HET CONCERT:
Bring Me The Horizon, Pinkpop 3FM Stage, zondag 12 juni 2016
Pinkpop: Bring Me The Horizon voelt je pijn
en krijgt iedereen aan het moshen
De vleesdraaikolk van De Staat wordt in grootte niet overtroffen, maar in de moshpit van Bring Me The Horizon gaat het er minstens zo lomp aan toe. Zo hoort het natuurlijk ook bij een metalcoreband als deze. En vergis je niet: een melodieus popliedje hebben ze ook in de vingers. Hoe blijven ze live overeind?
DE ACT:
Metalcoreband uit Engeland, poppy genoeg om Linkin Park (check ook een geslaagde mash-up) achterna te gaan met hits als ‘Throne’. En emo genoeg om hele volksstammen getroubleerde middelbare scholieren met spikes en zwarte T-shirts naar Pinkpop te trekken.
HET NUMMER:
Absoluut ‘Throne’. De moshpits en wall of deaths zijn op dat punt al niet meer bij te houden, maar het publiek laadt zich nóg een keer op voor de grootste hit die Bring Me The Horizon in huis heeft. Echt zo’n song waar je de nare omschrijving ‘slim liedje’ op kunt loslaten. Het rockt hard, heeft wat rustiger coupletten en een oersterk refrein met ultiem meezingbaar oooooooh-achtergrondzang.
HET MOMENT:
Tijdens ‘Avalanche’, het vierde nummer, wordt het definitief duidelijk: de helft van de zang komt van de tape! Frontman Oliver Sykes richt zich met overgave op de schreeuwzang, de toetsenist pakt een deel op, maar dat is echt lang niet alles wat we horen. Maar ja, als Kygo het mag, waarom dan Bring Me The Horizon niet? Rockpurisme is immers ook iets voor de vorige eeuw.
WAT VERDER OPVIEL:
Sykes is niet snel tevreden, hij blijft het publiek maar uitdagen. ‘Noem je dat een moshpit? Dat is toch geen moshpit!’ Het publiek doet gewillig mee, laat de pits wel geregeld uitdoven, maar dat komt ook door de rustigere stukken in de muziek – zo’n song als ‘Sleepwalking’ is eigenlijk te langzaam voor een goede moshpit. Ballade ‘Follow You’ werkt dan wel weer heel goed.
HET PUBLIEK:
De die-hards vooraan doen toch wel heel goed hun best, en krijgen gaandeweg steeds meer verdiende shout-outs van Sykes. Opvallend hoeveel mensen zich aan het begin laten wegjagen door de bui, maar des te meer ruimte om lekker te moshen. Overigens gaat het er lomp maar vriendschappelijk aan toe, zoals het hoort.
HET OORDEEL:
‘Dit nummer gaat over depressie’, ‘Deze is voor iedereen die heel veel pijn is gedaan door zijn beste vrienden’: Sykes weet het goed te verkopen. De band zet het nummer ‘True Friends’ in, een slepende rocker met dramatische strijkers (live gedaan door de toetsenist) met ‘true friends stab you in the front’ als punchline van het refrein. Het is makkelijk voorstelbaar hoe je als alto op het schoolplein als een blok valt voor Bring Me The Horizon. Maar een heel overtuigende liveband is het niet, alle CO2-kanonnen die ze meegesjouwd hebben ten spijt.