HET CONCERT:
Imelda May, Pinkpop 3FM Stage, zaterdag 11 juni 2016

DE ACT:
Een zwarte netpanty, rockabilly kapsel dat zo uit een magazine uit de jaren vijftig is gekopieerd en een frontvrouw die vol vuur op het podium staat. Imelda May brengt je terug in de tijd met haar combinatie van rock-'n-roll, rhythm & blues en rockabilly. De zangeres reist al sinds 2009 de wereld over als ambassadrice van oude genres. Binnenkort komt haar nieuwe album uit, maar op Pinkpop doet ze het voor de laatste keer met het oude materiaal. Imelda May valt in de categorie podiumtijgers en pakt het publiek met gemak in. Doet ze dat ook op de zaterdag middag van Pinkpop?

HET NUMMER:
Net over de helft van haar set gooien May en haar band er een echte bluesklassieker in. 'Spoonful' dat in 1960 werd geschreven door Howlin' Wolf en sindsdien door zo'n beetje iedere bluesband gespeeld wordt. Tijdens het nummer komt vooral naar voren wat een ongekend bereik Mays stem heeft. Van hard, hoog met een smerige ruis – iets dat in dit genre heel positief opgevat mag worden – tot zacht, warm en ingetogen. Geen enkele noot wordt gemist. De Ier gooit alles in de strijd en dat pakt goed uit, want na 'Spoonful' dit begint het publiek langzaam weer tot leven te komen na een lange festivalnacht.

HET MOMENT:
Toch wel het einde van de show. Tijdens het laatste nummers 'Johnny Got A Boom Boom' krijgen alle bandleden nog even een momentje om te soleren. Zowel voor het publiek als de muzikanten het hoogtepunt van de show. Imelda May heeft haar show zo gestructureerd dat het begint met het langzamere werk en eindigt met uptempo rock-'n-rolltracks. Op die manier lijkt het op het begin niet helemaal te werken, maar na het laatste nummer weet iedereen wel dat je niet om de stem en strakke band van Imelda May heen kunt.

HET PUBLIEK:
De meeste mensen moeten nog een beetje bijkomen van de gisteravond. Zeker in het begin is er weinig tot geen response vanaf het veld voor de 3FM Stage, op een enkele uitgeslapen vijftigplusser na dan. Toch gaat de sfeer flink omhoog naar mate de band het tempo opschroeft. Het publiek staat heerlijk te genieten van de kunsten van de band, maar op een viermansmoshpit van een paar brakke Rammsteinfans na is er nog weinig beweging in te krijgen op deze vroege middag.

HET OORDEEL:
Over het optreden van Imelda May is gewoonweg een goede rock-'n-rollshow te noemen, maar heel spectaculair is het dan weer niet. De band kiest ervoor om rustig te beginnen en knallend te eindigen. In dat opzicht is het de juiste band, met het perfecte reportoire op het juiste moment. Een bandje om lekker op te laden voor de lange dag die gaat komen. De band van Imelda May excelleert in het geven van solo's. Van de gitarist die af en toe de trompet oppakt voor een strakke solo tot de contrabassist die zijn vingers rood plukt op de snaren van zijn bas. En dan natuurlijk de ongelooflijk zuivere stem van de zangeres die elke noot met gemak raakt. Een combinatie die goed gewaardeerd wordt en May wordt dan ook uitgezwaaid met een ietwat slaperig, maar welverdiend applaus.