Oceanen van shit komen voorbij, nachten zonder slaap en met heel veel bier. Frontman Chino Ayala weet wel met welke woorden hij zijn krankzinnige wereld wil schilderen. Hij gromt zelfs dat hij vroeger een alien was, en nu zo graag een vis zou zijn. De Volkskrant bombardeerde Indian Askin tot de meestbelovende act van 2016, wij namen de band op in onze 12van3voor12-talentenlijst. Dat alles is vooral gebaseerd op hun liedje 'Answer', waarin Chino een meisje probeert zover te praten de paling in zijn broek eens een aai te geven. Hoef ik niet bang te zijn, vraagt zij. Waarop hij die supercatchy hook kreunt: 'The answer is no.'

Hoeven we echt niet bang te zijn?
Valt mee, met z'n snorretje, borstelige bakkebaarden, zwarte jasje en leren puntschoenen is het al een hele coole kikker, maar zo angstaanjagend of mysterieus als lookalike Mauro Pawlowski nog niet.

Daar klinkt wat teleurstelling in door.
Hoogstens de eerste paar liedjes. Indian Askin drijft op prettig gestoorde gekte. Je ziet dat het erin zit, maar het duurt even voor het in volle glorie van het podium spuit. Met de woest groovende 'Really' en 'Answer' komt de paling uit de broek. Letterlijk: Alaya doet z'n riem af, om zichzelf ermee op te hangen, waarna z'n broek op zijn knieën zakt. Superstoer.

En hoe zat het met de bassiste zonder beha?
Lekker losjes.