HET CONCERT:
Kygo, Pinkpop Mainstage, zondag 12 juni 2016
Pinkpop: Kygo laat de regen de show stelen
Tropische house in de modder
Een dj op het hoofdpodium? Da’s een unicum. Oh maar wacht eens even, de Noor Kygo, pionier van de tropical house, sleept zijn synthesizers mee op het podium en speelt alleen eigen werk, een heuse live-set. Maar hoe werkt de lome dance-pop ook op een drassig megaveld?
DE ACT:
Met zijn petje achterstevoren en dat halflange haar is het net Avicii die hier op het podium staat. De Zweed, die hier vorig jaar stond, is overduidelijk een wegbereider voor de radiovriendelijke dance van Kygo. Hij is de troonopvolger. Sinds anderhalf jaar regeert de sound van Kygo de internationale radio.
HET NUMMER:
Wat is die sound dan? De twee grootste hits aan het eind van de set vormen de blauwdruk voor eigenlijk alle nummers: een uplifting pianolijntje, een opvallend trage beat, dan een vocalist die met heel veel lucht zingt over iets semi-serieus, en als klap op de vuurpijl een panfluit-achtig synthgeluid. Of beter: als klap op het CO2-kanon, want dat gaat aan bij letterlijk elke drop. Maar dansen kun je eigenlijk niet op Kygo’s fluffige danspop. Een meter of honderd van het podium staan twee vrouwen met hun knieën te hupsen in een flinke modderpoel op het enige echt goede nummer dat Kygo heeft: 'Stole The Show'. Lekker melancholiek: het zit erop, het gordijn gaat voor ons vallen, maar gelukkig hebben we de show gestolen.
HET MOMENT:
Daarna komt ook nog 'Firestone', die andere wereldhit, voorzien van een tergend lang en kitscherig intro achter de vleugel. Het is net alsof 'ie het live zit te spelen. Want nee, daar geloven we niks van, dat 'ie echt speelt. Hij klimt weer naar boven terwijl de elektronische versie van 'Firestone' al ingestart wordt. Gelukkig is 'ie precies op tijd boven om daar de panfluit-synth weer te beroeren. Werkelijk geen noot is anders dan de plaat. Zelden zo’n wassen neus gezien als zogenaamd live-optreden.
HET PUBLIEK:
Er wordt een beetje gedanst, maar het lukt natuurlijk niet echt, want daarvoor is het allemaal te traag en te eenvormig.
HET OORDEEL:
Kygo’s sound is een schot in de roos voor op de radio, en dat zij hem gegund. Maar niet alles dat glittert is ook daadwerkelijk goud. Na die twee, drie sterke liedjes is hij alleen maar aan het kopiëren geslagen, en dat is doodvermoeiend. Elke keer dezelfde beat, elke keer die slappe piano, en net als je denkt dat je het ergste hebt gehad komt ook nog Tom Odell zijn huilerige bijdrage live doen. En dat ook nog eens gebracht met een niksige fopset vol misplaatste EDM-cliches en een paar palmbomenvisuals. Alleen al dat veel te grote LED-scherm waarachter de dj totaal verdwijnt, fantasieloser wordt het niet. Dat kun je Kygo nog het meest van alles kwalijk nemen: dat zijn liedjes traag en warmbloedig zijn is juist hun kracht, maar hij speelt dat live totaal verkeerd uit. Wat we hier zien is het aller slapste dat de dancewereld op het moment te bieden heeft.