij het totaal verregende veld omgetoverd tot een sfeervolle kerk waar The Lord uitbundig wordt vereerd. ‘Yes, I’m with you!’ moet iedereen schreeuwen, en ‘Bring it on, son!’ Tijdens ‘Run Like The River’, een stompende bluesrocker, duikt hij het publiek in en loopt naar de front of house, waar hij het laatste stuk zingt. Daarna crowdsurft hij over de handen van het inmiddels uitzinnige publiek weer terug naar het podium. Gouden moment.
WAT VERDER OPVIEL:
Taylor moet het wel echt helemaal in zijn eentje doen: zijn band blinkt vooral uit in onopvallendheid. Maar ze spelen de songs smerig genoeg, vooral de gitarist als hij zijn slide erbij pakt.
HET PUBLIEK:
Niet de makkelijkste spot: Vintage Trouble begint nét op het hoogtepunt van de eerste serieuze bui van Pinkpop 2016. Maar laat het maar aan Taylor over om het chagrijn meteen weg te nemen bij het publiek. Al snel vreten ze alles wat hij doet: koortje, wave, sitdown… Een belangrijke reden daarvoor is dat Taylor niet te beroerd is de halve show op de frontstage door te brengen en al snel net zo doorweekt is als zijn discipelen.
HET OORDEEL:
De vier leden van Vintage Trouble lijken weggelopen uit een reclame van een ouderwetse barbier, van het soort waar je alleen als man mag komen en een glas whisky in je klauwen krijgt bij binnenkomst. Zelf hebben ze er gezien de naam duidelijk maling aan dat ze niet meer doen dan een R&B-revival, met liedjes die nergens bij die van de grote voorbeelden in de buurt komen. Vintage Trouble doet precies wat het belooft. Maar dan ook echt precies. Het nummer ‘Pelvis Pusher’ is bijvoorbeeld simpelweg een vehikel voor Taylor om… nou ja, dat te doen. Zelfs St. Paul & The Broken Bones even verderop in de tent is oorspronkelijker dan Vintage Trouble. Maar wie maalt erom, als je een uur lang die geweldige showman als Ty Taylor in actie ziet, en bovendien de zon alsnog doorbreekt?