The Great News is in feite de derde plaat, maar de tweede sinds gitarist Christoffer van Teijlingen en zanger David Achter de Molen in 2010 toetraden. Met de move naar V2 (en na dat akoestische Unstached album) hebben de Utrechtse rockers niet bepaald gas teruggenomen. En de vriendengroep uit Barneveld, Elburg en omstreken is heel gewoon gebleven. Dus schuiven we aan voor een interview in de kantine van oefenruimtecomplex dB's. Flesje bier erbij, stukje deathmetal op de achtergrond en lullen maar. Nu alleen nog die tweelingbroers Alfred (gitaar) en Richard (bas) van Luttikhuizen uit elkaar zien te houden.
John Coffey gaat "voor het eerst verdienen aan de band"
'Meer accenten op de extremen zonder liedje uit oog te verliezen'
De John Coffey raket is toe aan de volgende trap. Dat lees je goed ja: die enorme bak shows, na het album Bright Companions dat ze van Noorderslag tot Lowlands 2013 en zo'n beetje elk popzaaltje in Europa bracht; dat was pas de eerste trap. Nu ligt opvolger The Great News er, met nog meer harde doch echte liedjes, en ligt - na weer een verzengende show op Noorderslag - het continent voor ze open. "We zijn weer klaar om lekker de boel in de fik te steken." Intussen gaan de Utrechters helemaal profi: "Carsten en Richard hebben hun baan opgezegd. We gaan dit jaar voor het eerst verdienen aan de band. Toch gek, dat je een keer een bloemetje voor je vrouw kunt kopen."
John Coffey op V2; die zag ik niet aankomen. Jullie wel?
Alfred: "Ik dacht meteen: 'welke harde band zit er eigenlijk op V2?' Ah ze doen The Bronx, ok dan kunnen wij er ook wel."
Richard: "Voor mij was het wel: 'V2? Dat is toch Blaudzun?'"
Alfred schiet in de lach: "Plus Mumford & Sons en Adele! We zaten bij het Duitse Redfield en hebben daarna veel rondgeshopt. Toen kwam V2 en dat ging meteen heel smooth. De contacten waren er al wel, want ik ben een jaar gitaartechnicus voor Blaudzun geweest, zijn tourmanager is een oude vriend uit Barneveld en onze boeker Jaap doet ook Blaudzun en Mister & Mississippi... Heel incestueus allemaal, maar het ging vooral om gevoel. We konden bij een rocklabel gaan, maar het voelde beter om bij een indielabel het harde irritante broertje van de stal te zijn, in plaats van dé release van het jaar."
"Het is vooral ook een kans om wat nieuws te doen", vertelt Richard. "Een nieuwe plaat is een nieuw hoofdstuk. We zijn in twee jaar gegroeid en deze plaat is een uitbreiding van ons arsenaal. Ik vind dat het groter is en tegelijk ook harder en poppier, dat we meer accenten op de extremen hebben gelegd zonder het liedje uit het oog te verliezen."
Alfred (spottend): "Als je eenmaal een vette plaat hebt geschreven die iedereen gaaf vindt, dan schiet je omhoog en zo konden we in 2013 al vertellen dat de meeste dromen in Nederland gerealiseerd waren. Na nog een dikke tour kwam Noorderslag 2014 en toen stonden wij er niet. Logisch, want we hadden niks nieuws. En toch voel je: 'gatverdamme, we zijn niet uitgenodigd voor het feestje'. Dat gevoel is me in 2014 wel even bijgebleven."
"Dat gevoel dat je niet op de trein zit en iedereen is me nu al vergeten", schatert Richard.
"We hoorden er even niet bij", weet Alfred, "en dat maakt niet uit, zolang die nieuwe plaat maar goed wordt. Inmiddels hebben wij het idee dat die fokking vet is. We hebben 'm deze zomer opgenomen in de studio van Martijn Groeneveld met Matt Goldman, een Amerikaan die we hebben overgehaald. Hij heeft alle platen van The Chariot geproduceerd, onze favoriete harde band."
Wat hebben jullie meegenomen van die akoestische Unstached tour?
Alfred: "Ik had zelf het idee dat de zwaardere thematiek van Bright Companions akoestisch veel beter tot uiting kwam. Ik vond het gaaf dat we die lading meer recht konden doen dan met het hardere werk. Wij willen altijd veel energie geven, we zijn een bandje begonnen omdat we For Whom The Bell Tolls wilden spelen en dachten altijd dat het wel hard moest. Dat was wel een eye-opener, dat het samenkwam en dat je ook zacht durft te spelen."
Leverde het qua songwriting ook winst op?
Richard: "Neuh, het heeft helaas niks geholpen. We hebben harde nummers verkleind naar akoestisch en dat zou met het nieuwe werk misschien ook wel weer kunnen. Maar het is niet zo dat we nu andersom zijn gegaan: eerst een liedje schrijven en het dan hard doen. Het was weer als vanouds bikkelen in de oefenruimte."
"Eigenlijk bij gebrek aan vakmanschap", grapt Alfred. "Als er échte songwriters in deze band hadden gezeten, was het allemaal wat makkelijker gegaan."
Richard: "Het is eigenlijk een product van ons vijven, met alle gebreken vandien. Die imperfectie is ook onze signatuur. En bovendien: als iets niet perfect is, heeft het smoel, identiteit... en over 10 jaar vindt iedereen het geniaal."
Ik hoor al in het eerste nummer een heavy metal-solo?!
Alfred: "Haha, jazeker! Dat zijn van die kleine persoonlijke wensen. Voor het schrijven van deze plaat hebben we van tevoren geen richting bedacht. We wisten dat we gewoon dezelfde rock 'n roll-energie wilden hebben, maar er waren een aantal wensen: ik wilde een riffje met een delay schrijven en een heavy metal-solo. Zo hadden we allemaal wel een paar dingen en dat was eigenlijk de enige houvast waarmee we zijn gaan schrijven.
"Door de keuze voor een producer die alleen maar wilde dingen heeft gedaan, dachten dat we het liedje wel in de gaten moesten houden. Bleek hij alleen maar liedjes te willen... Uiteindelijk was alles af en dacht ik: 'jemig, we hebben echt een zachte plaat gemaakt'. Toen pakte ik de master van Bright Companions erbij en merkte: ''tyfus, dit is echt veel harder'."
Toch hoor je de liedjes erin. Redrum heeft weer de meezingbaarheid van een Featherless Redheads en The Sinking Ship begint gewoon als een Weezer-song.
In koor: "Jaaa, dat gitaartje en dan een rustig zanglijntje."
Alfred: "En als je het hebt over Redrum: die heeft het langst op de stapel gelegen, was het moeilijkst om te schrijven en is uiteindelijk het meest liedje-liedje geworden. We waren bang dat ie te makkelijk was, met zo'n standaard blues-schema, dat we er echt niet mee weg zouden komen. Het is vrij easy listening."
Richard: "Makkelijk te behappen, maar we vonden dat er wel een rustig nummer op kon. Uiteindelijk is een refrein gewoon een refrein, even een schuin oog omhoog naar mister Kurt Cobain en hoe hij dat ook alweer deed."
In opener Eagle Chasing Flies gaat het over "This is the right time to hold on and turn my feathers in". Advies aan de adelaar?
Alfred: "Die tekst heeft David geschreven en de basis is de uitspraak van de rechter over Badr Hari: 'Meneer Hari, u bent een adelaar die vliegen achterna zit'."
Richard: "De thematiek van: 'u bent zo'n grote man, wees ook de betere man'. Probeer hierboven te staan."
De plaat kent een zwaardere thematiek, verwijst die titel daar ook naar? The Circus is coming to town?
Alfred: "Het thema van Eagle Chasing Flies, 'kom op, er zit meer in dan je denkt', komt in nog een paar nummers terug. Broke Neck gaat over medische missers, een aantal bekenden die verkeerde diagnoses kregen. Iemand had wildgroei van botten in zijn arm; kanker dus, agressief en 'arm eraf', zeiden ze. Die jongen was achttien. Een week later: 'oh nee, die mag er toch aan blijven'. Dat is heftig man. Ik heb dat geprobeerd te verwoorden.
"Redrum, naar dat meisje uit The Shining, gaat eigenlijk over hoe een inbreker in je huis komt. De afgelopen tijd is er zeven keer bij me ingebroken en de volgende dag belt er weer gewoon een vriend aan bij diezelfde deur. Die tweeslachtigheid en dat gevoel dat je niet veilig bent thuis. En waarom is het The Great News? Omdat er een nieuwe John Coffey plaat is en die is fokking gaaf. Maar er staat een trieste circusbeer op de voorkant, zo'n beer hoort helemaal niet in het circus. Wij gaan er allemaal heen om te lachen, gieren, brullen... er zit een soort ironie in, is het wel zo'n Great News?"
Genoeg buitenlandse ambitie: jullie presenteren de plaat niet voor niks ook in Keulen en Brussel?
Alfred: "Klopt. In Duitsland zijn we al twee, drie jaar aan het touren en hebben we veel fans. Keulen is een stad waar we ons erg thuis voelen, waar we al eerder in de Underground speelden. En de tickets lopen hartstikke hard.
"En in België gek genoeg ook. Daar hebben we ons nooit op gericht. Het ging altijd om Duitsland, Duitsland en toen gebeurde het opeens in Nederland. We wilden alleen op één Belgische plek spelen en dat was Groezrock, en dat is ook gebeurd. Maar we zijn er nu toch meer mee bezig. We hebben nu ook een boeker daar en V2 brengt er de plaat uit. Volgens mij is de AB Club, een soort Paradiso bovenzaal, voor de helft verkocht nu."
Richard: "Het is wel buitenland, dus je spreekt een heel ander publiek aan, maar ze zitten wel net naast de deur. Dus het is super bereikbaar."
Alfred: "Sowieso. Als je iets van honderd kilometer naar het oosten rijdt, rijd je de een-na-grootste rockmarkt van de wereld binnen. Daar moeten we toch gebruik van maken? En het is focking moeilijk hoor. Als we daar net zo groot zouden zijn als nu in Nederland... dat zou echt niet te doen zijn. Maar dat duurt gewoon jaren voor een band als John Coffey. Dat wordt keihard werken en meters maken en ik denk dat wij daar ook de band voor zijn. We hebben ooit gekozen om keihard te gaan screamen en schreeuwen en dan verdoem je jezelf tot dit pad."
Op tour dus, gesneden koek voor het vijftal: "Dan zit je met z'n achten weer in de bus, dat is zo gaaf joh. Dat is gewoon elke keer weer een vrijgezellenweekend."
The Great News komt vandaag, 30 januari, uit en wordt 20 februari gepresenteerd in de Melkweg. John Coffey is onder meer te zien op Paaspop en Dauwpop. Inmiddels staat de maand maart vol met Duitse data en voor de zomer zijn Duitse festivals als Summerbreeze bevestigd. "We zitten nu bij FKP Scorpio voor de boekingen en die doen Southside en Hurricane, wat nog geen garantie is... Die doen ook Best Kept Secret. Dat zou ik heel gaaf vinden." Verder is het dromen van nieuwe veroveringen als Pukkelpop, Hellfest wellicht en grotere tenten op Groezrock en Lowlands. Na de X-Ray in 2013, hopen de broers ditmaal op "de Indiaaaaaah!" Richard: "Dat zou heel vet zijn. We hebben hoge verwachtingen. Ik denk dat wij weer iets heel tofs kunnen neerzetten en dat het beter wordt dan we ooit gedaan hebben. Anders had ik het ook niet gedaan. Het is wel het idee dat 2015 weer een John Coffey-jaar wordt."