Het concert: The Neighbourhood, Lowlands Heineken, zondag 21 augustus 2016

Het gezelschap uit Californie doet er alles aan om een bepaald beeld neer te zetten. Zo doet de zanger er alles aan mysterieus over te komen. Haren voor de ogen, shirtloos en een hoop tatoeages. Die schril afsteken tegen zijn bleke huid, uitvergroot op de zwart-wit schermen naast het podium. Om het nog eens extra spannend te maken, versta je werkelijk niks van wat hij zingt. Hij murmelt zijn teksten, monotoon. Als er dan een enkele keer echt even een uitgesproken melodie volgt, is het vals. Het klinkt vrijwel constant als iemand die hard moet huilen en daardoor zich zelf niet meer verstaanbaar kan maken. Het helpt ook niet dat ie een beetje slist. Dit is al met al emo op een totaal nieuw niveau.

Maar het was toch zeker niet alsof hij alleen maar klonk alsof de tranen over zijn wangen biggelden?
Toch wel. Nou ja, tegen het eind gooit hij er op eens wat geluiden uit die wat op een meeuw lijken. Geen idee waarom, maar het voelt in elk geval als een afwisseling. Als afsluiter wordt opeens de autotune uit de kast getrokken en wordt opeens een klein uitstapje naar hiphop gemaakt. Zou dat monotone gemompel in de andere nummers dan moeten doorgaan voor rap?

Dat zou heel vreemd zijn, toch?
Inderdaad, laten we het er maar gewoon op houden dat de zanger zijn eigen beperkingen kent. Deels. De set heeft verder ook niets met hiphop te maken. Het is gewoon weeë indie rock, met liedjes die zo zwak zijn dat je ze nauwelijks herkent als liedjes.

Is er dan echt niets goeds?
Nou, als de show voorbij is en je kijkt achterom, valt op dat de tent voor driekwart leeg is. Een hele geruststelling. Weinig mensen trappen hier in.