“Het was wel even wennen, hoor”, lacht frontman Melle Dielesen. Afgelopen zaterdag trad zijn band Mozes and the Firstborn voor het eerst sinds lange tijd weer op, als verrassing in het voorprogramma van together PANGEA in Effenaar in thuisstad Eindhoven. “Nieuwe liedjes presenteren voor je lievelingspubliek, dat is toch wel het moeilijkste wat je kunt doen. Dat hoort een beetje onwennig te voelen, toch?”

In 2013 bracht de Eindhovense band Mozes and the Firstborn een titelloos debuutalbum uit vol met supercatchy en opruiende garagerock. Ze werden op het schild gehesen door het hippe Amerikaanse cassette-label Burger Records en tourden een meerdere malen succesvol door de VS en Europa. Nu is er eindelijk nieuw werk van de band: de Power Ranger-EP verschijnt vrijdag in aanloop naar een Europese tour met Together PANGEA, waarin wat meer wordt geflirt met nineties powerpop a la The Lemonheads, The Posies en Mikal Cronin. Dielesen: “Dat was geen bewuste keuze, het voelt heel natuurlijk voor ons. Op ons debuutalbum lagen de sixties iets meer op de loer, maar mijn favoriete bands komen uit de nineties: Guided by Voices, Sebadoh en Nirvana.”

Tekstueel vormt de EP behoorlijk zware kost: opener en eerste single Nowhere Bound gaat over een existentiële crisis waarin Dielesen zich afvraagt waarom een mens monogaam moet zijn, of ’s ochtends vroeg opstaan om een rondje te gaan hardlopen, over alcoholgebruik en zelfs massamoord en diefstal. Dielesen: “Het is grappig bedoeld, maar ook wel heftig, hè? Ik heb wel echt een tijdje gehad dat ik het niet meer wist en met mijn handen in het haar zat. Ik stond op een punt in mijn leven dat ik dacht: ik ben net 25 jaar oud, ik heb een leuke band, maar is dít het dan? Ik had mijn gitaar al een tijdje niet in de hand gehad, toen ik ‘m er weer bij pakte was dit het eerste wat eruit kwam. Ik wist niet meer wat het leven nog te bieden had. Het was een pas op de plaats: wat heb ik gedaan met mijn leven en ben ik daar wel blij mee? Moet ik op zoek naar een soort godsdienst? Vroeg opstaan om te gaan rennen?”

Power Ranger, de titeltrack van de EP, is weer een reactie op dat nihilistische, aldus Dielesen. “Ik was vroeger wel een Power Ranger-fan, hoor. Ik heb wel even getwijfeld of die titel wel kon, maar waarom ook niet? Het is een liedje voor mezelf, een opsteker: wees je eigen Power Ranger. Maar ik kan het ook voor een goede vriend of een meisje of familie zingen. Het is heel positief bedoeld: ik ben er voor je. Het is heel erg gemakkelijk om negatief te zijn, ik vond het vet om deze boodschap te geven.”

En dan is er nog Justine, over een meisje dat op haar zestiende haar ouders verliest, diens schulden wil aflossen en uiteindelijk een tragische dood sterft, naar een tweetal boeken van Marquis de Sade over de zussen Justine en Juliette. Dielesen: “Hun ouders gaan dood, Justine gaat het goede pad op en Juliette besluit daarvan af te wijken. Bij Justine gaat alles compleet fout: ze blijft in god geloven, probeert alles goed te doen maar wordt genaaid door de wereld. Juliette maakt misbruikt van mensen en laat zich compleet gaan, om hoger op de maatschappelijke ladder te eindigen. Heel pessimistisch, dus. Het is hartstikke interessant, maar eigenlijk is het plot eigenlijk heel slecht en fucking voorspelbaar. Al dat leed, het gaat telkens een stap verder, en het is behoorlijk sadistisch en erotisch. Op een gegeven moment dacht ik wel: Marquis de Sade, het zal allemaal wel. Maar het leek me leuk om een liedje over te schrijven.“ 

Kortom: genoeg te verteren op de Power Ranger-EP, die vrijdag verschijnt en dan ook tijdelijk op de Luisterpaal is te horen. Het is een voorbode voor het tweede Mozes and the Firstborn-album dat gepland staat voor het najaar van 2016. De band speelt woensdagavond live in 3voor12 Radio en doet in maart een clubtour door Nederland.