HET CONCERT:
Parquet Courts, Pinkpop Main Stage, zaterdag 11 juni 2016
Pinkpop: Dwars Parquet Courts trekt zich nergens iets van aan
En dat kon Pinkpop wel even gebruiken
Onder de bloggers is Parquet Courts al drie albums lang hot. Maar reizen al die indiekids ook af naar Landgraaf? Of reizen alle Rammstein-fans van het hoofdpodium naar Stage 4 om zich te laten verrassen?
DE ACT:
Parquet Courts bestond nog niet eens heel lang toen ze in 2011 met hun geprezen debuutalbum kwamen. Misschien is dat juist hun kracht. Rauwe postpunk, niet geremd door artistieke pretenties. Gewoon zo snel mogelijk een idee in een liedje persen en dan weer door naar de volgende track. Dat een keer of elf, en er is weer een album af. Zo simpel is het natuurlijk niet, maar zo direct klinkt het allemaal wel.
HET NUMMER:
Gedurende de set Lijken ze elkaar steeds wat meer op te fokken. De tweede zanger komt steeds iets minder nonchalant over, de drummer raakt ze beter, de bassist ramt wat harder. In slotnummer 'Black and White' komt dat allemaal samen, en schroeven ze het tempo in het nummer zelf ook verder en verder op. En net op het moment dat je echt denkt dat het gebeurt, is het klaar.
HET MOMENT:
Na drie nummers kijkt zanger Andrew Savage al het publiek in. 'Hey, als jullie je vervelen; daar zijn de winkels, daar kun je ook heen.' De mannen hebben best door dat ze hier een beetje misplaatst staan. En het interesseert ze werkelijk helemaal niks. Die halflege Stage 4 mag best nog leger hoor.
HET PUBLIEK:
Er zijn niet echt veel mensen in Stage 4. Best weinig zelfs. En er lopen ook behoorlijk wat mensen weg. Maar ach, dat hoort ook wel een beetje bij zo'n band als deze.
HET OORDEEL:
Slecht geluid, een lege tent, ietwat ongelukkige boeking, een net te nonchalant begin, een zanger die nog even een deel van het publiek wegstuurt, contant ongemakkelijk over het publiek heen kijkt en elke zin gekweld uit zijn tenen moet trekken. En tóch was het goed. Eindelijk schuurt er iets op de goede manier. Geen eindeloos doorgesproken show, geen enorme productie, geen matchende outfits. Gewoon vier lelijke gasten op een podium, die staan te zweten en ploeteren en naarmate de set vordert steeds feller worden. Daarbovenop hebben ze ondertussen bijna alleen maar goede songs. De ene keer bijtend, de andere keer verveeld, soms woedend, en af en toe zelfs met bijna iritant scheve riffs. Zodra de laatste noot gespeeld is, direct van het podium aflopen. De tourbus in naar de volgende show.