HET CONCERT:
Bastille, Pinkpop Main Stage, vrijdag 10 juni 2016
Pinkpop: Zonder wrijving geen glans, laat Bastille zien
Aardige jongens, goede pakjes, hits: soms is het niet genoeg
Bastille luidt de avond in in Landgraaf. De zon zakt langzaam, de Chili Peppers-fans, die zich zodra de poorten openden al vooraan verdrongen, krijgen gezelschap van een frisse lichting publiek. Voornamelijk vrouwelijk, als je de beelden op de schermen mag geloven.
DE ACT:
Het Engelse Bastille maakt van die pop die het goed doet op de radio. Een heel, heel klein beetje dance, grootse drums (hey, hallo floor tom), en refreinen die jong en oud mee kunnen zingen. Ook bij de eerste keer luisteren. Twee jaar terug stonden ze al op het 3FM Stage, in de tussen tijd verkochten ze de HMH uit, stonden ze op Lowlands en komende zomer komen ze met een nieuw album. Logisch dat ze doorgegroeid zijn naar het hoofdpodium.
HET NUMMER:
Nog steeds 'Pompeii' natuurlijk. Je kunt er alles van vinden, scheld gerust, maar dit is wel echt een gouden hit.
WAT VERDER OPVIEL:
Veel gepolijster dan Bastille krijg je het niet. Keurig één keer per week naar de kapper, lekker de kuif bijpunten, kekke zwarte pakjes precies zo weinig gewassen dat ze nog écht zwart zijn, puppy-ogen, elke dag de moeder en partner bellen. Gewoon hele lieve jongens waar weinig op valt aan te merken. Dat hebben ze zelf ook ingezien. Het moest een randje krijgen, iets rauws. Betonnen details dus. Een betonnen blokje waar de zanger op kan staan, een betonnen plateautje voor de drummer en ach kom, betonkleurige randen rond de led-schermen. Helemaal afgestyled en net zo rauw als een H&M-broek die je koopt met de gaten er al in.
HET PUBLIEK:
Meisjes met tranen in de ogen en spandoekjes in de handen, jongens die alles kunnen meezingen en iets oudere mensen die zich verbazen over hoeveel ze ongemerkt van de band kennen. Bastille is ondertussen écht groot aan het worden in Nederland.
HET OORDEEL:
Je zou haast denken dat er niks op Bastille is aan te merken. Aardige en knappe boys in semi-hippe pakjes, een catchy sound, ondertussen best wat hits op de setlist, wat woordjes Nederlands, een paar nieuwe nummers, ga zo maar door. Maar man, het is toch best dun allemaal he? Waar luisteren we nou eigenlijk naar? Wat is dit, en wat moeten we er mee? Je zou er echt bijna intrappen, maar het is toch echt te kleurloos om te beklijven. Zonder wrijving geen glans, het blijkt maar weer eens. Zat er maar een randje ergens, want Bastille glijdt zo soepel naar binnen, dat je het niet eens merkt. Schouders ophalen, en weer door. Helemaal niet erg, maar pop kan gelukkig ook veel meer zijn.