HET CONCERT:
Matt Simons, Pinkpop Brand Bier Stage, zaterdag 11 juni 2016
Matt Simons zingt ook Pinkpop in een coma
GTST brak Amerikaanse singer-softwriter in Nederland
De Amerikaanse troubadour Matt Simons heeft een bijzondere band met Nederland, al sinds Bing in coma raakte onder het toeziend oog van Janine en Rikki. Een nogal emotioneel momentje, waardoor de singer-softwriter ook drie jaar later de tent nog ramvol trekt.
DE ACT:
Sorry, had je even gemist dat Bing in een coma was beland? Dan kijk je zeker zelden naar GTST? ‘With You’ van Matt Simons belandde in 2013 plotseling onder een schokkende sleutelscène van de oer-Hollandsche soap. Het nummer, een nogal droevig fluisterliedje à la David Gray, sloeg aan in Nederland en werd een plotse hit. Sindsdien is Simons niet meer weg te slaan uit ons landje: hij bracht met Marco Borsato een liedje over euthanasie uit (hij speelt het vandaag in z’n eentje), deed een flink stel clubtours en staat vandaag zelfs met een stel Nederlandse sessiemuzikanten op het podium. Zelf zit hij behoorlijk gedwee achter zijn piano, met rijmelarij die zelfs de simpelste tiener kan begrijpen: ‘Hate to see you cry, today we say goodbye.’ Even later: ‘Dit is een van mijn liedjes over sterven, ik weet ook niet waarom die zo aanslaan in Nederland.'
HET NUMMER:
Af en toe masseert Simons de traanklieren zo heftig dat je er een beetje misselijk van kunt worden. Tussen al die droefheid is slotnummer 'Catch & Release' een nogal vrolijke noot. Ook dat nummer werd eerst een hit in ons land, waarna het Nederlandse dj-duo Deepend er een remix van maakte die ook een Europese monsterhit werd. Simons begint hem vandaag in z’n eentje, ukelele in de hand en een glimlach van oor tot oor. Al gauw valt tóch die beat in. Het klinkt als Coldplay anno Parachutes in de minst geïnspireerde deephouse-remix, maar is tenminste een lekker opzwepend einde.
HET MOMENT:
‘Opzwepen, dat is sowieso wel een goed idee,' lijkt Simons te hebben gedacht. Hij pakt al gauw een saxofoon ter hand (!) voor een extreem gedweeë solo die dan ook nog eens overgaat in een bijzonder suffe versie van 'Sweet Home Alabama'. Richting het einde van de set komt er ook nog eens een gezichtsloze gitaarsolo. En dan een bassolo. Oh god, ze gaan toch niet het hele rondje af? Jawel, inclusief saxofoonsolo, toetsensolo en een slaapverwekkende drumsolo. Het is bijna knap hoe nietszeggend dit is.
WAT VERDER OPVIEL:
Maar wacht: wanneer hij de band voorstelt, blijkt het Joost Kroon op drums te zijn. Joost Kroon, de drummer die gerust in Slayer-shirt komt aankakken wanneer hij met Benjamin Herman in een sjieke jazztent speelt en ook bij Kane (!) keihard rockte. Het is toch een misdaad om die man zo saai te laten spelen.
HET PUBLIEK:
Een forse man met Rammstein-shirt – meegesleept door z'n vrouw? - staat een potje ontzettend te balen. Een meisje naast hem draagt een Will and the People-tasje (nog zo’n band die het vooral in Nederland heeft gemaakt). Aanvankelijk puilt de tent uit van de enthousiaste fans, die halverwege de set allemaal met tranen in de ogen 'With You' meeneuriën. Daarna druipen veel van hen toch af.
HET OORDEEL:
De sound klopt, Matt Simons is een sympathieke gast bovendien, maar dit is ook zo saai en middle of the road dat je er spontaan van in een coma zou belanden. Dat hebben ze bij GTST dan wel weer goed gezien.