Negen jaar geleden stond Typhoon ook op Pinkpop. Hij was nog een broekie, op sleeptouw genomen door zijn Zwolse vrienden Rico en Sticks. Die hadden met Opgezwolle's 'Eigen wereld' op dat moment net een hiphopklassieker uit, en Typhoon ging mee als protegé. 'Als ik hier ooit eens zelf zou kunnen optreden, dacht ik toen,' zegt hij nu op het podium. 'En nu zijn we hier.' Voor Typhoon is het de kroon op een goed jaar, waar we nauwelijks nog iets over hoeven te vertellen. Sinds Lobi da basi is het eeuwige talent Typhoon uitgegroeid tot een festivalhit, een awardwinnaar, een veteraan en de bovenste op het lijstje van iedere culturele projectleider die op zoek is naar een sociaal bewogen muzikant.

Tussen het feesten door neemt Typhoon ook veel tijd voor intiemere nummers. Opener 'Niets verwacht' is een verrassing, het hartverscheurende 'Surfen' een vast nummer op de setlist. 'Sta me toe' is een ontroerend nummer waarin Typhoon zijn vriendin vraagt op zichzelf te passen. Zichzelf niet voorbij te rennen in blinde ambitie en sociale-mediagekte. Een heel actueel onderwerp, en ondanks dat het in de basis wat zalvend is, brengt hij het toch met pit. Het hoogtepunt in dit segment van de show is 'Liefste', zijn huidige single en pijnlijkste nummer van het album. 'Het is ons grootste kutnummer,' zegt Typhoon erover. 'Een kutnummer, omdat het zo eerlijk is.' In 'Liefste' is de ontmanteling van de liefde die als een rode draad door het album loopt compleet. De wil is er nog wel, de kracht niet meer. 'Te bizar hoe ik de liefde door een trechter giet.' Bijzonder hoe al in de originele arrangementen dingen verstopt zitten die de intieme nummers op het podium volledig op laten bloeien. Het calypso-slot aan 'Hemel valt' bijvoorbeeld, maar zeker ook de zwierige blazers die 'Liefste' in de laatste seconden een onverwachte vlucht geven. 

 

Het succes van Typhoon doet in veel opzichten denken aan het gouden jaar van Kyteman’s Hiphoporkest. Ook hij had een bijzonder ruimdenkende benadering van hiphop, een grote band met klassemuzikanten en het geduld en het lef om op festivals uit te pakken. Nog meer dan een jaar geleden geeft Typhoon de muziek alle ruimte, met vooral in het eerste half uur veel nadruk op de Surinaamse vibe in het album. Het wordt daardoor wel minder compact, en hier en daar verliezen de muzikanten zichzelf soms even in wolligheid, maar Typhoon zet ze gelukkig wel steeds met beide benen op de grond. 

 

Je zou denken dat wie Typhoon het afgelopen nog niet live zag onder een steen geleefd heeft. En toch is Pinkpop bij uitstek de plek waar de rapper nog nieuwe zieltjes kan winnen. Er zijn hier immers genoeg mensen die het niet per se allemaal op de voet volgen, en die na al die lovende verhalen nu wel eens willen zien hoe goed het nou is. Een Typhoon-show is bepaald niet vrijblijvend. Al bij het eerste nummer word je vriendelijk gedwongen mee te zingen. Het is geen hit, en toch snap je precies wat er van je verwacht wordt. Het uur zit vervolgens vol met ongedwongen slimmigheidjes om het publiek er nonstop bij te betrekken. 

 

Typhoon’s band is een sterke eenheid, die dingen probeert en in beweging blijft. De flow van IJswater bijvoorbeeld is heel anders dan eerder. Iets minder fel, aangepast aan het warme weer misschien. Dat werkt iets minder. Nou ja, prima, het was de poging waard. Veel vaker leiden de probeersels wel tot meerwaarde, en dat is een genot om naar te kijken. Typhoon is een apostel van de liefde, zelfkritisch en niet bang om soft gevonden te worden. De zegetocht is nog niet voorbij. 11 december stond al een show in de HMH gepland, daar komt er nog een bij op 12 december, onthult Typhoon aan het slot van zijn show.