Phil Tilli (ex-Moke) wierp zich op als manager en Matthijs van Duijvenbode produceert zijn aanstaande debuutalbums. Inderdaad, de man die Tim Knol en Douwe Bob ook al met ambachtelijke liedjes naar het grote publiek bracht. Zijn beste liedje speelt Max vandaag als laatst: 'Weak For Love', een venijnig britpopliedje met een oorwurm van een koortje en rockende outro. Staat als een huis, en Max schuifelt cool over het podium.

Kan ik m'n vader daar mee naartoe nemen?
Sterker nog, hij neemt jou waarschijnlijk mee, om riekend naar Hertog Jan te verkondigen dat 'zulke goede liedjes al decennia niet meer worden gemaakt, en die sound zo authentiek sixties is. Ze spelen zelfs op Orange- en Vox-versterkers!' Oké, pap.

Heel oubollig dus?
Tja, dat maffe jasje van de gitarist stonk vier decennia geleden waarschijnlijk ook al naar mottenballen, en dat is wel wat veel van het goede. Maar verder klinkt het verrassend fris, door die coole drumster die de songs een heerlijke schwung meegeeft met haar minimalistische kit, en vooral door Max zelf, die de liedjes met vuur in z'n ogen brengt. En met acts als Temples, Tame Impala en Foxygen mogen we de sixties weer hip noemen, toch?

Put Max Meser ook op zo’n psychedelische manier dat gouden tijdperk?
Nee joh, dit is veel te stoffig en traditioneel gespeeld. Maar vergis je niet, er staan vooraan twee hippe, piepjonge meisjes met opgeschoren haar alles mee te zingen. Echt supercool gaat Max Meser niet worden en het is eerder Radio 2,5 dan Pitchfork, maar geef hem het voordeel van de twijfel: dit wil je dadelijk wel op de zomerfestivals zien. En je kunt je vader meteen twee kaartjes cadeau doen zodra Meser z’n debuutalbum uitbrengt. Waarschijnlijk begin april.